Η οικογενειακή εκμετάλλευση παρέμεινε βασική παραγωγική μονάδα στην ύπαιθρο και παρά την παντελή απουσία αγροτικής πολιτικής, κατάφερε να σταθεί και να προβάλει σήμερα ως "σανίδα σωτηρίας" στην όποια συζήτηση για την οικονομική ανάκαμψη. Η εντυπωσιακή μεταστροφή σε σχέση με την αγροτική οικονομία αποτυπώθηκε στο πρόσφατο συνέδριο που οργανώθηκε από τον "Economist" στην παρέμβαση του επικεφαλής της ομάδας των τροϊκανών που ήρθαν να… μας βάλουν σε τάξη. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ: «Η Ελλάδα μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να ταΐσει όλον τον κόσμο, αλλά μπορεί να του προσφέρει προϊόντα γεωγραφικής προέλευσης και υψηλής προστιθέμενης αξίας. Με τη φράση αυτή ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα, Χορστ Ράιχενμπαχ, εξέφρασε την πεποίθησή του ότι το μικρό μέγεθος του ελληνικού αγροτικού τομέα, ο οποίος αποδείχτηκε εν μέσω κρίσης ένας από τους ανθεκτικότερους κλάδους της ελληνικής οικονομίας, μπορεί να αποτελέσει μεγάλο πλεονέκτημα».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο τροϊκανός επίτροπος ασχολείται με την υπόθεση του αγροτικού τομέα. Από τα τέλη Νοεμβρίου αναγγέλθηκε ότι "αναλαμβάνει δράση" για τα αγροτικά δηλώνοντας μετά τη συνάντηση με τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Αθ. Τσαυτάρη ότι «η ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας πρέπει να στηριχθεί στους νέους ανθρώπους, στα υψηλής ποιότητας ελληνικά αγροτικά προϊόντα και στη βελτίωση της παραγωγικότητας μέσω της έρευνας και της καινοτομίας».
Στη Θεσσαλονίκη πρόσθεσε ότι «για να συμβεί αυτό θα πρέπει να δρομολογηθούν μια σειρά από δράσεις για την παραγωγή ελληνικών προϊόντων με "ταυτότητα", μέσω πιστοποιήσεων, συστημάτων ποιότητας και εκπαίδευσης των παραγωγών, αλλά και μέσω της καλύτερης σύνδεσης τουρισμού και αγροτικής οικονομίας».
Πρόκειται για πράγματα τα οποία επαναλαμβάνονται εδώ και χρόνια χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Γιατί όλα αυτά προϋποθέτουν πολιτική και χρήματα για τον αγροτικό τομέα. Εκείνο που δεν είπε ο κ. Ράιχενμπαχ είναι ότι ο αγροτικός τομέας έχει γονατίσει από τη μνημονιακή πολιτική. Εδειξε ανθεκτικότητα γιατί είναι από τα ελάχιστα παραγωγικά στοιχεία της οικονομίας, αλλά τα πράγματα γίνονται όλο και περισσότερο δύσκολα τόσο για τη ζωή στο χωριό όπου σαρώνονται οι κοινωνικές υποδομές, όσο και για την καλλιέργεια.
Πρόκειται για καταστάσεις τις οποίες γνωρίζουν πολύ καλά όσοι έχουν στοιχειώδη επαφή με την αγροτική παραγωγή και δεν ασχολούνται με τους αγρότες μόνο στα… συνέδρια. Το κόστος παραγωγής εκτινάσσεται, η φορολογική επιβάρυνση ομολογείται από όλους και η ρευστότητα είναι… είδος υπό εξαφάνιση.
Η πολιτική λιτότητας βάζει φρένο στη δυναμική του αγροτικού χώρου, οδηγεί σε εξαθλίωση τα πιο φτωχά στρώματα και στερεί ένα σημαντικό όπλο στην προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Το πρόβλημα της γεωργίας δεν είναι τεχνικό, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα στελέχη της τρόικας με διαπιστώσεις του τύπου «ο ελληνικός αγροτικός τομέας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μια σειρά από αδυναμίες και προβλήματα, όπως η χαμηλή παραγωγικότητα του ανθρώπινου δυναμικού, λόγω διοικητικών αδυναμιών, ελλιπών υποδομών και άλλων παραγόντων». Ολα αυτά υπάρχουν ως αποτέλεσμα πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες και μπορούν να αλλάξουν πραγματικά στο πλαίσιο μιας πολιτικής ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής λιτότητας.
