Τα τελευταία 38 χρόνια η χώρα μας διανύει την μεταπολιτευτική της ιστορία μέσα σε συνθήκες δημοκρατίας και ειρήνης. Η Ελλάδα προερχόμενη από την χούντα του 67΄ και τις συνέπειες της, επιδίωξε την άμεση μεταβολή του καθεστώτος και την καθιέρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η δημοκρατία επανήλθε στην χώρα μας τον Ιούλιο του 74΄ και έγινε δεχτή με μεγάλο ενθουσιασμό και προσμονή από τους δοκιμαζόμενους πολίτες. Έκτοτε δημιουργήθηκαν κόμματα, παρατάξεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, μεγάλα ΜΜΕ και πλήθος φορέων που πορεύτηκαν όλοι μαζί στο όνομα της Δημοκρατίας. Το 1975 ψηφίστηκε το Σύνταγμα της Ελλάδας με πρώτο του άρθρο την λαϊκή κυριαρχία.. Το 79΄προσχωρήσαμε στην τότε ΕΟΚ, μετέπειτα ΕΕ και το 2002 στην ΟΝΕ και το Ευρώ. Ο δικομματισμός κυριάρχησε για δεκαετίες και οι αρχηγοί των κομμάτων άλλαζαν ο ένας μετά τον άλλον ενώ όσοι διαφωνούσαν ίδρυαν νέο σχηματισμό ενάντια στο πρώην δικό τους.
Ενώ η χώρα διένυε μια λαμπρή περίοδο έκαναν την εμφάνιση τους τα πρώτα σύννεφα. Κάθε ημέρα τα πανίσχυρα ΜΜΕ ανακάλυπταν σκάνδαλα ενώ με την δύναμη που είχαν αποκτήσει οι καναλάρχες
μπορούσαν να «εκλέξουν κυβερνήσεις» της αρεσκείας τους. Δεν δίσταζαν δε να υποστηρίζουν δημόσια με αδιάλλακτο τρόπο το καθένα το κόμμα που υπηρετούσε. Το δίκαιο των ισχυρών επικράτησε στο όνομα της ισότητας και του συντάγματος. Στην χώρα που γέννησε τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα συνέβησαν πολλά γεγονότα έως τις μέρες μας που μόνο σε δημοκρατικές κοινωνίες δεν άρμοζαν.
Τα πράγματα όμως άρχιζαν να δυσκολεύουν. Η οικονομία και η κοινωνία δεν άντεχαν αυτή την ασυδοσία και την ατιμωρησία του συστήματος. Τότε όλοι οι μνηστήρες του Μαξίμου διακύρηξαν μέτρα για την «σωτηρία της πατρίδας». Ο καθένας όμως έβλεπε με άλλο μάτι αυτή την σωτηρία.. Αν την έβλεπε δηλαδή. Kάποιοι άρχισαν την καταστροφολογία ενώ μερικοί έπαιζαν παιχνίδια κάτω από το τραπέζι κατά της χώρας. Οι κουμπάροι, τα παραεκκλησιαστικά, τα παραδικαστικά το κάψιμο μαγαζιών, οι φωτιές, τα ομόλογα, η siemens, το χρηματιστήριο, οι διορισμοί των ημετέρων, η στείρα αντιπολίτευση σε καθετί, οι συνεχείς απεργίες, προμήθειες, η φοροδιαφυγή και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος λυμαίνονταν την ελληνική δημόσια ζωή δημιουργώντας ένα δυσθεώρητο έλλειμμα και ένα μη βιώσιμο χρέος. Τα κόμματα (όλα) ενώ γνώριζαν την κατάσταση δεν τολμούσαν να δράσουν γιατί φοβούνταν το πολιτικό κόστος. Η ατολμία και η ατιμωρησία έτρεφε τέτοιες καταστάσεις. Όλη αυτή η κατάσταση έφερε την χώρα στο χείλος της καταστροφής, το ποτήρι ξεχείλισε. Πριν 2 χρόνια οδηγηθήκαμε στο μνημόνιο και στο ΔΝΤ για στήριξη αφού, όπως μας είπαν, δεν γινόταν διαφορετικά. Ακόμη βέβαια δεν έχουν δοθεί εξηγήσεις για αυτό.
