Στη συνεδρίαση του Eurogroup κάλεσαν και τον Ελληνα πρωθυπουργό για να λάβουν  εγγυήσεις ότι και μετά τις  εκλογές η διάδοχος κυβέρνηση θα τηρήσει τους όρους του εθνοκτόνου Μνημονίου και θα εφαρμόσει τα απάνθρωπα μέτρα που έχουν υποδειχθεί  από την Τρόϊκα. Το ερώτημα σε αυτή την απαίτηση, η οποία  προέρχεται από τον Γερμανό Υπουργό οικονομικών  κύριο Βόλφγκαγκ Σόϊμπλε είναι,  πως μπορεί ένας  μη εκλεγμένος Έλληνας Πρωθυπουργός να εγγυηθεί μία τέτοια απαίτηση όταν, σύμφωνα με τις δικές τους δημοσκοπήσεις, το 70% του Ελληνικού  λαού είναι ενάντια στο μνημόνιο;
Τρία, κατά τη γνώμη μας,  είναι τα στηρίγματα ενός τέτοιου σχεδιασμού, η αναπηρία του Ελληνικού Συντάγματος, η έλλειψη συνεργασίας των αντιμνημονιακών δυνάμεων και η έλλειψη οράματος για την επόμενη μέρα χωρίς Μνημόνιο.
Το ισχύον Σύνταγμα κατανέμει τα ποσοστά  στα κόμματα επί των εγκύρων ψηφοδελτίων, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τα λευκά και την αποχή. Επίσης ένα  μεγάλο ποσοστό εγκύρων ψηφοδελτίων θα χαθούν διότι όπως δείχνουν τα πράγματα θα κατανεμηθούν  σε  πολλά μικρά κόμματα που το καθένα δεν θα ξεπερνά το 3% του εκλογικού σώματος που αντιστοιχεί σε 200.000 τουλάχιστον ψήφους και επομένως δεν θα δικαιούνται έδρα στο κοινοβούλιο.
Παρά τον προφανή αυτό κίνδυνο τα μικρά αντιμνημονιακά κινήματα δεν έχουν δημιουργήσει συνασπισμούς ικανούς να διεκδικήσουν την είσοδο τους στη Βουλή πολύ δε μάλιστα την εξουσία. Κύρια αιτία είναι το αρχηγιλίκι  και  η πληθώρα των  επίδοξων οπλαρχηγών που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι οι συνεργασίες δεν γίνονται με την πρόσθεση των απόψεων  των συμβαλλομένων  αλλά με την αφαίρεση, μέχρι τον κοινό παρονομαστή.  Η ιδέα του μεγάλου αρχηγού ή της προσωπικότητας που θα συνενώσει όλες αυτές τις δυνάμεις  έχει πλέον φθαρεί. Η προσπάθεια  του Μίκη Θεοδωράκη με τις Σπίθες απέτυχε όπως θα αποτύχει και η δεύτερη που γίνεται  σε συνεργασία με τον Μανώλη Γλέζο, διότι ανέφεραν ρητώς ότι δεν επιθυμούν να δημιουργήσουν  μία νέα πολιτική πλατφόρμα, καθόσον  ανήκουν σε μία υπάρχουσα, δηλαδή την Αριστερά. Είναι προφανές ότι το κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης  που δημιούργησαν  τελικά θα δράσει  σαν μηχανισμός εκτόνωσης της κοινωνικής αγανάκτησης αλλά την  κρίσιμη ώρα της κάλπης θα οδηγήσει  άλλους στην Αριστερά και άλλους στην απογοήτευση και την αποχή. Για μια ακόμη φορά η Αριστερά περιορίζεται στην μονομέρεια της εργατικής τάξης και αδυνατεί να δει  το εθνικό σύνολο που δημιουργεί τις θέσεις εργασίας και να ορίσει κανόνες δικαιοσύνης και αλληλεγγύης των τάξεων.
Επειδή πολλά από τα αντιμνημονιακά κινήματα έχουν χαρακτήρα κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης  επηρεάζονται από την καλά δικτυωμένη αριστερή δράση αν και συνίστανται από μικροαστικές ομάδες  ελεύθερων επαγγελματιών, γεωργών και εμπόρων  με φιλελεύθερη αντίληψη που δεν έχει  καμιά σχέση με το καλούμενο κεφάλαιο  και τις τράπεζες αλλά ούτε και με την Αριστερά . Από την άλλη μεριά έχουμε τους αυτομολήσαντες ή διαγραφέντες βουλευτές  του δικομματισμού, που υπηρέτησαν το κατεστημένο επί σειρά  ετών μέχρι που  τα κόμματα ξεπέρασαν τα όρια  ανοχής  και τώρα διεκδικούν θέση στις αντιμνημονιακές δυνάμεις .
