Είχαμε πολύ καιρό να δούμε έναν κάκιστο Ολυμπιακό καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς. Ακόμη και σε παιχνίδια που ήταν σε γενικές γραμμές η απόδοσή του κάτω του μετρίου, όπως αυτά του δευτέρου γύρου στο ΤΟΠ-16, έβρισκε ένα καλό διάστημα, χάρη στο οποίο διεκδικούσε ή νικούσε τα παιχνίδια. Εδώ μιλάμε για εμφάνιση που κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν τόσο άσχημη από τους «Ερυθρολεύκους». Από εκεί, αρχικά, καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν χρησιμοποίησε καθόλου ο Μπαρτζώκας στο τέταρτο δεκάλεπτο τους Πρίντεζη και Σπανούλη. Και, πάντως, παρά τα λιγότερα από άλλοτε rotation, εξαιτίας των οποίων ο Ολυμπιακός δεν έπιανε σε πολλά παιχνίδια ρυθμό και έφτανε να παλεύει να τα κερδίσει εκεί όπου θα έπρεπε να τελειώνει γρήγορα και εύκολα, παρουσίασε αυτό το σύνολο.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως. Ξεκινώντας από την τραγική του επίθεση, το μόνο καλό που είχε ο Ολυμπιακός ήταν το πείσμα και η ενέργεια του Χάινς, που πολλάκις μεταφράστηκε σε επιθετικά ριμπάουντ. Είναι το μόνο θετικό στοιχείο που κρατάει από το χθεσινοβραδινό παιχνίδι, μαζί με κάποιες καλές συνεργασίες, ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού και την αρχή του τελευταίου δεκαλέπτου, όταν είχε ή προσπαθούσε να έχει επαφή με το σκορ. Όμως, τα υπόλοιπα δε λειτούργησαν. Πολλά λάθη από τον Σπανούλη, βιαστικές και εξαρχής αποτυχημένες ατομικές ενέργειες από τον Πρίντεζη, που δεν έπαιξε και πολύ, πολλά χαμένα ελεύθερα σουτ, καμία σχεδόν βοήθεια από άλλους παίκτες με ευθύνες και ικανότητες να οδηγήσουν την ομάδα σε κρίσιμες στιγμές, όταν δεν παίζουν καλά οι προαναφερθέντες, όπως ο Παπανικολάου και ο Λο (ο οποίος ίσως και να διασώζεται σχετικά με τους υπόλοιπους παίκτες της κατηγορίας αυτής), καμία εκμετάλλευση των συνεργασιών κοντών-ψηλών ούτε και τη δυνατότητα παιχνιδιού πλεονεκτήματος απέναντι στους αδύναμους κρίκους των Τούρκων αμυντικά, όπως του Φάρμαρ και του Βούγιασιτς. Το εντυπωσιακό ήταν η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης σήμερα των παικτών του Ολυμπιακού, καθώς και η σχεδόν μηδενική ενέργεια που έβγαλε μέσα στο γήπεδο. Αντίθετα, είχαμε δει έναν Ολυμπιακό να είναι σαρωτικός στα πρώτα δύο παιχνίδια στο Σ.Ε.Φ., να φθείρει αυτούς τους παίκτες παίκτες, να σκοράρει εύκολα καλάθια απέναντι σε μία άτονη και ακίνητη στην κυριολεξία αμυντικά Εφές (όσοι πραγματικοί φίλοι του μπάσκετ καλούνται να μη σχολιάσουν τη ζώνη της στο δεύτερο ματς), αλλά και εκμεταλλευόμενος αυτά τα ατού. Το επισφράγισμα ήταν οι άριστες συνεργασίες της περιφέρειας με τη ρακέτα, ειδικά ανάμεσα σε Σπανούλη και Χάινς, καθώς και οι πολύ καλά οργανωμένες, ομαδικές, καθώς και «μυαλωμένες», όπως θα λέγαμε επιθέσεις, που έδωσαν αυτές τις ευκολίες στον Ολυμπιακό για το 2-0. Αυτό πρόκειται ειδικά για το δεύτερο ματς, καθώς στο πρώτο ήταν κάτι σαν Πρίντεζης εναντίον όλων. Γενικά και ο Σπανούλης, εκτός του δεύτερου παιχνιδιού, όπου ήταν συγκλονιστικός, δεν έχει φανεί επιθετικά. Ασφαλώς, ο Μπαρτζώκας θα περιμένει από αυτόν περισσότερη ηρεμία, υπομονή, καλύτερη κατεύθυνση της ομάδας και οργάνωση στο σετ παιχνίδι και περισσότερες, πλην πιο ορθόδοξες, πρωτοβουλίες. Γιατί όταν στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου στο τρίτο ματς έχεις τον συμπαίκτη σου να περιμένει για το ελεύθερο σουτ και εσύ πας για τη δόξα, κάπως αποσυντονίζεις και την όλη προσπάθεια για αργότερα. Και ειδικά όταν είσαι ο αρχηγός, ο άνθρωπος από τον οποίο, δηλαδή, περιμένουν όλοι τα περισσότερα.
