Το ισχυρότερο όπλο που είχαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις των λαών στα χέρια τους, με το οποίο καθοδηγούσαν τη μάζα για να τις στηρίξει σε βάναυσες και σκληρές αποφάσεις, αποτελεί αναμφίβολα ο εκβιασμός, ο ηθικός ψυχαναγκασμός που κάνει να φαντάζει ως η μοναδική λύση μπροστά σε ένα οικονομικοκοινωνικό τέλμα, μια σειρά από υπεράνθρωπες και χρόνιες θυσίες. Το μεγαλύτερο μέρος, πέρα από μια ηρωική και σκεπτόμενη μειοψηφία, υποκύπτει επανειλημμένα, απλά γιατί δεν έχει το θάρρος και την πίστη στις δικές του δυνάμεις, ή επειδή έχει εθιστεί στην καθημερινότητα και θεωρεί πως τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους, με ένα μαγικό τρόπο. 

Δεν υπάρχει πιο χειροπιαστό και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραπάνω συλλογισμού από την Ελλάδα μας. Ο ελληνικός λαός που άλλοτε δίδαξε σε ολόκληρη την οικουμένη και ενσωμάτωσε στον γενετικό του κώδικα την αξιοπρέπεια, την ανεξαρτησία, την ανυποταγή και την αυτάρκεια, είναι πλέον αιχμάλωτος και υποβασταζόμενος όσο κανένας άλλος, στηρίζεται στην ελεημοσύνη και στην κερδοσκοπία των οικονομικών ετέρων, έχει απολέσει την εθνική του ανεξαρτησία και τη λαϊκή του κυριαρχία, έχει παραδοθεί σε ένα αδιέξοδο και αβέβαιο παιχνίδι. Με λίγα λόγια ο Έλληνας μετέβαλε τον κώδικα αξιών του όσο ποτέ, επειδή ενέδωσε και ενδίδει σε έναν άνευ προηγουμένου εκβιασμό, στον εκβιασμό του Ευρώ και της Ευρώπης. 

Ο συγκεκριμένος εκβιασμός, έχει ως βάση του, την άγνοια της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, που είναι δικαιολογημένη σε μεγάλο βαθμό, πάνω στην οποία ανοικοδομείται ο φόβος, η ανασφάλεια και ο τρόμος στο άκουσμα της εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Οικονομική Kοινότητα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι δεδομένο πως κάθε φορά που η ελληνική κυβέρνηση θέλει να περάσει νέα επαχθή μέτρα, για τον λαό και την κοινωνία, δημιουργείται ένα κλίμα τρομοκρατίας στον κόσμο, που πηγάζει από το ενδεχόμενο της εξόδου. Ο λαός πανικοβάλλεται, ανησυχεί για την αυριανή, απελπίζεται και βλέπει τη θυσία όχι σαν επιλογή μα σαν μονόδρομο και δεν σκέπτεται καν να αποκόψει τον δεσμό υποτέλειας με τους δανειστές μα συνεχίζει χωρίς να διακρίνει πέρα από τον τοίχο της αβεβαιότητας που υψώνουν τα διεθνή οικονομικά συμφέροντα. 

Όταν υπάρχει άγνοια, καλλιεργείται πολύ εύκολα ο φόβος και αυτός φέρνει με τη σειρά του την ανασφάλεια, που σκορπίζει την απαισιοδοξία και την απελπισία, αναπαράγεται η μιζέρια και η διχόνοια, κυριαρχεί ο φθόνος και η απόγνωση. Όλα αυτά συναθροιζόμενα συν δημιουργούν το αρνητικό κλίμα που επικρατεί και αναστέλλει κάθε προσπάθεια δημιουργίας και ανάκαμψης. Η υπάρχουσα κατάσταση δεν θέλει σε καμία περίπτωση, ακραίες λύσεις, μα λύσεις με ουσία, χωρίς μεγάλο ρίσκο και με εμφανή αποτελέσματα. Πρέπει να αξιοποιήσουμε τα συναισθήματα μας ως πείσμα για να δούμε ένα καλύτερο αύριο, ’όχι ως αφορμή για εκδίκηση και εφαλτήριο ρεβανσισμού. 

