Η υπόθεση με τα ντροπιαστικά επεισόδια στο Περιφερειακό Συμβούλιο, όπως είναι απολύτως λογικό, συνεχίζει -και θα συνεχίζει για πολύ καιρό ακόμα- να απασχολεί την τοπική πολιτική ζωή. Το κακό όμως είναι ότι η συζήτηση για τα αίτια και τους υπεύθυνους των επεισοδίων γίνεται σε λάθος βάση ή καλύτερα με βάση την οπτική που βολεύει τον καθένα. Η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης είναι κραυγαλέα και η μπάλα πετιέται στην εξέδρα γιατί κανένας δεν θέλει να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Η ευθύνη για τα επεισόδια στο Περιφερειακό Συμβούλιο -όπως και πολλές άλλες αντίστοιχες βάρβαρες επιθέσεις κατά πολιτικών το τελευταίο διάστημα- βρίσκεται στον μεταπολιτευτικό πολιτικό λόγο που διατρέχει όλο το φάσμα των κομμάτων, από την Ακρα Δεξιά έως την Ακρα Αριστερά.
Η κυρίαρχη λογική των διευθετήσεων τοπικών ζητημάτων με βάση τη μικροπολιτική προσέγγιση, να μη θιγεί το χωραφάκι του μπαρμπα-Μήτσου και να μην πειραχτεί η αυλή του Κίτσου, εκπαίδευσε με συγκεκριμένο τρόπο τους πολίτες και ανέδειξε συγκεκριμένο τύπο πολιτικού. Οταν έχεις αναδειχτεί ως... ο άρχοντας των εξυπηρετήσεων, από απλή εισαγωγή σε νοσοκομείο των Αθηνών μέχρι διορισμό σε δημόσια υπηρεσία, δεν διαθέτεις την αξιοπιστία της υπόδειξης του γενικότερου καλού. Ετσι ο πολίτης είναι με το δίκιο του καχύποπτος και μπορεί βάσιμα να ισχυρίζεται ότι η συγκεκριμένη επιλογή δεν είναι παρά ένα ακόμα ρουσφέτι, προφανώς «σύγχρονου τύπου». Με δύο λόγια, όταν με την πολιτική σου στάση έχεις δείξει ότι κοίταζες κυρίως την εξυπηρέτηση ημετέρων, είναι δύσκολο να συγκρατήσεις την οργή αυτών που νιώθουν αδικημένοι ή αποκλεισμένοι. Η βάση της απαξίωσης των πολιτικών και του πολιτικού συστήματος βρίσκεται ακριβώς στη φαυλότητα των εξυπηρετήσεων κάθε μορφής και είδους, που έχουν ως στόχο το πολιτικό ή το οικονομικό κέρδος.
Εκτός όμως από τα ατομικά ρουσφέτια, για χρόνια κυριαρχούν τα συντεχνιακά και τα τοπικιστικά ρουσφέτια. Δεν είναι τυχαίο ότι κέρδιζαν διαρκώς προνόμια όσοι μπορούσαν να «πιέσουν»-εκβιάσουν με αποτελεσματικότητα το πολιτικό σύστημα και κατ' επέκταση την κοινωνία. Η πραγματικότητα αυτή νομιμοποίησε τη «δυναμική»-εκβιαστική διεκδίκηση ακόμα και του πιο παράλογου αιτήματος, επιβάλλοντας ως κοινή συνείδηση το ότι όποιος αντιδρά υπερβολικά στο τέλος δικαιώνεται. Η λογική αυτή συντήρησε προνόμια, γιγάντωσε οπισθοδρομικές λογικές και κυρίως νομιμοποίησε την αντίληψη της στασιμότητας. Η πολιτική υποκίνηση και νομιμοποίηση διεκδικήσεων με ακραίο τρόπο, στη λογική «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του ταξιτζή, του αγρότη, του ΔΕΗτζή κ.λπ.», οδήγησαν σε μια σειρά οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών στρεβλώσεων οι οποίες στοίχισαν και εξακολουθούν να στοιχίζουν πολύ ακριβά.
