Ο Βαγγέλης Σκοπετέας ήταν φύση ευγενική, πρόσχαρη, ευπροσήγορη, φιλεύσπλαχνη, δημιουργική, ανιδιοτελής, αλτρουιστική, αγαθοεργή, πνευματώδης, που ενεργούσε με μοναδικό γνώμονα το καλό των συνανθρώπων του.
Διέθετε μοναδική, ιδιοφυή πνευματικότητα και οξυδέρκεια, με έντονα ανεπτυγμένο τον συναισθηματικό του κόσμο. Γνώμονας σε κάθε του πράξη ήταν το κοινό καλό, η αλληλοβοήθεια των συνανθρώπων του. Ηταν γιατρός των σωμάτων μας όλα τα χρόνια και γιατρός των ψυχών μας. Ακούραστος, πάντοτε χαμογελαστός είχε πάντα ένα καλό λόγο για κάθε φίλο του ή μόνο ένα καλό έργο να προσφέρει.
Ευτύχησα όλα αυτά τα χρόνια να ζήσω ως μέλος της σπουδαίας οικογένειας των Σκοπετέων, ανθρώπων της προκοπής, της συνεχούς προσπάθειας για βελτίωση και της καθημερινής πνευματικής τους ανέλιξης, χωρίς καμία άλλη σκέψη, πλην αυτής της καλυτέρευσής τους, που ήταν γι’ αυτούς αυτοσκοπός, μέρα με τη μέρα, για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Σ’ αυτήν την οικογένεια ο Βαγγέλης Σκοπετέας ήταν ο δημιουργός της, ο συναισθηματικός κρίκος, που την έδενε με τις πράξεις του και την ομόρφαινε με την παρουσία του.
Ο ίδιος ευτύχησε να δημιουργήσει σπουδαία οικογένεια. Η αφοσιωμένη σύζυγός του Εφη, ήταν το σταθερό σημείο αναφοράς του στην πρόοδο, αφού αξιώθηκαν να αποκτήσουν δύο (2) θαυμάσια τέκνα, τον Τάσο και την Γεωργία, σημερινούς επιστήμονες.
Θλιβερό, αλλά επιβεβλημένο καθήκον τιμής στην μνήμη του εκλιπόντος, αυτές τις ύστατες ώρες, τώρα που ο ίδιος έχει μεταβεί στην γειτονιά των αγγέλων. Δεν αποτελεί όμως καθήκον μας ο αποχαιρετισμός του Βαγγέλη Σκοπετέα. Είναι απότιση φόρου άφατης αγάπης, ανείπωτου πόνου, αξεπέραστης συναισθηματικής συντριβής και διαρκούς πένθους μας για το πρόσωπό του, που όσους επαίνους και να πούμε είναι λίγοι για να καταδείξουν την αξία του ως ανθρώπου και επιστήμονα, που δυστυχώς η βλάσφημη μοίρα, τον άρπαξε ξαφνικά και ανεπάντεχα από κοντά μας.
Ο αδόκητος και ανεπάντεχος θάνατός του, άφησε βαθιές και ανεξίτηλες χαρακιές στις ψυχές και τις καρδιές της οικογένειάς του, των αδελφών του, των ανιψιών του και θείων, των συγγενών, των φίλων του, των συναδέλφων του ιατρών, των συγχωριανών και όσων τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν.
Απλός, χαμογελαστός, ειλικρινής, τίμιος, ευγενικός, πειθαρχημένος σε πράξεις και λόγια, αξιώθηκε να πετύχει τους προσωπικούς του στόχους, αφού έγινε μέσα σε ελάχιστο χρόνο επιτυχημένος επαγγελματίας ιατρός, με αδιαμφισβήτητο κύρος, άφθαστη επιστημονική καταξίωση και καθολική αναγνώριση.
