Οσοι τελείωσαν με το λιομάζωμα βρίσκουν την ευκαιρία με τη λιακάδα να απαλλαγούν από τα κλαριά με την πιο απλή αλλά και πιο κακή από κάθε άποψη μέθοδο: Το κάψιμο τους. Το απλό του πράγματος συνίσταται σε λίγη βενζίνη, στουπί και… πολλή προσοχή στη φωτιά. Το κακό έχει να κάνει με την προκαλούμενη ρύπανση και την καταστροφή τεράστιας ποσότητας βιομάζας με την καύση.

Πρόκειται για διαδικασία που ακολουθείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια ως μέθοδος καθαρισμού των ελαιοκτημάτων προκειμένου να μην υπάρχουν εμπόδια για τη συνέχιση της καλλιέργειας. Ο χρόνος, η συνειδητοποίηση του προβλήματος και η τεχνολογία έφεραν καινούργια στοιχεία που οδηγούν στην ανάγκη αναθεώρησης ορισμένων πρακτικών που θεωρούνται μέχρι τώρα περίπου ως αυτονόητες.

Πριν από χρόνια εμφανίστηκαν μεγάλα σχέδια αξιοποίησης της βιομάζας για την παραγωγή ενέργειας. Κάποια στιγμή μάλιστα είχαν αρχίσει συζητήσεις στα σοβαρά για το στήσιμο τέτοιας μονάδας από δήμο στην περιοχή, αλλά οι κινήσεις σταμάτησαν ξαφνικά χωρίς να γίνουν γνωστοί οι λόγοι. Γενικές δυσκολίες υπήρχαν και ασφαλώς υπάρχουν αλλά δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιοι ήταν ακριβώς οι λόγοι που οδήγησαν στην απότομη διακοπή ακόμη και των συζητήσεων.

Πριν από λίγο καιρό σε ιστοσελίδα οικολογικού ενδιαφέροντος δημοσιεύτηκε η εξής πληροφορία: «Ενέργεια από τα κλαδιά των ελαιόδεντρων που κόβονται κατά τη συγκομιδή των καρπών παράγουν στην Ανδαλουσία της Ισπανίας.

Δημόσιος και ιδιωτικός τομέας συνέπραξαν μέσω συγκρότησης σχήματος ΣΔΙΤ, για να αξιοποιήσουν τις ενεργειακές δυνατότητες των ελαιόδεντρων. Πρόκειται για την Andalucia Society for Biomass Valorization (SAVB), μια εταιρεία εκμετάλλευσης της βιομάζας, που έχει ήδη αναπτύξει ειδικό μηχάνημα για κλάδεμα δέντρων ελιάς και συλλογή των κλαδιών, ώστε αυτά να αξιοποιούνται για την παραγωγή ενέργειας. Το μηχάνημα βρίσκεται στο στάδιο της κατοχύρωσης με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας».

Η πληροφορία αυτή υποδηλώνει ότι υπάρχει μια αναζήτηση σχετικά με την αξιοποίηση των υπολειμμάτων της ελαιοσυγκομιδής με επίκεντρο την παραγωγή ενέργειας. Φυσικά δεν είναι και η μόνη διέξοδος αξιοποίησης της βιομάζας, καθώς τα υλικά αυτά χρησιμοποιούνται και για λίπανση μέσα από το θρυμματισμό τους με ειδικά μηχανήματα που κυκλοφορούν στην αγορά για προσωπική ή και επαγγελματική χρήση.

Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα αυτό παραμένει ανοιχτό και θα πρέπει να λειτουργήσει ως "πρόκληση" για την αυτοδιοίκηση. Οι φορείς της οποίας θα πρέπει να αναζητήσουν τη συνεργασία επιστημονικών ιδρυμάτων και χρηματοδοτικά εργαλεία, προκειμένου να αναπτυχθούν μέθοδοι αξιοποίησης πολύτιμων υλικών τα οποία καταστρέφονται προκαλώντας και προβλήματα στο περιβάλλον. Η αυτοδιοίκηση μπορεί και πρέπει να κάνει ένα βήμα πιο πέρα από τα τσιμέντα και την επικοινωνία. Αρκεί να το θέλει και να βρεθεί το πολιτικό προσωπικό που θα σκεφθεί όπως επιβάλλουν πλέον οι συνθήκες οι οποίες διαμορφώνονται.

Ηλίας Μπιτσάνης