Του Γιώργου Παναγόπουλου
Το χειρότερο όμως δεν ήταν ότι δεν υλοποιούσαν τις υποσχέσεις που έδιναν -πληγώνοντας με αυτό τον τρόπο ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία τους- αλλά ότι σπαταλούσαν χρήματα στην προσπάθειά τους να φανούν συνεπείς. Αν ανατρέξει κανείς στο αρχείο της τοπικής επικαιρότητας και τα πρακτικά σε δήμους και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, θα βρει πληθώρα συσκέψεων αλλά και προμελετών για διάφορα απίθανα έργα απίστευτου κόστους που είναι πλέον φανερό σε όλους ότι είχαν μοναδικό σκοπό να δείξουν στους κατοίκους κάθε περιοχής ότι τηρούνται οι υποσχέσεις.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πολιτικής εξαπάτησης σχεδιάστηκαν φαραωνικά έργα τα οποία δεν πρόκειται αφενός να γίνουν ποτέ και αφετέρου χάθηκε πολύτιμος χρόνος και χρήμα το οποίο αν είχε διατεθεί σε μικρότερες παρεμβάσεις θα είχε σήμερα η περιοχή μας ένα αξιοπρεπές επαρχιακό οδικό δίκτυο αλλά και άλλες υποδομές που θα υποστήριζαν την γεωργική παραγωγή και τον τουρισμό. Πολλές φορές έχουμε σημειώσει πως αν δεν σπαταλιόνταν πόροι και χρόνος σε χαράξεις δρόμων στο «βάλτο» όπως έγινε στο Ριζόμυλος - Καλαμάτα και επιλεγόταν η βελτίωση του δρόμου αεροδρόμιο - Ριζόμυλος, σήμερα θα είχαμε ένα «αξιοπρεπές» οδικό δίκτυο. Να σημειωθεί για την ιστορία ότι πριν το 2000 είχε αποκλειστεί πρόταση της τότε Περιφέρειας για δεύτερη γέφυρα στον Πάμισο δίπλα από τη σημερινή γιατί ο στόχος ήταν η παραλιακή χάραξη! Επιπρόσθετα τα τελευταία χρόνια σε όλα τα χωριά γίνονται διάφορες αναπλάσεις πλατειών και δρόμων, κανένας όμως δεν σκέφτηκε να δημιουργήσει ξενώνες για τους εποχικούς εργάτες -δεν συζητάμε για άλλες «έξυπνες» υποδομές όπως η ηλεκτρονική διασύνδεση που θα βοηθούσε σημαντικά την εμπορία αγροτικών προϊόντων και βέβαια τον τουρισμό. Οι «όμορφες» πλάκες και οι «παραδοσιακές» βρύσες στις πλατείες έφερναν ψήφους γιατί άρεσαν και στους ετεροδημότες που κατέβαιναν μια φορά το χρόνο και κάθονταν στον πλάτανο. Αυτοί ήταν ο πολιτικός στόχος και όχι η δημιουργία συνθηκών βιώσιμης ανάπτυξης στην κάθε περιοχή.
Ο πυρετός των μεγαλεπήβολων σχεδίων έφτανε στα όρια της γελοιότητας όταν εξαγγέλλονταν απίθανα έργα. Ενα από αυτά ήταν ο περίφημος δρόμος από την Θουρία στον Αριστομένη ο οποίος εξαγγέλθηκε με δόξα και τιμή για να ξεχαστεί με το πέρασμα των επισήμων από τον Πάμισο. Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί πίστεψαν ότι είναι δυνατό να κατασκευαστεί ένα τόσο ακριβό έργο στη συγκεκριμένη περιοχή γιατί θα γίνονταν επενδύσεις με νεροτσουλήθρες και άλλα «αναπτυξιακά» παραμύθια που ο Τσάκας μπροστά τους ωχριά. Ελάχιστοι είχαμε από τότε ζητήσει να αφήσουν τις φανφάρες και να προχωρήσουν σε παρεμβάσεις - βελτιώσεις που θα προσέφεραν ουσιαστικά στην περιοχή. Οι φωνές της σύνεσης αγνοήθηκαν, αν δεν λοιδορήθηκαν, και στο τραπέζι έμενε η υπόσχεση για τον τεράστιο δρόμο χωρίς να προχωρούν ταυτόχρονα και οι χρήσιμες μικρές παρεμβάσεις. Η ζωή όμως τα φέρνει μερικές φορές έτσι που οι ίδιοι άνθρωποι που σχεδίαζαν στο παρελθόν τα μεγαλεπήβολα να αναγκάζονται να αναμετρηθούν στο παρόν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο νυν δήμαρχος Μεσσήνης που τρέχει τώρα να πείσει τους παρόδιους για τις απαλλοτριώσεις προκειμένου να ξεκινήσει η βελτίωση των δρόμων σε Βελίκα - Νιοχώρι και Δροσιά - Βλάση ήταν σε αυτούς που έταζαν στο παρελθόν τους αυτοκινητόδρομους. Εβλεπε και αυτός το μεγάλο και αγνοούσε το μικρό που εύκολα κατακτιέται και αποδεικνύεται πολλαπλώς χρήσιμο.
