Κάθε φορά συμβαίνει το ίδιο, αλλά τώρα το πράγμα έχει… χοντρύνει. Η αναφορά έχει να κάνει με τα περίφημα προγράμματα που παρουσιάζουν τα κόμματα για την αγροτική οικονομία. Σε αυτές τις εκλογές η προσοχή των δύο μεγάλων κομμάτων έχει πέσει ιδιαίτερα στον χώρο της γεωργίας, γιατί όλοι διαπιστώνουν πως αποτελεί ουσιαστικά τον μόνο παραγωγικό τομέα της οικονομίας και έναν παράγοντα που μπορεί υπό προϋποθέσεις να στηρίξει την προσπάθεια ανάκαμψης. Ακόμη και στην πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας Ελλάδας επισημαίνεται ότι ο αγροτικός τομέας κινήθηκε κόντρα στο ρεύμα της ύφεσης παρά τα μεγάλα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί με τις τιμές βασικών προϊόντων.
Βεβαίως τα κομματικά επιτελεία θυμούνται την ύπαιθρο στις εκλογές και την ξεχνούν στη συνέχεια. Γιατί την τελευταία δεκαετία κυβέρνησαν… εξ ημισείας οι εταίροι του δικομματισμού αλλά η κατάσταση στην ύπαιθρο όχι μόνον δεν βελτιώθηκε, αλλά χειροτέρεψε από κάθε άποψη. Τα χρόνια προβλήματα της ελληνικής γεωργίας παραμένουν άλυτα και σε αυτά προστέθηκαν τα καινούργια που έφερε η κρίση. Ετσι οι εταίροι της κυβέρνησης Παπαδήμου σπεύδουν να αναγνωρίσουν το τεράστιο πρόβλημα της ρευστότητας που έχει γονατίσει τη γεωργία και υπόσχονται χρηματοδοτήσεις μετά την… ανακεφαλαίωση, αντιδικούν για το ενδιαφέρον τους σχετικά με τους συνεταιρισμούς και προτείνουν πράγματα τα οποία δεν έκαναν όταν κυβέρνησαν κατά μόνας, όπως είναι τα δημοπρατήρια αγροτικών προϊόντων.
Λαλίστατοι κατά τα άλλα, σιωπούν για κρίσιμης σημασίας ζητήματα όπως είναι οι αλλαγές στην Κοινή Αγροτική Πολιτική και ειδικότερα η περιφερειοποίηση των επιδοτήσεων. Ουσιαστικά δεν ασκούν πολιτική, αποδεχόμενοι τα όσα αποφασίζονται στις Βρυξέλλες και αναθέτοντας την υλοποίηση σε τεχνοκράτες οι οποίοι σχεδιάζουν επί χάρτου. Για να μην σπεύσει κάποιος να ισχυριστεί ότι είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε αυτές τις πολιτικές και άλλα τινά -που είναι συνήθη, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό- θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι Ισπανοί πολιτικοί πρωταγωνιστούν στην κινητοποίηση για να μην αλλάξει το καθεστώς επιδοτήσεων για την ελαιοκαλλιέργεια, να μην υλοποιηθεί η συμφωνία με το Μαρόκο που πλήττει το ελαιόλαδο και τα οπωροκηπευτικά και γενικά σε κάθε απόφαση που στρέφεται κατά των συμφερόντων των παραγωγών της χώρας. Ανάλογες παρεμβάσεις κάνουν Ιταλοί πολιτικοί για ζητήματα που αφορούν τη νέα ΚΑΠ τις "πράσινες" δεσμεύσεις της και τις δενδρώδεις καλλιέργειες, με πρώτη την ελαιοκαλλιέργεια. Και αναφερόμαστε μόνον σε ορισμένα από τα θέματα που σχετίζονται με την καρδιά της αγροτικής παραγωγής στη Νότια Πελοπόννησο, καθώς υπάρχει ένα πλήθος άλλων.
Η παρατήρηση αυτή αναδεικνύει ένα πρώτο ζήτημα, που έχει να κάνει με την απουσία αγροτικής πολιτικής και συμμαχιών στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη διαμόρφωση των πολιτικών τους. Το δεύτερο έχει να κάνει με τη στρατηγική για τον αγροτικό τομέα. Πριν από λίγες ημέρες αναφερόμενοι στην απουσία της γράφαμε: «Αυτό εκφράζεται με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο στην αμηχανία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης απέναντι στην καινούργια κατάσταση που δημιουργείται και στην απουσία στρατηγικής για την ενίσχυση διατροφικών κλάδων στους οποίους η χώρα δυστυχώς έχει γίνει τραγικά ελλειμματική». Και ήρθε η δήλωση Βενιζέλου για να επιβεβαιώσει αυτή την εκτίμηση: «Το τραγικό έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας, το γεγονός ότι εισάγεται στη χώρα μας από το εξωτερικό το 85% των τροφίμων και το 90% των ζωοτροφών επιβάλλει να παρέμβουμε αμέσως στην ίδια την παραγωγική βάση. Πρέπει να υποκαταστήσουμε εισαγωγές, πρέπει να αναβαθμίσουμε την εξωστρέφεια της ελληνικής αγροτικής παραγωγής. Αλλά επίσης πρέπει να κάνουμε κάτι που κάνουν όλες οι σύγχρονες χώρες. Να προνοήσουμε για την διασφάλιση της διατροφικής αυτάρκειας της χώρας, για την αντιμετώπιση του επισιτιστικού προβλήματος που απειλεί όλη την υφήλιο».
Δεν είναι τραγικό οι πολιτικοί που κυβέρνησαν αυτό τον τόπο να ανακαλύπτουν προεκλογικά τα αυτονόητα, χωρίς μάλιστα να αποδίδουν ευθύνες για την κατάσταση που διαμορφώθηκε ή να εξηγούν με ποιον τρόπο θα την αλλάξουν;