Οι εκλογές πέρασαν και στην επικαιρότητα επανέρχονται ένα ένα τα μεγάλα προβλήματα της περιοχής. Ετσι και το μεγάλο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων, που κουκουλώθηκε με έξυπνο επικοινωνιακά τρόπο τις περασμένες εβδομάδες, επιστρέφει τώρα στο προσκήνιο. Η «λύση» της μεταφοράς των σκουπιδιών της Καλαμάτας από εργολάβο, μετά το οριστικό δικαστικό κλείσιμο της Μαραθόλακκας, ήταν μια προσωρινή προεκλογική λύση που αφενός στοιχίζει ακριβά και αφετέρου δεν διασφαλίζει τίποτα περιβαλλοντικά. Οι δημότες της Καλαμάτας, με λίγα λόγια, πληρώνουν ακριβά τη μεταφορά των σκουπιδιών τους χωρίς καν να υπάρχουν εγγυήσεις ότι αυτά δεν καταλήγουν σε λάκκους και ρεματιές.

Η δημοτική αρχή Καλαμάτας γνωρίζει ότι δεν μπορεί να πληρώνει για μεγάλο χρονικό διάστημα τη μεταφορά των σκουπιδιών και ψάχνει οδό διαφυγής. Η κυβέρνηση -και λόγω της γενικότερης οικονομικής στενότητας- δεν πρόκειται να χρηματοδοτεί για πολύ ακόμα τη μεταφορά των σκουπιδιών της Καλαμάτας και της κάθε περιοχής, και είτε έμμεσα είτε άμεσα θα ρίξει το μπαλάκι στους δήμους. Η διαχείριση των απορριμμάτων είναι υπηρεσία ανταποδοτική και το κόστος της μεταφοράς θα πέσει αργά ή γρήγορα βαρύ στις πλάτες των πολιτών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι φανερό ότι το επόμενο χρονικό διάστημα θα παίζεται το παιχνίδι της κολοκυθιάς για το ποιος θα πληρώσει τα… σπασμένα. Το τέλος του παιχνιδιού είναι προβλέψιμο και ο χαμένος δεν θα είναι άλλος από το δημότη της Καλαμάτας ο οποίος θα κληθεί να καλύψει από την τσέπη του τις αδυναμίες, την αδιαφορία και την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας και της περιοχής.

Ο δήμαρχος Καλαμάτας ακολουθώντας την πεπατημένη από την αρχή της θητείας του έχει "εκχωρήσει" την όποια αρμοδιότητά του  και εκτελεί ως καλός υπάλληλος τις εκάστοτε κυβερνητικές αποφάσεις. Ετσι ευθυγραμμίστηκε πλήρως, αρχικά με τον ΧΥΤΑ στο Παλιοροβούνι της Οιχαλίας, στη συνέχεια με τους δεματοποιητές του Αγγελόπουλου και τις εφευρέσεις Σούκου του Χατζημιχάλη, για να ανακαλύψει εσχάτως μαζί με την Τζάκρη τον ΧΥΤΑ της Φυλής... Σε όλη αυτή την πορεία, ένα ήταν το μοναδικό μέλημα του δημάρχου: να μην επαναλειτουργήσει η ΜΟΛΑΚ της Καλαμάτας. Αυτή ήταν η δική του κόκκινη γραμμή. Κι αυτήν τη γραμμή πολύ φοβούμαστε ότι θα πληρώσουμε τελικά ακριβά ως δημότες τα επόμενα χρόνια. Η λύση της μεταφοράς των σκουπιδιών στον ΧΥΤΑ της Φυλής δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο - και τώρα ο εργολάβος υποτίθεται ότι εκεί μεταφέρει τα σκουπίδια της Καλαμάτας. Το καινούργιο είναι ότι στο μέλλον τα σκουπίδια θα πηγαίνουν εκεί μπαλοποιημένα, για να μειωθεί προφανώς το κόστος μεταφοράς και να αξιοποιηθούν οι μπαλοποιητές που έτσι κι αλλιώς έχουν αγοραστεί. Αυτό όμως που πρέπει να προβληματίσει τους πάντες είναι το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος ΧΥΤΑ, που δέχεται ήδη όλα τα σκουπίδια της Αττικής -φανταστείτε να προστεθούν και όλης της Πελοποννήσου- είναι ήδη εκτός ορίων και σύντομα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα αποτελέσει παρελθόν. Απλώς όλοι εύχονται αυτό να συμβεί αφού θα έχει τεθεί σε λειτουργία τουλάχιστον ο ΧΥΤΑ στο Γραμματικό.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, αναμφίβολα η καλύτερη προσωρινή λύση είναι η μεταφορά των σκουπιδιών σε ΧΥΤΑ που λειτουργεί με άδεια. Η μεταφορά στην Αττική ή οπουδήποτε αλλού στη χώρα δεματοποιημένων και τακτοποιημένων απορριμμάτων μπορεί να περιορίσει τη δράση της μαφίας των σκουπιδιών και να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο ανεξέλεγκτης διάθεσής τους. Ολα αυτά όμως είναι προσωρινά, γιατί αποτελούν ασύμφορες οικονομικά λύσεις. Οι νέες δημοτικές αρχές σε συνεργασία με τη νέα περιφερειακή αυτοδιοίκηση πρέπει άμεσα να δρομολογήσουν ένα σχέδιο μόνιμης λύσης για τα σκουπίδια της Πελοποννήσου. Οπως πολλές φορές έχει τονιστεί, η αποδεκτή λύση είναι μόνο μία: Ολοκληρωμένη διαχείριση απορριμμάτων που περιλαμβάνει τη διαλογή στην πηγή, με ενίσχυση της ανακύκλωσης και επεξεργασία των οργανικών υπολειμμάτων σε μονάδα λιπασματοποίησης τύπου ΜΟΛΑΚ. Θα αποτελέσει τραγικό λάθος αν επιλεγεί η κατασκευή πάνω από δύο τέτοιων μονάδων σε επίπεδο Πελοποννήσου. Η πολυδιάσπαση ανά νομό θα οδηγήσει σε νέες περιπέτειες, ενώ αντίθετα η επιλογή μιας μονάδας για τη Νότια Πελοπόννησο, με έναν φορέα διαχείρισης, αποτελεί την καλύτερη από κάθε πλευρά λύση. Το μόνο που πρέπει να πράξουν είναι η εξεύρεση και η αδειοδότηση του χώρου εγκατάστασης της μονάδας. Αν αυτό συμβεί, όλα τα άλλα θα έρθουν με απίστευτη ταχύτητα.