Οπως είχαμε υποστηρίξει και όταν εξαγγέλλονταν οι φαραωνικοί σχεδιασμοί, ο δρόμος που βγάζει την πλειοψηφία των οικισμών του πρώην Δήμου Αριστομένη στη θάλασσα και ταυτόχρονα συνδέεται με το Ριζόμυλος - Καλαμάτα είναι ο δρόμος Βελίκα - Νιοχώρι - υπάρχουσα επαρχιακή οδός Μεσσήνης - Αριστομένης. Με το τμήμα αυτό των ελάχιστων χιλιομέτρων και με στοχευμένες παρεμβάσεις σε 2-3 άλλα σημεία της επαρχιακής οδού μπορεί όλη η περιοχή να έχει για τα επόμενα χρόνια ένα «αξιοπρεπές» οδικό δίκτυο. Ολα αυτά τα χρόνια που κυνηγάμε άπιαστους στόχους θα μπορούσαν να είχαν υλοποιηθεί σημαντικές παρεμβάσεις και να μην ψάχνουμε ακόμα και τώρα την ύστατη ώρα για απαλλοτριώσεις μερικών δεκάδων μέτρων. Επειδή οι υπεύθυνοι των καθυστερήσεων βρίσκονται τώρα σε θέσεις ευθύνης στη συγκεκριμένη περιοχή καλό θα ήταν να ολοκληρώσουν με ταχύτατους ρυθμούς τα μικρά και εξίσου αναγκαία χωρίς φανφάρες και κομπασμούς αλλά με διαρκή προσπάθεια. Το χρωστούν για να εξιλεωθούν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες η χρεοκοπία έχει και τα θετικά της, μας αναγκάζει να δούμε έστω με καθυστέρηση όλα αυτά που δεν θέλαμε να δούμε πολλά χρόνια τώρα. Υπάρχει τελικά η ελπίδα να γίνουν πολύ σημαντικότερα πράγματα σε συνθήκες ανέχειας ίσως γιατί οι κραυγαλέες αντιφάσεις είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν.
Υ.Γ. Στην ηγετική ομάδα του Δήμου Τριφυλίας είναι πλέον φανερό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και μάλιστα σε πολλά επίπεδα. Οι οικονομικές δυσκολίες στη διαχείριση του δήμου από την μια πλευρά, οι τοπικιστικές αντιθέσεις από την άλλη, αλλά και η εμφανής έλλειψη συντονισμού στρέφουν όλους εναντίον όλων. Η αντιπαράθεση πάντως που εκτυλίχθηκε προχθές στο Δημοτικό Συμβούλιο για το ποιος θα καταθέσει το στεφάνι στο Κοπανάκι είχε ιδιαίτερη διδακτική αξία. Τα πάντα μπορούν γύρω μας να γκρεμίζονται αλλά η πρωτοκαθεδρία τού «εγώ» έναντι του πολύτιμου «εμείς» είναι αυτό που δύσκολα κατακτιέται. Οταν οι τοπικοί άρχοντες καταφέρουν να μην τσακώνονται για το ποιος θα κάθεται στην πρώτη σειρά και για το ποιον θα προσφωνούν πρώτο και ποιον δεύτερο στην κάθε εκδήλωση, ίσως βρουν και τρόπο για να ασχοληθούν και με τα σημαντικότερα για τους πολίτες.
panagopg@gmail.com