Και οι δύο αυτές κατηγορίες αντιμημονιακών κινημάτων θα μπορούσαν καταρχήν να συνενωθούν σε ομοειδή κόμματα   ώστε να αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον πενήντα με εκατό χιλιάδες ψηφοφόρους ανά κόμμα και στη συνέχεια να προσέλθουν σε εκλογική συσπείρωση με συγκεκριμένους πολιτικούς  όρους όπως :
Απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και τιμωρία των ενόχων.
Παύση πληρωμών  προς τους δανειστές μας (Moratorium),   έλεγχο  του χρέους, άρνηση  του επαχθούς μέρους, διαπραγμάτευση του πραγματικού  και  απαίτηση των Γερμανικών δανείων και αποζημιώσεων.
Εξασφάλιση της μακρόπνοης οικονομικής  μας επιβίωσης με επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, όσο η Ευρώπη παραμένει μία αρένα οικονομικού ανταγωνισμού χωρίς κοινό προϋπολογισμό και κοινή δημοσιονομική πολιτική.
Υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας έναντι άπληστων γειτόνων, πλουσίων αρπακτικών και πτωχών εισβολέων που αλλοιώνουν το δημογραφικό και  πολιτισμικό χαρακτήρα του λαού και ανταγωνίζονται την εργατική μας τάξη.
Υπεράσπιση της καταγωγικής, γλωσσικής, ιστορικής, και πολιτιστικής ταυτότητας  του λαού μας που βασίζεται στην  κλασσική παιδεία και Ελληνορθόδοξη παράδοση.
Σύγκληση συντακτικής εθνοσυνέλευσης και ριζική αναθεώρηση του καταστατικού χάρτη για τη λειτουργία μίας πραγματικής Δημοκρατίας.
Οπως αναφέραμε στην αρχή, το τρίτο στήριγμα που χρησιμοποιεί το σύστημα για να εξασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία  είναι η  σύγχυση και κυρίως ο εκφοβισμός που επιβάλει ώστε να αποτρέψει στις αντιμνημονιακές δυνάμεις να αποκτήσουν κοινό όραμα. Καταρχήν συγχέουν την έννοια του οράματος της συνένωσης των Ευρωπαϊκών λαών με την παραμονή  στην ευρωζώνη,  δημιουργώντας ρήγμα μεταξύ αυτών που επιθυμούν την Ευρωπαϊκή συνένωση, δηλαδή όλων,  διαβάλλοντας αυτούς  που συγχρόνως απαιτούν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, πού είναι απαραίτητη προϋπόθεση επιβίωσης του λαού μας μέχρις ότου  η Ευρώπη  αποκτήσει κοινή δημοσιονομική πολιτική και προϋπολογισμό.  Φοβερίζουν ακόμη για τη φτώχεια που δήθεν θα ακολουθήσει την επιστροφή στη δραχμή αποσιωπώντας το ότι, είτε με δραχμή είτε με  ευρώ το βιοτικό επίπεδο θα κατέλθει σε αυτό της παραγωγικότητας μας μόνο που με τη δραχμή θα υπάρχει ανάπτυξη ενώ με το ευρώ θα χάσουμε ακόμη και την εθνική μας ανεξαρτησία μεταβιβάζοντας τα χρέη στα παιδιά μας.
Δυστυχώς η άγνοια των πολλών  για το πως δουλεύει το σύστημα επιτρέπει στους εθνομηδενιστές να εκφοβίζουν όχι μόνο τον απλό λαό αλλά και πολλούς πολιτικούς  που ανατράφηκαν  μέσα στο σύστημα και  προβάλλουν  το πολιτικό κόστος μπροστά  στη σωτηρία της πατρίδος. Το αποτέλεσμα είναι, αντί οι πολιτικοί να καθοδηγούν τον πλανεμένο  λαό  δεν τολμούν να του πουν την αλήθεια ούτε και να πάρουν θέση στα εθνικά θέματα γινόμενοι έρμαια του συστήματος που δήθεν πολεμούν. Αυτή είναι η περίπτωση του δραχμοκτόνου τμήματος της αριστεράς και των  περισσοτέρων διαγραφέντων από τα νεοταξικά κόμματα της παγκοσμιοποίησης, τα υπεύθυνα για τα δεινά της χώρας. Η έλλειψη του κοινού οράματος τελικά δρα και ως ανασταλτικός παράγοντας  της συσπείρωσης.
Μόνο ο Θεός σώζει αυτό το έθνος αλλά και αυτόν τον κλείσαμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μαζί με την κλασσική παιδεία των αρετών που προϋποθέτει  η συνύπαρξη σε έθνος.  Δυστυχώς  αντικαταστήσαμε την αυτοθυσία για το σύνολο  με τον ατομισμό και την  ιδιοτέλεια  παραμένοντας ο καθένας μόνος και απροστάτευτος  ενάντια στο  νέο θεό της  μεγιστοποίησης του ατομικού κέρδους,  που τελικά καταλήγει στο θάνατο όλων όπως πεθαίνουν και οι ψείρες  όταν ψοφήσει ο σκύλος που απομυζούν.

Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης