Στο μικρό κείμενο υπάρχουν τρία σημεία εξαιρετικής σημασίας τα οποία θεωρώ πως είναι κρίσιμα για την πόλη: Η ριζική παρέμβαση στην παραλιακή ζώνη, το πάρκο αναψυχής στο Νέδοντα και η αναβάθμιση της συγκοινωνιακής σύνδεσης. Η αφετηρία για να (επανα)διατυπωθούν αυτές οι σκέψεις στο προηγούμενο σημείωμα, ήταν μια εξαγγελία μελέτης για την ενίσχυση της εμπορικής δραστηριότητας στην παραλιακή ζώνη και την κεντρική αγορά. Το πρόβλημα επί της ουσίας βρίσκεται σε όλο το μήκος και το πλάτος της πόλης και φυσικά είναι αδύνατον να αντιμετωπισθεί με τέτοιους είδους εξαγγελίες, μελέτες, ακόμη και παρεμβάσεις. Οι άνθρωποι και η οικονομία της πόλης περνούν δύσκολες στιγμές εδώ και χρόνια και η εικόνα που εν πολλοίς καλλιεργείται είναι στη φαντασία εκείνων που ασχολούνται με αυτό το... άθλημα. Οχι μόνον δεν είναι ορατή κάποια ανάκαμψη αλλά τα πράγματα χειροτερεύουν σταθερά. Και αυτό αφορά βεβαίως τη μεγάλη πλειοψηφία γιατί πέρα από κάθε αμφισβήτηση υπάρχουν και στρώματα τα οποία “ευημερούν” ή και σε τελευταία ανάλυση έχουν τη δυνατότητα να καταναλώνουν. Χωρίς να σημαίνει βεβαίως ότι καταναλώνουν, καθώς περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι άνθρωποι φροντίζουν να “κρατούν” το χέρι τους καθώς αντιλαμβάνονται το μέλλον αβέβαιο. Δεν πείθονται από την “ευημερία των αριθμών” και την προσδοκία που ενδεχομένως καλλιεργείται γιατί γνωρίζουν ότι η στατιστική των αριθμών με την πραγματικότητα στην κοινωνία έχει πάρει προ πολλού διαζύγιο. Λεηλατημένοι μισθοί και συντάξεις, ανεργία σε απελπιστικά επίπεδα, απασχόληση με όρους άγριας μισθολογικής και ασφαλιστικής εκμετάλλευσης, “άπατη” η κατανάλωση όσα “σωσίβια” και αν επινοούνται για την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων.
Ως εκ τούτου “ένα το κρατούμενο”: Χωρίς αναστροφή των πολιτικών άγριας λιτότητας που έχει επιβάλει το νεοφιλελεύθερο μπλοκ που καθορίζει τις τύχες (και) των ευρωπαϊκών λαών, ανάκαμψη δεν πρόκειται να υπάρξει στην τοπική οικονομία και η κατηφόρα στην τσουλήθρα της οικονομικής ύφεσης θα συνεχίζεται. Θεωρώ τις επισημάνσεις αυτές αναγκαίες προκειμένου να υπάρξει η απαραίτητη... προσγείωση στο έδαφος της πραγματικότητας. Αλλά και για να γίνει καθαρό ότι η ανάκαμψη δεν πρόκειται να έρθει με πλακοστρώσεις αλλά με πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις που ενδεχομένως θα μπορούσαν να τονώσουν την οικονομική δραστηριότητα στο δυσμενές περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί. Σε αυτό το σημείο θα επαναλάβω για μια ακόμη φορά την ανάγκη να στραφεί η προσοχή της αυτοδιοίκησης στα ζητήματα που αφορούν τον αγροτικό τομέα. Χωρίς παρέμβαση για αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που υπάρχουν στην αγροτική οικονομία η υπόθεση της “ανάκαμψης” έχει μικρές πιθανότητες επιτυχίας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Η υπόθεση του ελαιολάδου, που αποτελεί και την κινητήρια δύναμη της τοπικής οικονομίας καθώς αποτελεί εισόδημα για πάρα πολλούς το οποίο διαχέεται σε ακόμη περισσότερους στην τοπική αγορά, είναι απολύτως χαρακτηριστική της σημασίας που έχει η αγροτική οικονομία. Τα δύο τελευταία χρόνια και για διαφορετικούς λόγους, υπήρξε τεράστια απώλεια εισοδήματος. Πέρυσι με την υποβάθμιση των ποιοτήτων και φέτος με τη δραματική πτώση τιμών, η τοπική οικονομία βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και το γεγονός αυτό αποτυπώνεται στην καθημερινότητα. Για μια ακόμη φορά θα επαναλάβω την ανάγκη να ενδιαφερθεί ο δήμος για το τεράστιο παραγωγικό δυναμικό της γεωργίας, συγκροτώντας υποστηρικτικές υπηρεσίες, εκπονώντας μελέτες και διεκδικώντας έργα υποδομής.
