Η εβδομάδα που διανύουμε είναι… απολογισμού. Οπως συνηθίζεται μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, δίνουν και παίρνουν οι εκτιμήσεις για τα «κέρδη» και τις «ζημιές», ενώ δεν λείπουν οι ομφαλοσκοπήσεις για το τι έφταιξε και δεν βγήκε ο ένας ή άλλος υποψήφιος. Στις εκτιμήσεις και τις αναλύσεις είναι σύνηθες να κυριαρχούν οι θεωρίες συνωμοσίας, γιατί αφενός βολεύουν πολλούς και αφετέρου περνούν ευκολότερα στο κοινό. Στην πολιτική όμως τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και δεν φτάνει μόνο μια συνωμοσία για να προκύψει ένα αποτέλεσμα. Χρειάζεται συνδυασμός λαθών και παραλείψεων για να φτάσουμε σε «συνωμοσίες» που τις περισσότερες είναι απλώς... απολύτως αναμενόμενες πολιτικές συμπεριφορές, που επιφέρουν συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα στο Δήμο Καλαμάτας ήταν απολύτως φυσιολογικό. Τα όσα είχαν προηγηθεί τους καλοκαιρινούς μήνες με τις αποχωρήσεις και τις άκαρπες διαβουλεύσεις είχαν επί της ουσίας κρίνει την έκβαση της μάχης. Ο δήμος δεν κερδήθηκε από τον Νίκα στις εκλογές, αλλά από τη στάση της αντιπολίτευσης πριν από αυτές και κατά τη διάρκεια όλη της προηγούμενης τετραετίας. Αυτό δεν υποβαθμίζει βέβαια την ικανότητα του επανεκλεγέντος δημάρχου (ο μοναδικός στη Μεσσηνία), αντίθετα υπογραμμίζει την ανεπάρκεια των υπολοίπων. Οσοι κλήθηκαν να μπουν στη μάχη «για την τιμή των όπλων» μάλλον τα κατάφεραν. Μένει να δούμε πώς θα αξιοποιήσουν στη συνέχεια το ρόλο τους στο Δημοτικό Συμβούλιο και πώς θα διευκολύνουν την αναγκαία ανάδειξη νέων δυνάμεων.
Στο Δήμο Τριφυλίας η εκλογική αναμέτρηση κουβαλούσε την τοπικιστική αντίθεση που προέκυψε από τον «Καλλικράτη». Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι προϊόν κυρίως αυτής της αντίθεσης και το ζήτημα πλέον είναι πώς θα κλείσει αυτή η ιστορία. Σε κάθε περίπτωση τα πρόσκαιρα κέρδη όσων πόνταραν στην καλλιέργεια των αντιθέσεων θα αποτελέσουν τροχοπέδη το επόμενο διάστημα. Η Τριφυλία έχει κοινά οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά και το μέλλον της δεν μπορεί παρά να είναι ενιαίο. Σε αυτές τις εκλογές λειτούργησε το θυμικό, το οποίο δεν είναι εύκολο στη διαχείριση όταν στο πεδίο της μάχης συνυπάρχουν πρωταγωνιστές και… απόντες.
Στο Δήμο Μεσσήνης ο κερδισμένος έπεσε από τον ουρανό και έμεινε όρθιος, κι αυτό γιατί όλοι οι υπόλοιποι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να χάσουν. Ο Στάθης Αναστασόπουλος μπορεί να ήταν «ξένος» στη Μεσσήνη, είχε όμως υψηλή αναγνωρισιμότητα τόσο στη Μεσσήνη όσο -κυρίως- σε όλους τους άλλους καποδιστριακούς δήμους, που τον θεωρούσαν περισσότερο «δικό τους» από το Νησιώτη υποψήφιο. Εκεί κρίθηκε η μάχη. Τα επιτελεία των υπόλοιπων συνδυασμών νόμιζαν ότι ο κόσμος όλος είναι ο πλάτανος στη Μεσσήνη και τα γύρω χωριά. Το χαστούκι της πρώτης Κυριακής ήταν τόσο ισχυρό που δεν πρόλαβαν -προφανώς γιατί δεν ήξεραν τι τους γινότανε- να καταλάβουν τι έγινε και να το γυρίσουν τη δεύτερη, παρότι αυτό ήταν απολύτως εφικτό. Η αλλαγή στρατηγικής ήρθε αργά, ο χρόνος ήταν ελάχιστος, η παράσταση νίκης είχε χαθεί, με αποτέλεσμα να επέλθει έστω και με μικρή διαφορά το μοιραίο.