Το πτωχό, χαμογελαστό αγόρι, που γυρόφερνε κοντά στα ράσα του πατέρα του, παπα - Αναστάση, βρήκε τη θέληση και τη δύναμη και σπούδασε γιατρός, έγινε έτσι καημός και περηφάνια της μάνας του, Χαρίκλειας, που σε κάθε στιγμή και ώρα ζούσε με την αγωνία του, ρωτώντας «ήλθε ο γιατρός;» και μετά όταν βεβαιωνόταν για τον ερχομό του, μαντάλωνε ήσυχη την πόρτα του σπιτιού της, χαροκαμένη μάνα, που σήμερα αδυνατεί να βρεθεί κοντά μας και να κλάψει μαζί μας, για το γιο της, που έφυγε πρόωρα.
Ευγενική και μαχητική προσωπικότητα, με επιμονή και πείσμα στους στόχους του, με εκείνο το αδιόρατο, συνεχές μειδίαμα που απέπεμπε καλοσύνη και ανθρωπιά, σκλάβωνε τους συνανθρώπους του με την συμπεριφορά του.
Οσοι τον γνώρισαν είχαν να μιλούν για τον αδαμάντινο χαρακτήρα του, την ανιδιοτελή πρόθεσή του για προσφορά.
Συνδύαζε την καλοσύνη με την δημιουργικότητα, την απλότητα με την επιστημονική αρτιότητα, ήταν αψεγάδιαστο μείγμα μιας προσωπικότητας με αδαμάντινο χαρακτήρα, μια μοναδική προσωπικότητα ήθους, κοινωνικής προσφοράς, αξιόλογου άνδρα και κορυφαίου επιστήμονα.
Κηδεύσαμε ένα μοναδικό άνθρωπο, ένα άξιο επιστήμονα, ένα υποδειγματικό οικογενειάρχη, ένα καταπληκτικό αδελφό, θείο, ανιψιό, συγγενή, συνάδελφο και φίλο, αταλάντευτα χρήσιμο για όλους μας και πολύτιμο για την κοινωνία.
Δεν είναι λόγια της στιγμής, για λόγους τυπικότητας που επιβάλλει το καθήκον απέναντι στο θλιβερό και τραγικό γεγονός του απροσδόκητου θανάτου του, αφού τα λόγια πτωχαίνουν μπροστά στην αξία του και την ανεξάντλητη θέλησή του για προσφορά στους οικείους του και την κοινωνία.
Η προσωποποίηση συναισθημάτων σε μια καθολική όπως στο πρόσωπό σου αναγνώριση, δεν είναι επιτρεπτή, αλλά εμένα προσωπικά αυτή την ύστατη ώρα επιτρέψτε μου να ομολογήσω ότι δεν γνώρισα ποτέ μέχρι τώρα καμία άλλη τόσο ολοκληρωμένη και τόσο άφθαρτη και ανιδιοτελή προσωπικότητα.
Φθαρτοί όπως είμαστε, διερωτόμαστε εναγωνίως, τι είναι η ζωή και τι αξίζει περισσότερο σ’ αυτήν. Mπορεί ο θάνατος να είναι ο επικυρίαρχος στη ζωή, αλλά στην αγάπη μένει πάντα ότι της ανήκει. Γιατί η ζωή μας μόνο αγάπη μπορεί να είναι και συνεχή προσπάθεια για το καλύτερο.
Αυτή την αδιάκοπη προσπάθεια για το καλό της οικογενείας του και των συνανθρώπων του, του πολυαγαπημένου Βαγγέλη Σκοπετέα, διέκοψε ξαφνικά και ανεξήγητα ο απροσδόκητος, τραγικός θάνατός του, κόβοντας το νήμα της ζωής του, σε μια ηλικία, που δεν πρόλαβε να χαρεί και να ζήσει όσα με κόπο και με αξία δημιούργησε.
Τα λατρεμένα παιδιά του με ένα αόρατο ερωτηματικό στα μάτια τους, αναρωτιούνται τι έφταιξαν για να βιώσουν ένα δράμα, κοιτώντας τους ουρανούς, απ’ όπου ο πατέρας τους, τους βλέπει και τους γνέφει χαμογελώντας ότι πάντα τα αγαπούσε και θα τα προστατεύει.
Η συντετριμμένη σύζυγός του, έχασε το στήριγμά της, αλλά με την σκέψη της και την ψυχή της του μιλάει και τον διαβεβαιώνει ότι θα τον αγαπά για πάντα, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό της για τα παιδιά τους.
Οι τραγικοί, χαροκαμένοι αδελφοί του, Χρήστος, Βούλα, Ολγα και Διαμάντω δεν μπορούν να αποδεχθούν το απροσδόκητο γεγονός και παραμένουν αμήχανοι, αμίλητοι, σιωπηλοί και συμπάσχουν στο μεγάλο κακό που τους βρήκε.
Γιατί όταν το τραγικό γεγονός είναι αξεπέραστο, η καρδιά αδειάζει, η ψυχή συγκλονίζεται, τα μάτια δεν έχουν άλλα δάκρυα για να βουρκώσουν.
Ο Βαγγέλης Σκοπετέας ήταν απλός, ήταν καλός, ήταν άξιος, ήταν σπουδαίος ως άνθρωπος, καταξιωμένος ως επιστήμονας ιατρός και μαχητής, αφού λίγο πριν το θάνατό του το χαμόγελό του δεν είχε ακόμη σβήσει από τα χείλη του.
Αστέρι ήταν του ουρανού, που έλαμπε όσο ζούσε και ξαφνικά ανεξήγητα έσβησε μέσα στο σκοτάδι, αλλά ξανάγινε φως, που πλανιέται στον ουρανό και μας βλέπει από ψηλά, άγγελος και φύλακας, για να προστατεύει όλους όσους αγαπούσε και όλους όσους τον αγαπούν.
Στο ταξίδι του για τη γειτονιά των αγγέλων, όλοι μας τον συντροφεύουμε, αφού θυμόμαστε πόσο καλός και άξιος ήταν και του στέλνομε μηνύματα για την αγάπη μας προς αυτόν, που την κέρδιζε με την καλοσύνη και την αξία του.
Είναι τραγική μοίρα οι καλοί να φεύγουν νέοι, οι καλύτεροι να φεύγουν νωρίτερα.
Ολοι μας συντετριμμένοι σε αποχαιρετούμε στο αιώνιο ταξίδι σου. Με καρδιά σπασμένη, με μάτια που σταμάτησαν να δακρύζουν από τον μεγάλο πόνο, με ψυχές συντρίμμια για όλη μας τη ζωή.
Ο θάνατός σου όλους μας συγκλόνισε, πλην όμως η ζωή σου είναι παράδειγμα προς μίμηση, ένα πρότυπο ζωής που μπορούμε και εμείς να ακολουθήσομε, για να γίνομε ως πεπερασμένα όντα, καλύτεροι ως σύζυγοι, καλύτεροι ως γονείς, καλύτεροι ως αδελφοί, καλύτεροι ως συνάνθρωποι.
Στο ταξίδι αυτό πάντα θα σε θυμόμαστε και η μνήμη σου θα μείνει αιώνια βαθιά χαραγμένη, ανεξίτηλα στις ψυχές μας.
Καλό ταξίδι, αγαπημένε υιέ, σύζυγε, πατέρα, αδελφέ, θείε, ανιψιέ, ξάδελφε, φίλε και συνάδελφε, Βαγγέλη Σκοπετέα.
Βαγγέλη θυμίσου, κανείς δεν σε ξεχνάει. Ακόμη και η ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου, έσκυψε πάνω από το φέρετρό σου και δάκρυσε, πριν σε αποχαιρετήσει.
"Κι’ όλοι ψηλά κοιτάζαμε
στον Ταΰγετο,
Βαγγέλη εκεί φωνάζαμε,
Σκοτείνιασε το σύννεφο,
Βαγγέλης δεν εφάνη,
τον έκλαιγε η μάνα του, τον κήδευε η Μάνη.
Ελαφρύ να ’ναι το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Αιωνία η μνήμη σου.
Αθάνατος.
Βασίλης Γεωργίου
