Κατά βάση με τις Οδηγίες για ενέργειες μείωσης του όγκου των σκουπιδιών και ανάκτησης του μέγιστου δυνατού ποσοστού. Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο έχει απασχολήσει πολλές φορές αυτή τη στήλη πολύ πριν μας προκύψουν οι διαγωνισμοί με τους απαράδεκτους όρους και κυρίως αυτόν που υποχρεώνει τους δήμους να παραδίδουν συγκεκριμένη ποσότητα σκουπιδιών για 27-30 χρόνια.
Σε μια εποχή που δεν υπήρχε περιφερειακή αυτοδιοίκηση και δεν είχε εκδηλωθεί η κρίση, σε αυτή τη στήλη σημειώναμε (19/5/2007): «Λιγότερα σκουπίδια, ανακύκλωση, μονάδα κομποστοποίησης και οριστική απόφαση για τον τελικό τρόπο διαχείρισης, είναι στοιχεία που πρέπει να κινηθούν ταυτοχρόνως και αποφασιστικά οι δημοτικές αρχές».
Ακολούθησε πλήθος δημοσιευμάτων και παρεμβάσεων και από αυτή και από άλλες στήλες συναδέλφων στην εφημερίδα, αλλά Πολιτεία και αυτοδιοίκηση γυρνούσαν "εντός, εκτός και επί τα αυτά". Σε σημείωμα της στήλης (14/1/2010) μεταξύ των άλλων σημειώναμε: «Πρώτο θέμα ο περιορισμός των σκουπιδιών σε όλα τα επίπεδα. Πρόκειται για κρίσιμο ζήτημα για όλο τον κόσμο και αφορά την συνειδητοποίηση της ευθύνης που έχουμε για την καταστροφή που συντελείται […] Είναι τραγικό να φθάνουν τρόφιμα στα σκουπίδια την ώρα που πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα […] Δεύτερο θέμα είναι η ανακύκλωση των σκουπιδιών σε όλους τους τομείς. Οι όποιες πλημμέλειες μπορεί να αποδώσει κάποιος σε αυτούς που έχουν αναλάβει τη διαχείριση της τύχης αυτής της πόλης, δεν τον απαλλάσσουν από την υποχρέωση να διαχωρίζει και να οδηγεί τα σκουπίδια στους ειδικούς κάδους […] Η κομποστοποίηση μεγάλων κατηγοριών τροφίμων μπορεί να γίνει ακόμη και στο μπαλκόνι της πολυκατοικίας χωρίς κανένα ουσιαστικά πρόβλημα. Χωρίς περιορισμό των σκουπιδιών και ανακύκλωση των παραγόμενων, θα πληρώσουμε ακριβά και πολύπλευρα στο μέλλον την αδιαφορία μας. Και αυτή δεν είναι άποψη κάποιων "λοξών" αλλά μια θέση που υιοθετείται από όλο και περισσότερες οργανώσεις και επιστήμονες».
Αντί λοιπόν οι περιφερειακοί παράγοντες να ενισχύσουν με κάθε τρόπο αυτή την κατεύθυνση, επιχειρούν να επιβάλουν μια σύμβαση η οποία στο όνομα του σίγουρου κέρδους υποχρεώνει τους δήμους να παραδίδουν για δεκαετίες εκείνη την ποσότητα που θα τους… καταλογισθεί.
Επανήλθαμε σήμερα στο θέμα με αφορμή την ανακύκλωση του γυαλιού που ξεκίνησε ο Δήμος Καλαμάτας διευρύνοντας με διάφορα μέσα τον κύκλο των υλικών τα οποία ανακτώνται. Απαντώντας πρακτικά στον εκβιασμό του διαγωνισμού, ο δήμος οφείλει να αναλάβει πλέον μια μεγάλη καμπάνια για τη μείωση του όγκου των σκουπιδιών που πηγαίνουν στους κάδους και τη μεγαλύτερη δυνατή επέκταση της ανακύκλωσης. Πρόκειται για μια δραστηριότητα που έχει ήδη καλά αποτελέσματα και μπορεί να έχει ακόμη καλύτερα αν γίνει συστηματική προσπάθεια για να πεισθεί και ο τελευταίος κάτοικος ότι με τα μέτρα αυτά δεν θα γίνει απλώς καθαρότερη η πόλη αλλά θα κερδίσει οικονομικά, διαφορετικά θα κληθεί να πληρώσει το τίμημα της αδιαφορίας. Εξηγώντας παράλληλα ότι πρέπει να καταργηθεί πλήρως η δέσμευση για παράδοση συγκεκριμένου όγκου πραγματικών σκουπιδιών ή εικονικών τελών. Οι διαπιστώσεις δεν αρκούν, χρειάζονται πράξεις!
Ηλίας Μπιτσάνης