Το ζητούμενο δεν είναι άλλο από το να καταφέρει ο΄Ελληνας να δει πίσω από τον τοίχο της απελπισίας. Ο πραγματικός σκοπός της πίεσης που δεχόμαστε από το εξωτερικό είναι να βρεθούμε σε αδιέξοδο, να απαρνηθούμε τις δυνάμεις μας και να παραδοθούμε ολοκληρωτικά. Όσο δύσκολο και παράλογο και αν ακούγεται οφείλουμε να ξεπεράσουμε τις φοβίες που μας δημιουργούν για να μας ελέγχουν και να μας αποπροσανατολίζουν, έχουμε ιερό καθήκον να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Αρκεί να αναλογιστούμε για λίγο, πως η βάση του εκβιασμού αυτού είναι τόσο φτηνή που λίγο αν κινήσουμε τη σκέψη μας θα καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. 

Ο λόγος που τόσο καιρό παρά την ανορθόδοξη οικονομική πολιτική και τα σκάνδαλα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας στήριζαν και συνεχίζουν να μας στηρίζουν με νέες δανειακές συμβάσεις είναι απλός και προφανής. Δεν έχει μόνο η Ελλάδα ανάγκη την Ευρώπη αλλά η Ευρώπη έχει ανάγκη πολύ περισσότερο την Ελλάδα. Δεν είναι μια υπόνοια ούτε μια ουτοπία είναι μια αλήθεια, από αυτές που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε για να επανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Η Ευρώπη μας χρειάζεται, γιατί είμαστε η ιστορική και πολιτισμική της βάση, το οικονομικό της αποκούμπι, το διαβατήριο και η εγγύηση της επιβίωσης της στο χωροχρόνο. 

Ας μην κοροϊδευόμαστε αν βγούμε από την οικονομική ζώνη, δεν έχει ουσία να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή ένωση. Σκεφτείτε όμως τι θα γινόταν εαν ένα πρωί συνέβαινε αυτό. Ξαφνικά η Ευρωπαική 'Ενωση, θα έπρεπε να αναπληρώσει χωρίς αποτέλεσμα, τα κενά που δημιουργούσε η έλλειψη της Ελλάδας. Θα αποτελούσε ένα απλό οικονομικό λόμπι, χωρίς αρχή και τέλος, δίχως ιστορία και ταυτότητα, χωρίς την Ελλάδα που την γέννησε, την Ελλάδα του ήλιου , της θάλασσας, του πολιτισμού των Ολύμπιων θεών, την Ελλάδα του οράματος της ενότητας και της ειρήνης. Η Ευρώπη γεννήθηκε στην Ελλάδα, ήταν κόρη του Δία, οι αξίες που αυτή πρεσβεύει διαμορφώθηκαν στην Ελλάδα, είναι αρχές και πρότυπα που που γνώρισαν το φως της πνευματικής υπόστασης στην πατρίδα μας,  δημιουργήματα της ελληνικής ιστορίας που ωρίμασαν μέσα από την πορεία του ελληνισμού στα βάθη των αιώνων. Είναι δεδομένο πως μια Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα, είναι σαν ένα παιδί χωρίς πιστοποιητικό γέννησης. 

Πάνω σε αυτή τη βάση οφείλει να στηριχτεί και η Ελλάδα, οι εκπρόσωποι μας στο διεθνές στερέωμα, για να θέσουν όχι τον προσωπικό εκβιασμό αλλά το δικό τους δίλημμα, για να καταφέρουν να τιθασεύσουν τις άγριες και αιμοδιψείς διαθέσεις των εκμεταλλευτών της Ελλάδας και του δημόσιου πλούτου. Εαν η Ελλάδα δεν διεκδικήσει, αυτά που της ανήκουν, κανένας δεν πρόκειται να της χαρίσει τίποτε. Μοναδικό όπλο σε αυτό τον αγώνα, αυτά που έχουμε προσφέρει και αυτά που μπορούμε να δώσουμε απλόχερα στο μέλλον. Μόνο έτσι η βοήθεια και η συνδρομή των ετέρων θα παύσει να ενδυναμώνει μια σχέση υποτέλειας και λύπησης, αλλά θα μετατραπεί σε μια σύμβαση δανεισμού με ημερομηνία λήξης, το χρονικό σημείο εκείνο,  κατά το οποίο η χώρα μας θα μπορεί να σταθεί περήφανη στα πόδια της. 

