Πέρα από κάθε αμφιβολία το (καλοκαιρινό) ενδιαφέρον είναι συγκεντρωμένο εκεί και οι όποιες εξελίξεις είναι αντικείμενο συζήτησης. Οταν φθάσει κάποιος εκεί, δεν θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσπάθεια για να διακρίνει την άλλη όψη της περιοχής. Αρκεί να… βουτήξει στη θάλασσα για να μην του κόβουν τη θέα οι πολυκατοικίες που σχηματίζουν οπτικό και κλιματικό φράγμα για την πόλη. Δεν θα δυσκολευτεί να διακρίνει τον Ταΰγετο και την εναλλακτική "πρόταση" της φύσης που έχει προικίσει πλούσια την ευρύτερη περιοχή της Καλαμάτας και παραμένει ελκτική παρά την προσπάθεια των ανθρώπων να υποβαθμίζουν αυτή την προίκα, επιδιώκοντας το πρόσκαιρο όφελος.
Κάποτε γράφαμε ότι οι κάθε επιπέδου παράγοντες θυμούνται τον Ταΰγετο κάθε φορά πριν από τις εκλογές. Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν τον θυμήθηκαν ούτε στις εκλογές. Οχι μόνο γιατί δεν έγινε προεκλογικά προγραμματική συζήτηση και δεν κατατέθηκαν ιδέες πέραν της πεπατημένης, αλλά γιατί όσο περνάει ο καιρός τόσο απομακρυνόμαστε από κάποιες βασικές έννοιες: μελέτη, έρευνα, σχεδιασμός, προγραμματισμός, προτεραιότητες. Από χρόνια κυριαρχούν οι λογικές "ό,τι κάτσει", "ό,τι γυαλίζει" και "ό,τι φαίνεται". Και τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σχέση με το βουνό, τις ανάγκες και τις δυνατότητες.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν θα χρειαστεί να πάμε κάπου 30 χρόνια πίσω. Οταν με τυμπανοκρουσίες και επισημότητα δίνονταν υποσχέσεις από τον Γιώργο Γεννηματά για αναπτυξιακό σχέδιο το οποίο επρόκειτο να εκπονηθεί και ειδικό φορέα (σύνδεσμο) ο οποίος θα αναλάμβανε να υλοποιήσει τις προτάσεις αυτού του σχεδίου. Εννοείται ότι τίποτε δεν έγινε και φθάσαμε στις μεγάλες πυρκαγιές του 1998. Οταν μετά την καταστροφή επισκέφθηκε την περιοχή ο Κώστας Λαλιώτης και υποσχέθηκε πρόγραμμα δισεκατομμυρίων (δραχμών) για ανασύσταση του δάσους και αναζωογόνηση της περιοχής. Εγιναν ελάχιστα πράγματα - μπαλώματα για να φθάσουμε σε έναν ακόμη σταθμό, τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007 μετά τις οποίες επαναλήφθηκαν τα ίδια και χειρότερα. Ενδιαμέσως στην περιοχή έχουν περιοδεύσει διάφοροι παράγοντες υποσχόμενοι αθλητικά κέντρα, τουριστικές υποδομές, μουσεία και πάει λέγοντας.
Το αποτέλεσμα είναι ορατό από κάθε πλευρά: Σε αντίθεση με άλλες περιοχές της χώρας όπου αξιοποιήθηκαν οι πόροι κοινοτικών προγραμμάτων καθώς οι παρεμβάσεις επικεντρώθηκαν σε συγκεκριμένα σημεία, στην περιοχή του Ταϋγέτου δεν έχει δημιουργηθεί ουσιαστικά καμία υποδομή ούτε για την παραγωγή και την απασχόληση, ούτε για την ήπια τουριστική αξιοποίηση, ούτε για τον αθλητικό τουρισμό. Η περιοχή ζωντανεύει κάποιες ημέρες στις καλοκαιρινές γιορτές καθώς πολλοί είναι εκείνοι που επιδιώκουν να κρατήσουν τη συλλογική μνήμη και διοργανώνουν πανηγύρια με ξεχωριστό χρώμα (τις περισσότερες φορές). Από εκεί και ύστερα όλα κυλάνε μόνα τους και μόνο κάποιοι σύλλογοι κατά καιρούς οργανώνουν πεζοπορικές και φυσιολατρικές εξορμήσεις αναδεικνύοντας μονοπάτια και ομορφιές. Οι άνθρωποι αραιώνουν και η ζωή κρατιέται ουσιαστικά από τη γειτονία με την Καλαμάτα όπου έχουν μετοικήσει σταδιακά εδώ και δεκάδες χρόνια αμέτρητοι Αλαγόνιοι.
Ο Ταΰγετος είναι θησαυρός και δεν χρειάζεται κάποιος να κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια για να τον ανακαλύψει. Πολιτική και σχέδιο χρειάζεται για να δώσει αυτά που μπορεί και στους ανθρώπους του αλλά και στην πόλη της Καλαμάτας.
Ηλίας Μπιτσάνης