Και επειδή πέφτει πολύ... τουριστικό παραμύθι, δεν είμαι απολύτως βέβαιος ότι η αύξηση της επισκεψιμότητας που μπορεί να αποτελέσει παράγοντα τόνωσης της τοπικής οικονομίας είναι πιο εύκολος στόχος. Η επανάληψη της επιθυμίας χωρίς μέτρα που θα ενισχύουν αυτή τη στόχευση είναι εύκολη και τελικά παραμύθι εφησυχασμού. Με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα νομίζω ότι έχουμε πιάσει “ταβάνι”. Ο αυτοκινητόδρομος μπορεί να άνοιξε το δρόμο αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό έχει γίνει εδώ και χρόνια, μεσολάβησε η κρίση που εκτίναξε το κόστος μετακινήσεων σε σχέση με το διαθέσιμο εισόδημα και η πόλη δεν έχει κάνει τίποτε για να αξιοποιήσει την προίκα της φύσης. Το καράβι πάει μόνο του και αργά ή γρήγορα θα πέσει σε ύφαλο αν δεν αλλάξουν οι λογικές διαχείρισης των μεγάλων υποθέσεων της πόλης. Η παραλιακή ζώνη έχει πάψει πλέον να είναι ελκυστική όχι μόνον το χειμώνα με την ερημιά της υπερέκτασης, την εγκατάλειψη των κατασκευών στην άμμο και μια σειρά φαινόμενα που μόνο δυσφορία προκαλούν. Αλλά και το καλοκαίρι καθώς επικρατεί εικόνα και κατάσταση πλήρους υποβάθμισης της φυσικής ομορφιάς που αντιστρατεύεται την επιθυμία ντόπιων και επισκεπτών για χαλάρωση και ξεκούραση. Από την άλλη πλευρά της πόλης και στην περιοχή που θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο έλξης νέων επισκεπτών με διαφορετικά ενδιαφέροντα ή και εναλλακτική λύση για επιμήκυνση της παραμονής, επικρατεί το χάος της εγκατάλειψης, των παράταιρων κατασκευών και λειτουργιών. Μόνο για... πάρκο αναψυχής δεν προδιαθέτει η περιοχή βορείως της αγοράς. Οσο για την κυκλοφορία... ας είναι καλά το ιδιωτικό αυτοκίνητο σε μια πόλη που διεκδικεί να είναι “ευρωπαϊκή” και δεν κάνει απολύτως τίποτε για να θυμίζει κυκλοφοριακά ακόμη και... επαρχία.
Προεκλογικά είχα γράψει ότι με δεδομένη τη διαμόρφωση των συσχετισμών η πόλη και η κοινωνία πράγματι μπορούν να πάνε μπροστά με τέσσερις προϋποθέσεις. Και ως πρώτη ανέφερα «μια μεγάλη συμφωνία όσων θελήσουν σε “10 άξονες” (ενδεικτικός ο αριθμός) που θα πρέπει να κινηθεί το Δημοτικό Συμβούλιο προκειμένου να υπάρξει η απαιτούμενη συναίνεση σε στόχους και μεθόδους επίλυσης κρίσιμων ζητημάτων της πόλης». Στο σημερινό σημείωμα έχω ήδη καταγράψει τέσσερα μεγάλα ζητήματα για τα οποία ουσιαστικά μετά από 6 μήνες δεν έχουν γίνει όχι μόνον συνεννόηση, αλλά ούτε νύξεις. Πρόκειται για την οργανωμένη παρέμβαση στα ζητήματα που αφορούν την αγροτική παραγωγή, τις ριζικές αλλαγές στη Ναυαρίνου, το πάρκο αναψυχής και τις αστικές συγκοινωνίες της πόλης. Εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις για να συζητούμε σχετικά με την ανάκαμψη της οικονομίας στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή που θα πρέπει να είναι και το ζητούμενο για το δήμο. Με εξαγγελίες, δηλώσεις και δημόσιες σχέσεις δεν παράγεται έργο και δεν μπορούν να γίνουν βήματα. Ο τρόπος που λειτουργεί ο δήμος δεν διαφέρει καθόλου από τα όσα έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια, παρά το γεγονός ότι η δημοτική παράταξη που τον διοικεί είναι μειοψηφία στην επιλογή των πολιτών. Το Δημοτικό Συμβούλιο θεωρείται και χρησιμοποιείται ως διακοσμητικό όργανο που ακολουθεί τις επιλογές της δημοτικής αρχής, ανεξαρτήτως αν τις εγκρίνει ή όχι. Σχεδιασμός για τις μεγάλες παρεμβάσεις που χρειάζεται ο τόπος δεν υπάρχει και οι συζητήσεις κατά κανόνα αφορούν ζητήματα που δεν αλλάζουν τη ροή των πραγμάτων. Και αν η δημοτική αρχή ακολουθεί αυτό το δρόμο, πρωτοβουλίες συζήτησης των μεγάλων θεμάτων δεν παίρνουν ούτε οι παρατάξεις της μειοψηφίας πέρα από όποιες ενδιαφέρουσες προτάσεις έχουν κατατεθεί. Αν ξεφυλλίσει κάποιος τα προεκλογικά προγράμματα θα βρει... λύσεις για όλα. Καιρός λοιπόν είναι να μπουν αυτές οι λύσεις στο τραπέζι της συζήτησης. Και αν δεν θέλει να το κάνει το μπλοκ που στηρίζει το δήμαρχο, ας το κάνουν οι παρατάξεις της μειοψηφίας. Ο τόπος έχει ανάγκη τον ουσιαστικό διάλογο, τις μεγάλες συμφωνίες και τα πρακτικά βήματα.