Οι πολιτικές εξελίξεις εκ τότε υπήρξαν ραγδαίες. Στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν δύο αντίπαλα πολιτικά μέτωπα. Από την μία πλευρά οι φιλοευρωπαϊκές- μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις και από την άλλη πλευρά οι υποστηρικτές της καταγγελίας του μνημονίου και της εξωευρωπαϊκής πορείας της χώρας μας. Τα δύο μεγάλα κόμματα που κλίνουν προς το κέντρο συνεργάστηκαν ενώ τα άκρα (δεξιά και αριστερά) καιροσκοπούσαν στην κρίση και στην απογοήτευση του κόσμου αυξάνοντας επικίνδυνα τα ποσοστά τους. Η χώρα στις εκλογές της 6 Μαΐου οδηγήθηκε σε ακυβερνησία αφού δεν κατέστη δυνατός ο σχηματισμός κυβέρνησης. Στις 17 Ιουνίου θα γίνουν επαναληπτικές εκλογές αποβλέποντας τον σχηματισμό από ένα ή περισσότερα κόμματα.
Το ερώτημα όμως παραμένει. Ποιο είναι το διακύβευμα των εκλογών; Ποια θα είναι η θέση της Ελλάδας αλλά και των Ελλήνων την Δευτέρα των εκλογών;
Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να ξεπεράσει τα ψευδοδιλλήματα και τους εκβιασμούς που θα του τεθούν. Ο Έλληνας πολίτης θα πρέπει να σκεφτεί λογικά, με σύνεση και σωφροσύνη. Σε αυτές τις εκλογές δεν πρέπει να υπάρξει η λεγόμενη χαλαρή ψήφος ούτε η αποχή. Πρέπει όλοι να εκφραστούν στην κάλπη. Διεκδικούν την ψήφο μας τώρα όχι πολλά κόμματα αλλά δυο πολιτικές κατευθύνσεις. Η μία που υποστηρίζει την παραμονή στην ΕΕ και στο Ευρώ επιδιώκοντας την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου λαμβάνοντας μέτρα ανάπτυξης και τόνωσης της οικονομίας. Από την άλλη βρίσκεται η πλευρά που στηρίζει την μονομερή καταγγελία του μνημονίου, την άρνηση πληρωμής των δανειστών μας και την λογιστικό έλεγχο του χρέους γνωρίζοντας ότι αυτή η πολιτική στάση οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ. Πρόκειται για τους λεγόμενους, εραστές της δραχμής.
Αποτελεί κοινό τόπο πλέον ότι αυτές οι εκλογές χαρακτηρίζονται ως οι κρισιμότερες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Το αποτέλεσμα τους θα κρίνει πολλά από τα κεκτημένα της μεταδικτατορικής εποχής. Ένα όμως θα πρέπει να είναι δεδομένο και να ληφθεί σοβαρά υπόψη από όλους. Η κυβέρνηση που θα προκύψει θα κληθεί θα διαχειριστεί στο μέλλον της χώρας μας. Εμείς οι νέοι θέλουμε μια Ελλάδα δυνατή, που θα είναι ευρωπαϊκά και διεθνώς ένας αξιόλογος εταίρος με υπερήφανο λαό. Δεν θέλουμε να γίνει η πατρίδα μας τριτοκοσμική χώρα ούτε οι Έλληνες ταπεινωμένος λαός. Δεν πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να αναζητήσουμε το μέλλον μας σε άλλη χώρα. Το μέλλον μας είναι εδώ. Την μοίρας τη καθορίζουμε εμείς και όχι οι άλλοι για εμάς. Ελλάδα χωρίς Έλληνες δεν μπορεί ούτε πρέπει να υπάρξει.
Ο καθένας ας αποφασίσει σε ποια Ελλάδα θέλει να ξυπνήσει στις 18 Ιουνίου.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Π ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (φοιτητής Νομικής Σχολής Αθηνών)
