Προφανώς, είχε απόλυτο δίκιο ο κ. Γιούνγκερ όταν είπε προ ημερών, ότι έχουμε χάσει τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας, όσο άσχημα και αν αυτό ηχεί στα αυτιά του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνίδας. Όσο και αν θίγεται η αξιοπρέπεια μας, το φιλότιμό μας ή η περηφάνια μας από λόγια όπως αυτά, θα είμαστε σε πλήρη αστοχία εάν τολμούσαμε να τα αγνοήσουμε. Γιατί, θα αναρωτηθεί κάποιος; Tα πράγματα είναι πολύ απλά.
Ποιος πληρώνει το «λογαριασμό» μας, τους τελευταίους 19 μήνες, στο οικονομικό κατάντημα που έχουμε φτάσει; Αν η απάντηση είναι πως τον πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης, κάνουμε ένα τραγικό λάθος. Διότι αυτός πληρώνει «τη νύφη» και όχι το λογαριασμό. Τα λεφτά για να συνεχίσουν να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να λειτουργούν τα νοσοκομεία, τα σχολεία και για όλες τις άλλες δημόσιες δαπάνες, τα δίνουν, δυστυχώς ή ευτυχώς, η ΕΚΤ η ΕΕ και το ΔΝΤ.
Και όχι μόνον αυτό. Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, αυτοί δίνουν και τα λεφτά για να πληρωθούν οι τόκοι του υπέρογκου ελληνικού χρέους. Με το αζημίωτο βεβαίως, αφού πέρυσι «τσέπωσαν» πάνω από ένα δισ. ευρώ από την πληρωμή αυτών των τόκων, αλλά το γεγονός δεν αλλάζει. Αυτοί βάζουν τα λεφτά στο τραπέζι, αφού εμείς είμαστε άφραγκοι, ώστε να μένει ακόμα όρθια η Ελλάδα και να μην κάνει στάση πληρωμών. Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια κι ας είναι πικρή.
Τώρα αν κάποιοι αρέσκονται να κάνουν λόγο για «τοποτηρητές» ή ξένους επιτρόπους στα υπουργεία, ώστε να φθάσουμε στο συμπέρασμα ότι δεν κάνουμε κουμάντο στο σπίτι μας, θα πρέπει να συνυπολογίζουν στις εκτιμήσεις τους ότι τα λεφτά για να λειτουργήσει αυτό το κράτος δεν τα έχουμε εμείς, αλλά τα βάζουν άλλοι. Και το κυριότερο, δεν μας δανείζουν οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης μας έχουν γράψει σε μαύρα κατάστιχα. Αυτό είναι ανάγκη να μη το ξεχνάμε ποτέ, αν θέλουμε να παραμένουμε ψύχραιμοι και να σοβαρολογούμε.
Ενα χρόνο και κάτι μήνες, οι τροϊκανοί έρχονται στη χώρα μας, μας κάνουν τους ελέγχους τους και βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια, αν μπορούμε ή δεν μπορούμε να κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε, για να μας δώσουν τα λεφτά. Το συμπέρασμα λοιπόν, στο οποίο κατέληξαν είναι ότι αν και σε αυτούς τους μήνες καταφέραμε πολλά, δεν κατορθώσαμε να πραγματοποιήσουμε επακριβώς, αυτά που συμφωνήθηκαν, στον τομέα των εσόδων και των δαπανών, αλλά και στον τομέα των διαρθρωτικών αλλαγών.
Γιαυτό το λόγο λοιπόν, αποφάσισαν να μας βοηθήσουν, για να προχωρήσουμε γρηγορότερα και ασφαλέστερα Όπως όλα τα πράγματα, όμως, έτσι και αυτό έχει δύο όψεις.
Η πρώτη, αφορά στην πραγματική παροχή τεχνογνωσίας ώστε να μπορέσει η χώρα, επιτέλους, να εκσυγχρονίσει τις δομές λειτουργίας της και να αποκτήσει τα νοσοκομεία και τα σχολεία που πράγματι χρειάζεται ή τέλος πάντων, ένα φορολογικό σύστημα που θα μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά και να συλλάβει επί τέλους την εκτεταμένη και άνευ προηγουμένου φοροδιαφυγή που υπάρχει στην πατρίδα μας.
Πόσες φορές, άλλωστε, εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε κάνει λόγο για την ανάγκη εξασφάλισης τεχνογνωσίας, προς την κατεύθυνση αυτή; Πόσες φορές δεν μπαίνουμε στον πειρασμό, να συγκρίνουμε τις ελληνικές δομές λειτουργίας με εκείνες που συναντάμε στην Ευρώπη, για να καταλήξουμε σε απογοητευτικά συμπεράσματα, σε σχέση με τα δικά μας οπισθοδρομικά και απαρχαιωμένα βαλκανικά συστήματα; Πόσο ικανοποιημένοι είμαστε, τέλος, από αυτό που είναι σήμερα η ελληνική Δημόσια Διοίκηση, με τον αντιαναπτυξιακό, γραφειοκρατικό, δυσκίνητο και αναποτελεσματικό χαρακτήρα της, ώστε να μην δεχθούμε ένα χέρι βοήθειας για τον εκσυγχρονισμό της;
Υπάρχει όμως και η δεύτερη. Αφορά κυρίως αυτούς που θα έρθουν εδώ και στο τι ακριβώς θα κάνουν, επί της ουσίας. Διότι αν αποκλειστική τους πρόθεση είναι να πουλήσουν «μπιρ-παρά» ορισμένες ελληνικές επιχειρήσεις, θα έχουν κάνει μόνον μισή δουλειά.
Η ολοκληρωμένη δουλειά είναι η μείωση της παρουσίας αυτού του απαράδεκτου και παντοδύναμου σε βάρος της ανάπτυξης, κράτους στην οικονομία, ώστε να μπορέσει να πάρει τη θέση του παντού ο ιδιωτικός τομέας και ασφαλώς τα έσοδα που θα προκύψουν από τις αποκρατικοποιήσεις θα είναι πολύτιμα για τη μείωση των υποχρεώσεών μας.
Ομως, θα κριθούν πολλά, από τη στάση που θα τηρήσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ενόσω παρέχουν αυτήν την «τεχνογνωσία». Και πάλι όμως, αυτό είναι κάτι που δύσκολα εμείς μπορούμε να ελέγξουμε, αφού όπως ξέρουμε, αυτοί πληρώνουν το λογαριασμό και εμείς τις συνέπειες των επιλογών μας. Τα περιθώρια μας για πολλές απαιτήσεις και αντιρρήσεις έχουν στενέψει δραματικά και τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, αξιολογούνται πολιτικά ως τυχοδιωκτικές αρλούμπες. Είναι ενταγμένα πλήρως στην τακτική του «τσάμπα μάγκα», αφού είναι γνωστό, ότι στην διεθνή πολιτική διαδικασία, όταν επαιτείς, είναι πολύ δύσκολο να απαιτείς.
Πάντως και χωρίς αμφιβολία, όπως και να έχουν τα πράγματα, είμαστε υποχρεωμένοι, ίσως καταδικασμένοι, απέναντι στους νέους ανθρώπους, με επιμονή και υπομονή, να τ΄αλλάξουμε όλα και να πετύχουμε. Διαφορετικά, είναι φανερό ότι «θα μας πάρει και θα μας σηκώσει», αν δεν τα καταφέρουμε. Δεν πάει άλλο, το παιχνίδι τελείωσε. The game is over, όπως είπαν και οι «κουτόφραγκοι».
ΣΤΑΥΡΟΣ Ι. ΣΤΡΑΒΟΛΑΙΜΟΣ