Φυσικά αξιοποιούμε πλήρως όλα τα καλά, πλην όμως φροντίζουμε να περιορίζουμε όσο γίνεται τα κακά. Και το χειρότερο, όπως γίνεται αντιληπτό εύκολα, είναι ο κίνδυνος της πυρκαγιάς. Ο οποίος φέτος έχει αυξηθεί σημαντικά καθώς ο καιρός ευνόησε τη βλάστηση και το χορτάρι τραβάει την ανηφόρα.
Αφορμή για το σημείωμα, πρωινή διαμαρτυρία αναγνώστη ο οποίος διαπιστώνει ότι πιάσαμε Ιούνιο αλλά ο δήμος έχει αφήσει την τύχη του οικόπεδο που διαθέτει ανατολικά του παλιού στρατοπέδου, όπου το κλαρί έχει φτάσεις τις ελιές, όπως μας έλεγε. Δίπλα σε κατοικημένη περιοχή ο χώρος - και η συγκέντρωση καύσιμης ύλης δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να λαχταρήσουν οι άνθρωποι. Το ερώτημα που έθεσε είναι απλό και ουσιαστικό: Αν ο δήμος δεν φροντίζει να καθαρίζει τα δικά του οικόπεδα, τι μπορεί να γίνει με τα υπόλοιπα;
Και πραγματικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να αντιληφθεί κάποιος την υποτίμηση του προβλήματος από έναν φορέα ο οποίος οφείλει κατά νόμο να καλέσει τους δημότες να καθαρίσουν οικόπεδα και χωράφια, καθιστώντας τους υπεύθυνους για ό,τι συμβεί και απειλώντας με καθαρισμό από τον ίδιο και χρέωση του ιδιοκτήτη.
Περιγράψαμε όλο το τυπικό για να γίνει αντιληπτό ότι δεν πρόκειται για κριτική στον αέρα, αλλά για ουσιαστική υποχρέωση την οποία έχει ο δήμος προκειμένου να μην κινδυνεύσουν άνθρωποι και περιουσίες. Και το οικόπεδο που υποδείχθηκε δεν είναι το μοναδικό, υπάρχουν σημεία ακόμη και στο κέντρο της πόλης που το χορτάρι όχι μόνον δημιουργεί εικόνα απαξίας αλλά και κινδύνους. Το παρκάκι του τρένου είναι κλασική περίπτωση και μια αυτοψία στους κοινόχρηστους χώρους ή αυτούς που έχουν δημόσιο χαρακτήρα θα επιβεβαιώσει την εκτίμηση για την κατάσταση που επικρατεί.
Ξεκινώντας από τη δική του υποχρέωση, ο δήμος οφείλει να καλέσει με κάθε τρόπο τους πολίτες να καθαρίσουν οικόπεδα και χωράφια με ιδιαίτερο βάρος και προτεραιότητα για αυτά που βρίσκονται σε επαφή με τον οικιστικό ιστό τόσο στην πόλη όσο και στα χωριά. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ κάποιος για να αντιληφθεί ότι γενικώς έχουμε την τύχη μαζί μας αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό θα γίνεται αιωνίως. Η επέκταση του οικιστικού ιστού για αγροτικές περιοχές φέρνει σε επαφή σπίτια και χωράφια και οι μεγαλύτερες ζημιές όπως είναι γνωστό γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Τόσα χρόνια οι δήμοι θα έπρεπε να έχουν πλήρη κατάλογο ιδιοκτησιών και ιδιοκτητών ώστε η ειδοποίηση να γίνεται προσωπικά και πριν από την έναρξη της θερμοπυρικής περιόδου, όπως επίσης και ο έλεγχος για το ποιοι και κατά πόσο έχουν προβεί στους αναγκαίους καθαρισμούς.
Βεβαίως η ανάγκη καθαρισμών δεν περιορίζεται στα οικόπεδα και τα κτήματα εντός και περί τον οικιστικό ιστό. Θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι αποτελεί υποχρέωση όλων καθώς η πείρα δείχνει ότι η πυρκαγιά με λίγο αέρα επεκτείνεται ταχύτατα και κατατρώει εκτάσεις με πρώτη ύλη τα χορτάρια που μένουν στα χωράφια. Το ίδιο συμβαίνει με τη βλάστηση στους δρόμους, στις άκρες των οποίων πολλές φορές ορθώνονται λόφοι από κλαριά οι οποίοι αποτελούν και το πλέον πρόσφορο μέσο για την επέκταση της πυρκαγιάς, ακόμη και αν το εύρος του δρόμου γενικά δεν θα το επέτρεπε.
Χωρίς πολλά πολλά, οι δήμοι οφείλουν να αναλάβουν δράση τώρα, και δημόσια και κατ’ ιδίαν με τους ιδιοκτήτες, για το καλύτερο δυνατό αντιπυρικό αποτέλεσμα.

Ηλίας Μπιτσάνης