Παράλληλα η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας από το 2005 είχε ουσιαστικά κρίνει ανέφικτη και μη ασφαλή τη λειτουργία του αεροδρομίου της Τρίπολης ως πολιτικού “εξαιτίας των σημαντικών υφιστάμενων ορεινών όγκων και εμποδίων, καθώς και λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούν στην περιοχή”. Παρόλα αυτά η Περιφέρεια Πελοποννήσου προσπάθησε να βάλει στο τραπέζι νέα σενάρια, τα οποία πλέον πέφτουν στο κενό, καθώς η απαραίτητη στροφή του αεροδιαδρόμου κατά 7,5 μοίρες, θα πρέπει να κοστίσει στο ελληνικό κράτος πάνω από 20 εκατ. ευρώ, την ώρα μάλιστα που μέσω ΕΣΠΑ δεν μπορούν να εξασφαλιστούν πόροι για τέτοια έργα.

Χρειάστηκε δηλαδή να γίνουν διάφορες μελέτες και να περάσει τόσος χρόνος για να μπει οριστικά φρένο στα τρελά πλάνα ορισμένων για φαραωνικά έργα χωρίς ουσία.

Γνώριζαν όμως μέσα τους ότι αυτή τελικά θα είναι η κατάληξη, ωστόσο άνοιξαν παράλληλα την όρεξη κι άλλων περιοχών της Πελοποννήσου, που... ονειρεύονται και αυτές αεροδρόμια.

Και μέσα σε όλα αυτά έχουν αφήσει στη μοίρα του το σιδηρόδρομο, που τουλάχιστον σε προαστιακό επίπεδο θα μπορούσε να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης αρκετών περιοχών στο Μοριά. 

Μιλάμε φυσικά για παρέμβαση διαφορετικού βεληνεκούς από αυτή του αεροδρομίου, αλλά σε κάθε περίπτωση περισσότερο ρεαλιστική, εφόσον υπάρχει ορθολογικός σχεδιασμός και σαφές αναπτυξιακό σχέδιο.

Αλλωστε πιθανή επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου θα έχει σίγουρα θετική επίδραση όχι μόνο στην καθημερινότητα των πολιτών, που θα μετακινούνται, αλλά και σε τουριστικό επίπεδο, καθώς ήδη -ακόμα και αν το δίκτυο βρίσκεται σε αναστολή- δεν λείπουν οι εξορμήσεις τουριστών με το τρένο στις ομορφιές της Πελοποννήσου.