Αυτήν την εβδομάδα θα αφήσουμε κατά μέρος τα αθλητικά δρώμενα για να ασχοληθούμε με ένα θέμα που αφορά όλον τον ελληνικό πληθυσμό. Πριν μιάμιση εβδομάδα ψηφίστηκαν τα νέα μέτρα της κυβέρνησης σχετικά με τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας, καθιστώντας τα ουσιαστικά ένα τρίτο κατά σειρά μνημόνιο. Τα μέτρα αυτά ψηφίστηκαν οριακά, αν λάβουμε υπόψη μας τους βουλευτές που συμμετέχουν στη συγκυβέρνηση. Από τους περίπου 175 τα ψήφισαν 153!
Αυτό δείχνει πως ακόμα και οι ίδιοι οι πολιτικοί που μας κυβερνούν γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή η πολιτική, με την υπογραφή συνεχώς νέων μέτρων «βελτίωσης» της οικονομίας, με στόχο την «αναπτυξιακή πολιτική», δεν οδηγούν πουθενά. Από το 2009, όταν και η χώρα μας μπήκε στο μηχανισμό στήριξης, όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί η οικονομική κατάστασή της, αλλά έχει επιδεινωθεί μάλιστα. Όχι μόνο δε μειώθηκε το χρέος, αλλά έχει αυξηθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «κούρεμα» του χρέους πριν λίγους μήνες. Πως γίνεται να κάνεις «κούρεμα» του μισού και αμέσως μετά να κάνεις σύναψη νέου δανείου με ποσό μεγαλύτερο από την περικοπή που μόλις έκανες; Τώρα δε, είναι ακόμη χειρότερη η κατάσταση με το χρέος της χώρας. Διότι μέχρι το 2009, το μεγαλύτερο μερίδιό του το χρωστούσαμε σε τράπεζες. Με την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ, χρωστάμε χρήματα εξίσου στα κράτη που υπέγραψαν τη σύμβαση. Και τα κράτη, όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό από δηλώσεις κορυφαίων ηγετών, αλλά και από την πολιτική τους απέναντι στην Ελλάδα από ανέκαθεν, δεν έχουν μεγάλη υπομονή, κι ούτε σβήνεται ποτέ το χρέος προς αυτά, ακόμα και με πτώχευση! Άρα, το πρόβλημα, όχι μόνο δεν έχει έρθει πιο κοντά στη λύση του, αλλά φέρνει πιο κοντά την Ελλάδα και την κοινωνία της στην απόλυτη εξαθλίωση. Γιατί ουσιαστικά, αυτοί που νιώθουν χειροπιαστές τις συνέπειες της κρίσης είναι οι απλοί πολίτες, που μοχθούν κάθε μέρα να εξασφαλίσουν τουλάχιστον τα βασικά για τους ιδίους και τις οικογένειές τους. Γιατί μπήκαμε, λοιπόν, στο μνημόνιο, εφόσον παρουσιάζει για όλους τόσο καταστροφικές συνέπειες; Τυχαία μπήκαμε; Έχει δίκιο μήπως ο Ρουμελιώτης ή όχι; Υπάρχει όντως σχέδιο υποδούλωσής μας με τη συνεργασία μεταξύ κομμάτων και ηγέτιδων δυνάμεων της Ευρώπης; Αν δεν ψηφιζόταν, τώρα, το μνημόνιο, υπάρχει εναλλακτική λύση; Έχουν οι Έλληνες την ενότητα να αντιμετωπίσουν αυτήν την κρίση; Τα συμπεράσματα δικά σας!
Η πολιτική αυτή φαίνεται πως είναι αποτυχημένη εξ αποστάσεως μεγάλης. Όταν βλέπει κανείς ότι το ποσοστό του Α.Ε.Π., σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις, θα είναι στα ίδια επίπεδα το 2020 με αυτά, όταν μπήκαμε στο ΔΝΤ, όταν βλέπει το χρέος να διογκώνεται αντί να συρρικνώνεται, όπως ακριβώς και το έλλειμμα (ανάπτυξη κατά τα άλλα), όταν βλέπει τη συνεχή παράταση της εισόδου της Ελλάδας στις αγορές (από το 2010, έχουμε πάει στο 2014 και αν) και όταν βλέπει πως η ανεργία θα ανέλθει κοντά στο 1/3 του πληθυσμού μέχρι το τέλος του χρόνου ( και μιλάμε μόνο για τους μόνιμα ανέργους, χωρίς τους εποχιακά ούτε τους διαρθρωτικά ανέργους), τότε τι να συμπεράνει; Ότι αυτή η πολιτική θα οδηγήσει σε βελτίωση, έστω και μηδαμινή, της κατάστασης, ή ότι θα βυθίσει την χώρα στην άβυσσο της καταστροφής, πρώτα οικονομικής, έπειτα κοινωνικής και πολιτικής;
Το Μνημόνιο που μόλις ψηφίστηκε, θα μπορούσε να υποστηριχθεί από το γεγονός ότι, εφόσον ψηφίστηκε το πρώτο, στο οποίο υπήρχε πραγματικά δυνατότητα αποφυγής του, δεν μπορούσαν να μην ψηφιστούν τα άλλα δύο, εξαιτίας των συνολικών συνεπειών που θα είχε η μη ψήφισή τους. Όμως, τελικά, υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε αυτήν την επιλογή και αυτήν της συνεχούς ψήφισης μνημονίων; Εκ του αποτελέσματος, πιθανότατα καμία. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι άλλο. Και ούτε οικονομικό ούτε κοινωνικό. Πολιτικό είναι, και κατά συνέπεια διοικητικό!
Ραφαήλ Αλαγάς