Ιδιαίτερα αξίζει να σταθεί κανείς στο αποτέλεσμα του Δήμου Πύλου - Νέστορος, και αυτό όχι γιατί υπάρχει απαραιτήτως κάτι «ύποπτο» με βάση τη δύναμη των κομμάτων, αλλά γιατί προσδιορίζει πολλά σε σχέση με τα χαρακτηριστικά των υποψηφίων που περνούν εύκολα στην κοινωνία. Η αναγνωρισιμότητα, η ηλικία, η αδιάκοπη παρουσία σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις και η επίδειξη φιλικότητας είναι τελικά τα αναντικατάστατα όπλα για ένα επιτυχές αποτέλεσμα. Ολα τα υπόλοιπα προφανώς και έπαιξαν ρόλο, αλλά μάλλον δεν ήταν τα κυρίαρχα. Οι αντίπαλοι νυν δήμαρχοι Πύλου και Νέστορος, που έχασαν, δεν είχαν προφανώς να επιδείξουν φανταχτερό έργο στην περιοχή τους, που θα υπερκάλυπτε τη λάμψη του νέου που έπαιζε στα τηλεοπτικά και άλλα σαλόνια, αλλά και σε όλες τις πλατείες, τις εκκλησιές και τα πανηγύρια της περιοχής. Οσον αφορά τους Δήμους Δυτικής Μάνης και Οιχαλίας, το αποτέλεσμα προέκυψε κυρίως λόγω της κόπωσης που είχαν προκαλέσει στο εκλογικό σώμα οι νυν δήμαρχοι Λεύκτρου, Αβίας και Μελιγαλά, οι οποίοι δεν άντεξαν στην πίεση των άλλων συνδυασμών παρότι οι επικεφαλής τους μόνο νέοι δεν είναι.
Τα αποτελέσματα στους δήμους της Μεσσηνίας με δυο λόγια είναι απολύτως φυσιολογικά και εξηγήσιμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πατέρες για τις νίκες αλλά και τις ήττες. Αυτό που αβίαστα προκύπτει είναι ότι η Ν.Δ. έκανε διάνα σε επιλογές, ενώ αντίθετα το ΠΑΣΟΚ έχασε τα αυγά και τα πασχάλια τόσο στη διαδικασία επιλογής όσο και στη συνέχεια. Τόσο όμως στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΝΔ ο καθένας... παίρνει ό,τι τον βολεύει. Οι μεν μιλούν για τη νίκη στην Περιφέρεια και οι δε για τη νίκη στους δήμους. Μόνο που δεν πρόκειται για τους ίδιους πρωταγωνιστές, κυρίως στη διαδικασία επιλογής των υποψηφίων αλλά και στο βαθμό στήριξης της κάθε επιλογής.
Υ.Γ. Το κεφάλαιο "τοπικό ΠΑΣΟΚ" και οι επιλογές του στους δήμους Καλαμάτας και Πύλου είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία. Αναμένουμε να δούμε αν κάποιος θα αποφασίσει να μιλήσει για το ρόλο προσώπων και παραγόντων εντός κι εκτός ΠΑΣΟΚ. Γνωρίζουμε ότι για αρκετούς η σιωπή είναι χρυσός, κάποιοι άλλοι δεν θέλουν να χαλάσουν τις καρδιές τους με φίλους και γνωστούς, αλλά αυτή η «συνωμοσία της ανοχής» από πολλούς πλέον δεν είναι ανεκτή. Τα υπόλοιπα εν καιρώ.
Του Γιώργου Παναγόπουλου
panagopg@gmail.com