Αυτό είναι το σημείο-κλειδί και αυτό είναι το πρώτο που πρέπει με θάρρος να αποφασίσει, να υποδείξει και να διεκδικήσει η νέα περιφερειακή αυτοδιοίκηση. Εδώ και χρόνια, επειδή κανένας δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη της επιλογής του τόπου -γιατί θα έχει πολιτικό κόστος-, γυρνούν όλοι γύρω από τον εαυτό τους σπαταλώντας ταυτόχρονα σημαντικούς πόρους για να δείξουν πως δεν μένουν ακίνητοι. Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Με οδηγό το πολιτικό κόστος φτάσαμε στο… μνημόνιο - κι αν δεν αλλάξουμε πολιτικό βηματισμό σε λίγο δεν θα έχουμε σκουπίδια να διαχειριστούμε, και έτσι μέσω της... χρεοκοπίας θα έχουμε λύσει  τουλάχιστον ένα πρόβλημα.

Υ.Γ.  Υπάρχει σχολείο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Μεσσηνία το οποίο έχει 23 μαθητές και απασχολεί 11 καθηγητές (3 με πλήρες ωράριο). Να σημειωθεί ότι σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων λειτουργούν άλλα 3 σχολεία με παραπλήσιους αριθμούς μαθητών και καθηγητών. Το αυτονόητο δεν μπορεί παρά να είναι η ενοποίηση όλων των σχολίων της περιοχής. Αυτό και ετοιμάζεται να προωθήσει του αρμόδιο υπουργείο το επόμενο διάστημα. Για το αυτονόητο αυτό νοικοκύρεμα -που δεν είναι μόνο οικονομικό- δόθηκε προχθές στη δημοσιότητα σχέδιο διαβούλευσης που φωτογραφίζει ακριβώς αυτές τις αναχρονιστικές πρακτικές. Οι πρώτες αντιδράσεις είναι αποκαρδιωτικές, ενώ οι δυνάμεις του τοπικισμού ετοιμάζονται για τον υπέρ πάντων αγώνα με πομπώδη επιχειρήματα του στιλ «όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή»... Το θέμα τελικά είναι ποιος θα μας αποφυλακίσει από τις δυνάμεις της αδράνειας - γιατί αυτά τα σχολεία είναι εδώ και χρόνια κλειστά... απλώς κανένας δεν μπήκε στον κόπο να ενημερώσει τους ενδιαφερόμενους.

Του Γιώργου Παναγόπουλου

panagopg@gmail.com