Σε περίπτωση που η Ελλάδα, συνεχίσει ακάθεκτη στο δρόμο του εξευτελισμού και της υποταγής, στην αδιαμαρτύρητη οδό των μαρτυρίων, η κοινωνία δεν θα αντέξει και χωρίς καμία διάθεση κινδυνολογίας και καταστροφολογίας, θα οδηγηθεί σε τέλμα, θα διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός και τότε το τελευταίο που θα μας ενδιαφέρει θα είναι το νόμισμα με το οποίο θα πράττουμε τις συνδιαλλαγές μας. Τότε όλες οι θυσίες θα πάνε χαμένες, όλοι οι κόποι και όλα αυτά που στερηθήκαμε στο βωμό της ευρωπαϊκής πορείας και της εκσυγχρονιστικής τροχιάς, θα είναι για μια Ευρώπη και ένα αδειανό πουκάμισο. 

Η ματαιότητα είναι ανθρώπινο δημιούργημα, προκύπτει από τις δικές μας πράξεις και χαρακτηρίζει τόσο αυτές, ’οσο και εμάς τους ίδιους. Από εμάς και μόνο κρίνεται , αν θα δώσουμε συνέχεια στο φαγοπότι που έχει στηθεί τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας, σε βάρος του Έλληνα πολίτη και του ελληνικού λαού. Η θέληση και η διάθεση για ανανέωση δίνουν τέλος στη ματαιότητα, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος πάνω στην αδήριτη ανάγκη για και αλλαγή,  νικούν το φόβο και την απάτη, δικαιώνουν αυτούς που πίστεψαν σε καλύτερες μέρες και αγωνίστηκαν για αυτές. 

Για αυτό λοιπόν, ας κοιτάξουμε κατάματα την ιστορία, ας αναλάβουμε ευθύς τις ευθύνες μας, ας κάνουμε ειλικρινή επαναδιαπραγμάτευση σε στέρεες και πολλά υποσχόμενες βάσεις, με σύμμαχο τις αξίες και την προσφορά μας. Δεν ξέρω αν θα πετύχουμε με σιγουριά, γνωρίζω όμως μετά βεβαιότητας, πως είναι το πιο ηθικό απέναντι στην πατρίδα και το πιο πατριωτικό απέναντι στο έθνος. 

Ο Έλληνας έφτασε σε αυτό το σημείο γιατί αλλοιώθηκε ο επεκτατικός χαρακτήρας του, έχασε το αίσθημα της δημιουργίας και της πρωτοπορίας, απόλεσε τον εαυτό του και αποτέλεσε υποχείριο στα χέρια των μηχανισμών. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρώτα πολιτικό και μετά οικονομικό. Ας διαχειριστούμε λοιπόν αυτή τη δύσκολη συγκυρία, με αίσθημα εθνικής ευθύνης, ας πάρουμε επιτέλους την τύχη της πατρίδας στα χέρια μας, ας σταματήσουμε να έχουμε αυταπάτες. Ο Έλληνας αν πιστέψει στον εαυτό του κάνει θαύματα, ξεπερνά κάθε προσδοκία. Είναι χρέος μας να κερδίσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, είναι χρέος μας να σώσουμε την Ελλάδα, είναι χρέος και καθήκον όλων μας. Και να θυμάστε καμία λεωφόρος δεν εμφανίστηκε από το πουθενά, αλλά πρώτα ήταν μονοπάτι που χάραξαν ελάχιστοι τολμηροί και ακολούθησαν κάποιοι,  για να γίνει σοκάκι που σύχναζαν κάποιοι ονειροπόλοι, αργότερα πολυσύχναστος δρόμος που κάποιοι έδωσαν την ψυχή τους την ίδια για να γίνει γνωστός και στο τέλος λεωφόρος, με φώτα και γραμμές, που δεν τελειώνουν ποτέ και πουθενά...