Αμυντικά επίσης έκανε άσχημη εντύπωση ο Ολυμπιακός. Κι αυτό, γιατί σε παιχνίδια όπου δεν ήταν αποτελεσματικός επιθετικά, είχε τουλάχιστον μία γερή και πιεστική άμυνα, με περίσσια ενέργεια, που του έδινε κάποιους εύκολους πόντους στον τρανζίσιον παιχνίδι. Τώρα, ούτε αυτό δεν είχε! Φυσικά στα δύο πρώτα ματς μας θύμισε με τον καλύτερο τρόπο ποια ήταν η ομάδα που γνωρίζουμε από πέρσι. Με τη γνωστή πίεση, που ανάγκαζε τον αντίπαλο σε λάθη, ακόμη και αβίαστα, βεβιασμένες επιθέσεις και αργότερα κακές επιστροφές στην άμυνα. Έτσι σημείωσε πολλούς εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό και στις γρήγορες επιθέσεις που πραγματοποίησε, έχοντας το ρυθμό μετά από την εξαιρετική του άμυνα. Τώρα όμως, ήταν αλλιώς τα πράγματα. Η Εφές του έβαλε πολλούς πόντους, οι περισσότεροι προερχόμενοι από ατομικές ενέργειες βέβαια. Δεν είναι δυνατόν παίκτες όπως ο Φάρμαρ και ο Βούγιασιτς να μένουν στην αφάνεια για τρίτη συνεχή φορά. Ο Σαβάνοβιτς ήταν εξαιρετικός, με σουτ καθοριστικά, που όχι μόνο έδιναν αέρα μεγάλων διαφορών στην ομάδα του, αλλά και ψυχολογική ώθηση, που τους οδήγησε να κάνουν λίγα λάθη έως το τέλος και να κρατήσουν το γρήγορο ρυθμό τους, έστω κι αν πήγε να τους τον χαλάσει ο Ολυμπιακός στην αρχή του 4ουδεκαλέπτου. Το πρόβλημα, φυσικά, από εκεί ξεκινά για τους «Πειραιώτες». Έκαναν το ίδιο που έκανε η Εφές στο δεύτερο ματς: Ήταν θεατές! Χωρίς πολλή αντίσταση και πίεση έβαζε η τουρκική ομάδα τους περισσότερους πόντους. Αμαρτία επίσης οι πόντοι οι πολλοί από Ερντέν, Σαβάνοβιτς, που ήρθαν από ένας εναντίον ενός προσπάθειες, χωρίς καμία βοήθεια στους αμυντικούς του Ολυμπιακού. Και οι ευκαιρίες που άφησε στους παίκτες της Εφές, με πολλά ελεύθερα σουτ, ήταν επίσης ένα σημείο που επηρέασε τη συνολική αμυντική απόδοση του Ολυμπιακού και την αντίστοιχη επιθετική της Εφές, καθώς οι Τούρκοι ήταν μετά από δύο τραγικά επιθετικά παιχνίδια εύστοχοι.
Σημαντικό ρόλο, αν και αυτή η ήττα του Ολυμπιακού δε μας το επιτρέπει να το πολυσυζητάμε, έπαιξε και η διαιτησία. Άφησε σε ολόκληρο το παιχνίδι τους Τούρκους να παίζουν πολύ σκληρά, την ώρα που αποφάσισαν στο δεύτερο ημίχρονο να σφυρίζουν πιο εύκολα τις επαφές. Και όλως τυχαίως στην πλευρά του Ολυμπιακού, ακόμη κι όταν η άμυνα ήταν σαφέστατα καθαρή. Εκείνη την τεχνική ποινή κανείς δεν κατάλαβε γιατί την έδωσαν οι διαιτητές. Γιατί ήταν όρθιος και όχι καθήμενος ο Τόμιτς; Φυσικά, ο Ολυμπιακός πρέπει να κοιτάξει να διορθώσει πρώτα τα φοβερά λάθη που έκανε σε άμυνα και επίθεση και να εμφανιστεί πιο σοβαρός στο ματς της Πέμπτης, που οφείλει να κερδίσει για να μην έχει περιπέτειες πηγαίνοντας σε πέμπτο παιχνίδι, ακόμη κι αν έχει το πλεονέκτημα έδρας.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι έχει αποδείξει ποια είναι καλύτερη ομάδα από τις δύο. Μόνο που χρειάζεται και μία τρίτη φορά, και αυτό μάλλον το έχουν καταλάβει οι παίκτες και ο ίδιος ο Μπαρτζώκας. Υπάρχουν πράγματα να διορθώσει αμυντικά και, κυρίως, επιθετικά. Όμως, μετά από αυτό που είδαμε, δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι χειρότερο από τον Ολυμπιακό. Θα είναι σίγουρα καλύτερος, απέναντι σε μία Εφές που θα παλέψει με «νύχια και με δόντια» για να οδηγήσει τη σειρά και πάλι στον Πειραιά. Απέναντι στη «λύσσα», λοιπόν, και τον ενθουσιασμό των Τούρκων, πρέπει να αντιπαρατάξει, σύνεση, καθαρό μυαλό, υπομονή, καλύτερη προσέγγιση του πλάνου και οργάνωση και, φυσικά, Σπανούλη!
Ραφαήλ Αλαγάς
