Το πρόβλημα του οδικού δικτύου στη Μεσσηνία επανέρχεται συνεχώς στην επικαιρότητα και αφορμή για το σημείωμα δίνει η πρόσφατη δήλωση του αντιπεριφερειάρχη Χρ. Μαλαπάνη για κατασκευή δρόμων με τη μέθοδο της σύμβασης παραχώρησης και αποπληρωμή όχι με διόδια αλλά με χρήματα από το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων σε ετήσια βάση. Η τοποθέτηση αυτή αποτελεί μια έμμεση απάντηση σε παλαιότερο σημείωμα της στήλης, το οποίο έθετε το ζήτημα των συμβάσεων παραχώρησης σε έργα της Περιφέρειας για το οποίο υπάρχουν συνεχείς εξαγγελίες. Με την επισήμανση ότι είναι αδύνατον να κατασκευαστούν δρόμοι με διόδια στο εσωτερικό δίκτυο των νομών και γενικότερα έργα τοπικής (ή και υπερτοπικής) σημασίας με αυτή τη μέθοδο.
Πολύ φοβόμαστε όμως ότι το ίδιο ισχύει και με τη μέθοδο που υπέδειξε ο κ. Μαλαπάνης. Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο είχε τεθεί και από την προηγούμενη κυβέρνηση η οποία εξέδωσε κατάλογο έργων που θα γίνονταν με αυτόν τον τρόπο. Εργα τα οποία δεν υλοποιήθηκαν γιατί απλούστατα το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων περιορίζεται διαρκώς και αδυνατεί να χρηματοδοτήσει ακόμη και μεγάλες υποχρεώσεις που έχουν αναληφθεί. Αρκεί να θυμηθούμε το Παραδείσια-Τσακώνα. Δυστυχώς τα χρήματα δεν… πολλαπλασιάζονται αναλόγως της μεθόδου κατασκευής των έργων, ενώ είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι θα ήθελαν να κατασκευάσουν με τον τρόπο που προαναφέρθηκε τους δρόμους τους. Ασφαλώς θα ήταν κέρδος αν γινόταν κατορθωτή η ένταξη κατασκευής έργων σε ένα τέτοιο πρόγραμμα το οποίο δεν θα επιβάρυνε τον πολίτη. Κρατάμε όμως… μικρό καλάθι κατά τη λαϊκή σοφία, για τους λόγους που προαναφέραμε.
Από εκεί και ύστερα τίθεται ένα ζήτημα που αφορά στον επανασχεδιασμό του οδικού δικτύου του νομού και τις προτεραιότητες που θα πρέπει να τεθούν. Εχουν δαπανηθεί ήδη πολύ μεγάλα ποσά για έργα τα οποία… δεν τελείωσαν ή έχουν σχεδιαστεί πανάκριβοι δρόμοι χωρίς ανάλογη κοινωνική ωφέλεια. Υπάρχουν ακόμη μεγαλεπίβολα σχέδια των οποίων η υλοποίηση με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες αποτελεί… όνειρο θερινής νυκτός. Ολα αυτά νομίζουμε ότι θα πρέπει να μας κάνουν πολύ επιφυλακτικούς και γεννούν την ανάγκη επανασχεδιασμού του οδικού δικτύου με τρόπο ο οποίος θα είναι αποτελεσματικός στη βελτίωση των συγκοινωνιών μέσα στο νομό. Είναι βέβαιο ότι ο καθένας θέλει για το δικό του χωριό και τη δική του περιοχή από έναν… αυτοκινητόδρομο. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει για οικονομικούς αλλά και περιβαλλοντικούς λόγους, ενώ οι δρόμοι που αποκόπτουν τον επιβάτη από το φυσικό περιβάλλον οδηγούν τελικά σε υποβάθμιση ολόκληρων περιοχών.
Ως εκ τούτου εκείνο που χρειάζεται είναι να επικρατήσει λογική στη διαχείριση της υπόθεσης των δρόμων. Χρειάζεται να γίνει αντιληπτό ότι επιδίωξη είναι να βελτιώσουμε την ασφάλεια και την ταχύτητα και όχι να δημιουργήσουμε πανάκριβους "σωλήνες" που οδηγούν από τη μια άκρη του νομού στην άλλη. Και ότι σημασία δεν έχει το "μεγάλο έργο" που ικανοποιεί το τοπικό αίσθημα, αλλά το "χρήσιμο έργο" που λύνει προβλήματα. Ετσι μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως όχι απλώς χρειάζεται επανασχεδιασμός του οδικού δικτύου, αλλά και επανασχεδιασμός ορισμένων εκ των έργων που έχουν εξαγγελθεί μέχρι σήμερα.
Ηλίας Μπιτσάνης
belias@internet.gr