Η πολιτική βία που ασκείται το τελευταίο διάστημα από διάφορες πλευρές των άκρων αντλεί τη νομιμοποιητική της βάση από αυτά τα δύο πεδία. Από τη μια μέρα οι πολίτες που έχουν εκπαιδευτεί στη λογική της διευθέτησης μέσω διαμεσολάβησης και από την άλλη αυτοί που είχαν μάθει στη «δυναμική διεκδίκηση σε συνθήκες θερμοκηπίου», αρχίζουν ν' αντιλαμβάνονται με δραματικό τρόπο ότι τα πράγματα μάλλον δεν είναι έτσι. Η αβεβαιότητα που προκαλεί το νέο περιβάλλον σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο δημιουργεί θυμό - και κυρίως φόβο για το αύριο. Μέσα λοιπόν σε αυτό το περιβάλλον, είναι απολύτως λογικό να υπάρχουν ακραίες αντιδράσεις. Με οποιαδήποτε αφορμή μπορεί να οδηγηθούμε σε ακραία βία, η οποία με τη σειρά της θα οδηγήσει αρχικά στο χάος και στο τέλος στην επιβολή αυταρχικών, τριτοκοσμικών και κυρίως απολύτως ανελεύθερων λύσεων.
Το πολιτικό προσωπικό της περιοχής είναι καιρός ν' αφήσει τη σκιαμαχία και την ανταλλαγή χαρακτηρισμών και μηνύσεων. Τα πολιτικά ζητήματα δεν λύνονται σε δικαστικές αίθουσες και σε λαϊκά δικαστήρια, αλλά στην κάλπη. Ο καθένας από την πλευρά του και με βάση το μερίδιο που του αναλογεί έχει συμβάλει στη διαμόρφωση του συγκεκριμένου εκρηκτικού κλίματος. Κανένας δεν είναι εντελώς αθώος - κι έτσι αποτελεί γελοίο θέαμα το να κουνάει ο ένας το δάχτυλο στον άλλο. Στην παρούσα φάση αυτό που προέχει είναι η αποφόρτιση της κατάστασης μέσα από την ανάδειξη πολιτικών προτάσεων και ουσιαστικών λύσεων. Η ενοχοποίηση προσώπων, με τον κραυγαλέο μάλιστα τρόπο που αυτή επιχειρείται, το μόνο που θα προκαλέσει είναι ένας νέος κύκλος έντασης. Η ευθύνη για την αποφόρτιση ανήκει κυρίως στον περιφερειάρχη, ο οποίος είναι καιρός να αντιληφθεί αφενός ότι δεν... προέκυψε χθες στην πολιτική ζωή της περιοχής και αφετέρου ότι η στοχοποίηση πολιτικών αντιπάλων με έωλα επιχειρήματα και υπερβολικούς χαρακτηρισμούς είναι εντελώς ξεπερασμένη μέθοδος επίλυσης πολιτικών διαφορών. Στις σύγχρονες δημοκρατίες ο καθένας καταθέτει με σοβαρότητα και τεκμηριωμένο τρόπο τα επιχειρήματα και οι πολίτες κρίνουν, συγκρίνουν και αποφασίζουν. Μεγάλοι πολιτικοί είναι αυτοί που επέδειξαν πολιτικό πολιτισμό και μεγαλείο την ώρα της κρίσης και της σύγκρουσης. Αυτή την ώρα τέτοιους πολιτικούς χρειάζεται η περιοχή, και όχι φοβισμένα ανθρωπάκια που προσπαθούν με τακτικισμούς να υποδείξουν εξιλαστήρια θύματα της αποτυχίας τους.
Υ.Γ. Παρακολουθώντας κανείς το τελευταίο διάστημα -πριν και μετά τις εκλογές- όλα όσα συμβαίνουν στο Επιμελητήριο Μεσσηνίας, αντιλαμβάνεται με μεγάλη ευκολία ότι το μόνο που δεν ενδιαφέρει τους περισσότερους είναι η ανάπτυξη και η στήριξη της επιχειρηματικότητας. Το κυρίαρχο είναι η άντληση ισχύος μέσα από τη διοίκηση ενός θεσμού της αγοράς. Τα Επιμελητήρια αποτελούν επί της ουσίας συντεχνιακά μορφώματα του πελατειακού κράτους και συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα από την υποχρεωτικότητα της συμμετοχής και της οικονομικής προσφοράς των επαγγελματιών σε αυτά. Είναι φανερό ότι προσφέρουν στα μέλη τους πολύ λιγότερα από αυτά που μπορούν. Και ίσως είναι καιρός να μετατραπούν σε απλούς συνδικαλιστικούς φορείς, σε εθελοντική βάση συμμετοχής. Σ' αυτό μάλλον συμφωνούν όλο και περισσότερο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι βλέπουν ότι πληρώνουν ακριβά ένα κακό θέαμα.
panagopg@gmail.com
