Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου, στα άγρια μεσάνυχτα, τόσο ταραγμένος που δεν ήξερα προς τα πού να κάνω. Ήταν τόσο ζωντανό το όνειρο που είχα δει, που καλά-καλά, ακόμη και τώρα δεν είμαι και σίγουρος, αν ήταν όνειρο η πραγματικότητα. Αφού έψαχνα να καταλάβω που είμαι. Σε ποιο χώρο, σε ποιο σπίτι, σε ποια πόλη, με ποιους ανθρώπους, σε ποια εποχή και σε ποιο χρόνο. Όλα ξεκίνησαν χθες το βράδυ. Έπεσα να κοιμηθώ κανονικά, όπως κάθε φορά, χωρίς τίποτα να προμηνύει τα όσα θα ακολουθούσαν. Πρέπει να είχαν περάσει κάποιες ώρες, όταν αντιλήφθηκα ότι στο ανοιχτό παράθυρό του δωματίου, που το αφήνω έτσι για να με δροσίζει το νυχτερινό αεράκι, ήταν κάποιο πρόσωπο, που περίμενε υπομονετικά, να το πάρω χαμπάρι Σε μια στροφή του κορμιού μου, που παίρνω αρκετές στη διάρκεια του ύπνου μου, ίσως ο ίσκιος αυτός να με ενόχλησε. Ανοίγω τα μάτια μου και τι να δω !!! Η φιγούρα του Γέρου του Μοριά, του Θοδωρή Κολοκοτρώνη!!! Φαίνονταν από τη μέση και πάνω και μάλιστα ακουμπούσε με τα χέρια του στο περβάζι του παράθυρου, προφανώς για να στηρίζεται και να ξεκουράζεται, περιμένοντάς με να ξυπνήσω και να τον αντιληφθώ!!!

- Ξύπνησες;;;; Μου μίλησε, με κείνη τη βροντερή φωνή, που όλοι μας την ξέρουμε από τις αφηγήσεις της ιστορίας.