Πριν από 2-3 χρόνια ήταν κάποιοι μετανάστες που τις νύχτες έψαχναν να βρουν στους κάδους πράγματα χρήσιμα και σε ορισμένες περιπτώσεις πεταμένα τρόφιμα. Τώρα μετανάστες και αρκετοί ντόπιοι ψάχνουν απεγνωσμένα στους κάδους για μια πεταμένη ντομάτα, ακόμη και την ημέρα χωρίς αναστολές. Μόνο που περιορίζονται όλο και περισσότερο και τα τρόφιμα που οδηγούνται στον κάδο.
Είναι αυτά που βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους και εκείνα που δεν βλέπουμε τις νύχτες όταν βγαίνουν εκείνοι οι οποίοι ντρέπονται να ψάξουν την ημέρα στα σκουπίδια. Πρόκειται για την πλέον ακραία μορφή με την οποία εμφανίζεται η πείνα καθώς καλπάζουν η ανεργία και η φτώχεια. Ομως αυτό δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου καθώς το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν βρίσκεται σε αυτά που βλέπουμε, αλλά σε εκείνα που δεν βλέπουμε.
Και δεν βλέπουμε εκείνο τον κόσμο που κλείνεται όλο και περισσότερο στο σπίτι, που δεν έχει να πληρώσει λογαριασμούς, που ντρέπεται να δείξει ότι πεινάει. Μετράμε μόνον αριθμούς και ποσοστά για την ανεργία τα οποία κατά έναν τρόπο πλαστογραφούν την πραγματικότητα. Οχι μόνον εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίο γίνεται η απογραφή, αλλά και γιατί δεν μετρά τα καινούργια φαινόμενα στην κοινωνία, όπως την απλήρωτη εργασία που συναγωνίζεται πλέον την ανεργία. Μετράμε μόνον αριθμούς και ποσοστά για τα λουκέτα, αλλά και εδώ οι αριθμοί πλαστογραφούν την πραγματικότητα. Γιατί δεν μπορούν να αποτυπώσουν το γεγονός ότι μπορεί οι πόρτες να είναι ανοιχτές αλλά πλείστα όσα καταστήματα έχουν βάλει λουκέτο. Οτι όλο και περισσότεροι έμποροι και επαγγελματίες κάνουν στάση πληρωμών και πολλοί έχουν πλέον χάσει ακόμη και το δικαίωμα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ορισμένοι θεωρούν όλες αυτές τις σκέψεις ως υπερβολικές. Αλλοτε γιατί ανήκουν σε έναν κοινωνικό χώρο που ζορίζεται από την κρίση αλλά μπορεί ακόμη να καταναλώνει και αισθάνεται την ασφάλεια του "κλειστού" κύκλου. Και άλλοτε γιατί θέλουν να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά μπορεί να μην τους αφορούν και να μην επηρεάσουν τη ζωή τους. Οπως και να έχει όμως ο κύκλος της ανέχειας και της φτωχοποίησης διευρύνεται συνεχώς και καταπίνει στρώματα που στην αρχή της κρίσης κανιβάλιζαν σε βάρος των διπλανών τους επειδή τους θεωρούσαν προνομιούχους.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, όσο αναγκαίος είναι ο αγώνας για ανατροπή αυτής της πολιτικής, άλλο τόσο αναγκαία είναι και η αλληλεγγύη. Και οι δήμοι οφείλουν να την ενθαρρύνουν και να την οργανώσουν πολύμορφα, αφήνοντας στην άκρη τον πειρασμό της πολιτικής εκμετάλλευσης. Στον οποίο δυστυχώς ορισμένοι υποκύπτουν.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr