Τα αγροτικά θέματα ήταν πάντα στην περιφέρεια του ενδιαφέροντος τόσο του πολιτικού κόσμου, όσο και των κεντρικών μέσων ενημέρωσης. Μπορεί οι βουλευτές της επαρχίας να σπρώχνονταν κάθε τρεις και λίγο ποιος θα προλάβει να καταθέσει κάποια ερώτηση, ουδέποτε όμως τα κόμματα έβαλαν στο κέντρο της προσοχής τους την αγροτική παραγωγή. Οσο για τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης, πολύ καθυστερημένα ανακάλυψαν ότι υπάρχει και ύπαιθρος αφού μέχρι τώρα την θυμούνταν όταν έκλειναν τα τρακτέρ τους δρόμους. Το τελικό αποτέλεσμα βεβαίως είναι η απουσία σοβαρής πολιτικής πρότασης για την αγροτική οικονομία και η πλήρης αδιαφορία για τις επιπτώσεις τις οποίες έχουν οι αλλαγές που συντελούνται στην παγκόσμια οικονομία.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι αντιθέτως σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι πολιτικοί παρεμβαίνουν όταν απειλούνται συμφέροντα των παραγωγών από τις χώρες τους, πιέζουν για αλλαγές στους Κοινοτικούς θεσμούς, ενώ οι εφημερίδες φιλοξενούν τακτικότατα ρεπορτάζ και αναλύσεις σχετικά με τα ζητήματα της αγροτικής οικονομίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι πάρα πολλά ζητήματα εντοπίζονται στην Ελλάδα μετά από δημοσιεύματα σε Ιταλία και Ισπανία ή παρεμβάσεις πολιτικών από τις χώρες αυτές.
Στα καθ’ ημάς, είναι ελάχιστοι εκείνοι οι οποίοι ασχολούνται συστηματικά με θέματα της αγροτικής οικονομίας, κινούνται ουσιαστικά στο περιθώριο της πολιτικής και αναδεικνύουν σοβαρά προβλήματα τα οποία οι αγρότες και η χώρα θα βρουν αργότερα μπροστά τους. Ενα από αυτά έχει να κάνει με τις αλλαγές οι οποίες προωθούνται στο πλαίσιο της αναθεώρησης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και οι οποίες σύντομα θα εφαρμοστούν επί εδάφους φέρνοντας πολύ μεγάλες αλλαγές στη σημερινή κατάσταση. Ο αγροτικός κόσμος είναι ουσιαστικά στο σκοτάδι και όταν προσπαθεί κάποιος να καταλάβει τι θα συμβεί, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη γραφειοκρατική γλώσσα των τεχνοκρατών που δημιουργεί ένα τοπίο στην ομίχλη.
Ενα παράδειγμα είναι πολύ χαρακτηριστικό: Το 30% των άμεσων ενισχύσεων θα δίνεται στους παραγωγούς εφόσον τηρούν τις περιβαλλοντικές υποχρεώσεις. Πρακτικά ο αγρότης θα πρέπει να θέτει κάθε χρόνο σε αγρανάπαυση το 7% της έκτασης που διαθέτει ή να καλλιεργεί 3 τουλάχιστον διαφορετικά είδη εκ των οποίων κανένα να μην υπερβαίνει το 70%. Εδώ και πολλούς μήνες σε κάποιο δημοσίευμα ξένης εφημερίδας είχαμε εντοπίσει τη διαμαρτυρία Ιταλών ευρωβουλευτών οι οποίοι έθεταν το εύλογο ερώτημα τι θα γίνει με την ελαιοκαλλιέργεια (αλλά και τις δενδρώδεις καλλιέργειες γενικά), καθώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί ένα τέτοιο μέτρο. Κοντεύαμε να το ξεχάσουμε μέχρι που… ενέσκηψε Ντάτσιαν Τσιόλος, δηλαδή ο Ρουμάνος επίτροπος Γεωργίας. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου ρωτήθηκε από εκπρόσωπο του πόρταλ olivenews.gr που είναι εξειδικευμένο στην ελαιοκαλλιέργεια και η απάντηση ζητεί… διερμηνέα: "Ο ελαιοπαραγωγός θα πρέπει να συντηρεί ουσιαστικά μια λωρίδα γης γύρω από τα κτήματά του ώστε να διατηρείται η βιοποικιλότητα στην εν λόγω περιοχή οικολογικού ενδιαφέροντος". Ακόμη πιο διαφωτιστικό είναι το αίτημα που έθεσε σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου ο Κ. Σκανδαλίδης κατά τη συνάντηση: "Ειδική μέριμνα για τους εκτατικούς ελαιώνες που θα πρέπει να πληρούν αυτομάτως τα κριτήρια της πράσινης ενίσχυσης".
Τώρα όπως λένε… όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Το κακό όμως είναι πως η αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής θα μπει σε φάση εφαρμογής πολύ γρήγορα και κανένας δεν θα έχει καταλάβει τι ακριβώς θα συμβεί. Ούτε και το υπουργείο που κατά την ανακοίνωση ζητεί να οριστεί ο "ενεργός αγρότης" έτσι ώστε "η ενίσχυση να επικεντρώνεται σε γεωργούς που εμπλέκονται στην παραγωγική διαδικασία". Η φράση αυτή έχει τις πλέον διαφορετικές ερμηνείες και η υποψία είναι πως οι πολιτικοί παράγοντες κάνουν παιχνίδια έτσι ώστε με την όποια ρύθμιση να πέσουν όσο είναι δυνατόν στα μαλακά. Ούτως εχόντων των πραγμάτων επανερχόμαστε στην αρχική διαπίστωση: Η πολιτική στον αγροτικό τομέα δηλώνει εκκωφαντικώς απούσα.
