Αυτές τις μέρες, αυτές τις ώρες είναι αλήθεια ότι αυτό γίνεται κατανοητό απ' όλο και περισσότερους γιατί η σκληρή πραγματικότητα της ζωής δείχνει ότι τα λόγια και τα αναθέματα είναι εύκολα, αλλά το παρακάτω εξαιρετικά δύσκολο αν δεν είναι εφιαλτικό. Τα λόγια στο καφενείο και στην κερκίδα κυβερνούν τον κόσμο, βρίσκουν λεφτά και βάζουν γκολ, μέσα στο γήπεδο της πραγματικότητας αλλά και του ποδοσφαίρου χάνεται η μπάλα και το σκορ της ήττας είναι συνήθως απολύτως ντροπιαστικό.

Το Επιμελητήριο Μεσσηνίας με τη διοίκηση Καραμπάτου είχε τα τελευταία χρόνια μετατραπεί σε κεντρικό πολιτικό παίχτη στην περιοχή. Αναλάμβανε πρωτοβουλίες, δημιουργούσε γεγονότα, πραγματοποιούσε παρεμβάσεις. Ηταν με δυο λόγια ένας ζωντανός οργανισμός που κάτι έκανε, κάτι κινούσε έστω και με τη συγγραφή επιστολών προς «…όλας τας αρχάς». Οι δράσεις που αναλαμβάνονταν δεν ήταν βέβαια όλες σωστές και κάποιες είχαν κατακριθεί - ειδικά από εμάς και μάλιστα με αυστηρό και ιδιαίτερα καυστικό τρόπο. Αλλο όμως η σύγκρουση πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα και άλλο ο μηδενισμός και ο λαϊκισμός. Αλλο η αντιπαράθεση με στοιχεία και άλλο οι γενικεύσεις του λαϊκισμού με εκτόξευση λάσπης από πρόθυμους κάθε μορφής και σκοπιμότητας. Μέσα σε ένα τέτοιο φορτισμένο κλίμα με τις  κομματικές εντάξεις αφενός και την απαίτηση για ανανέωση αφετέρου διεξήχθησαν οι εκλογές από τις οποίες προέκυψε η νέα διοίκηση του Επιμελητηρίου. 

Το αποτέλεσμα των εκλογών δημιούργησε μια περίπλοκη κατάσταση που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δείχνει το πόσο δύσκολη είναι η συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων σε ένα θεσμό όταν απουσιάζει μια ηγετική φυσιογνωμία η οποία θα εμπνέει, θα ισορροπεί και θα θέτει πειστικούς στόχους. Οι επίδοξοι διάδοχοι του Καραμπάτου είτε θέλουν να συνεχίσουν το έργο του, είτε επιθυμούν να το ανατρέψουν, παλεύουν με την σκιά του και ηττώνται πανηγυρικά. Κάθε μέρα που περνά πέρα από τους καβγάδες και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ πρώην συμμάχων και νυν εχθρών, καταγράφεται η απουσία παρεμβάσεων κάθε μορφής από την πλευρά του Επιμελητήριου. Κάποια λίγα πράγματα που τρέχουν, είναι «ουρές» πρωτοβουλιών της προηγούμενη διοίκησης, ενώ σταδιακά το Επιμελητήριο περνά πολιτικά σε δεύτερο πλάνο. Δεν αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες, απουσιάζουν οι φρέσκες ιδέες, δεν δημιουργούνται γεγονότα που να προωθούν τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και της περιοχής.

Σε μια περίοδο κρίσης, όπως η παρούσα, ο ρόλος θεσμών όπως το Επιμελητήριο έχει ιδιαίτερη σημασία. Τώρα είναι η ώρα που ο επιχειρηματίας χρειάζεται στήριξη με κάθε τρόπο, από την έκδοση μια ανακοίνωσης μέχρι την παράσταση διαμαρτυρίας. Τώρα χρειάζονται οι πρωτοβουλίες ενημέρωσης και παρουσίας σε όλα τα μέτωπα που θα ανοίγουν δρόμους σε αγορές και ευκαιρίες. Τούτη λοιπόν την ώρα κυριαρχούν οι βυζαντινισμοί  που καθηλώνουν το θεσμό και απογοητεύουν ακόμα περισσότερο τους επιχειρηματίες, που βλέπουν τα πάντα γύρω τους να καταρρέουν. Είναι καιρός να αφήσουν όλοι στην άκρη τις προσωπικές τους στοχεύσεις αλλά και τους ανθρώπινους εγωισμούς και να δημιουργήσουν μια ισχυρή ομάδα που θα διατηρήσει τα θετικά της προηγούμενης περιόδου δίνοντας ταυτόχρονα τη μάχη για στήριξη του επιχειρηματία και των επιχειρήσεων. Αυτή τη δύσκολη περίοδο για την οικονομία και την κοινωνία χρειάζεται περισσότερη συνεργασία και κατανόηση, απαιτείται το δημιουργικό «εμείς» να μπει πάνω από το ξεχωριστό «εγώ» του καθενός μας. 

Υ.Γ. Η μείωση της παραγωγής σύκου είναι το τεράστιο πρόβλημα που αν δεν ξεπεραστεί με νέες φυτεύσεις, σε λίγο δεν θα υπάρχει το συγκεκριμένο προϊόν στην περιοχή. Το συμπέρασμα αυτό ήταν το βασικό σε ημερίδα που διοργανώθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Καλαμάτα. Στο γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο όλοι έδειχναν το... Χατζηπετρή. Ο καταναγκαστικός συνεταιρισμός προφανώς δεν ευθύνεται σε τίποτα, απλώς καθόταν στην άκρη του τραπεζιού και κούναγε το δάχτυλο στους άλλους γι' αυτά που δεν έκαναν ή γι' αυτά που πρέπει να κάνουν. Ενας άλλος εκπρόσωπος καταναγκαστικού συνεταιρισμού του κρόκου Κοζάνης παρέδιδε την περασμένη εβδομάδα στη μεγάλη σάλα της Costa Navarino μαθήματα για το πώς πωλούν το σαφράν στον κόσμο. Αυτή είναι η διαφορά. Οταν οι άλλοι έψαχναν λύσεις για τον κρόκο - σαφράν, εμείς εισπράτταμε ενοίκια και σκιζόμασταν για τη διατήρηση των πελατειακών δικτύων. Τώρα οι μεν κάνουν μάθημα στις μεγάλες αίθουσες και εμείς κουνάμε το δάχτυλο στη μιζέρια του «πρέπει», γιατί όταν έπρεπε δεν ακούγαμε τις κραυγές των αλυσοπρίονων.