Την κύρια ευθύνη την έχει η πλειοψηφία, η οποία έχει και την ευθύνη τόσο για τη διεξαγωγή της συζήτησης όσο και για το επίπεδο διεξαγωγής της. Συνηθίζεται η αντιπολίτευση σε όλα τα συλλογικά όργανα να λέει και μια κουβέντα παραπάνω. Αν την ανταγωνίζεται σε αυτό η πλειοψηφία, χάνεται το μέτρο και η συζήτηση εκτροχιάζεται. Στο Περιφερειακό Συμβούλιο η πλειοψηφία προσπαθεί και  καταφέρνει να ξεπερνά την αντιπολίτευση σε υψηλούς τόνους και χαρακτηρισμούς και σε ζητήματα που έχει το πάνω χέρι.

Στο ζήτημα με τους δασικούς χάρτες, τη δακοκτονία αλλά και τη διαχείριση των σκουπιδιών αυτοί που έχουν το πρόβλημα είναι οι αυτοδιοικητικοί του ΣΥΡΙΖΑ στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Μια δομημένη και σοβαρή πλειοψηφία θα τους έβγαζε... φέτες από τη συνεδρίαση, αλλά μια φωνασκούσα απλώς χάνει το δίκιο της. Οι ύβρεις και οι χαρακτηρισμοί δεν λύνουν προβλήματα και δεν είναι αυτό που συγκινεί πλέον τους πολίτες. Είναι καιρός αυτό να το αντιληφθούν και οι πολιτικοί κάθε βαθμίδας. Στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης ειδικότερα, η εποχή απαιτεί περισσότερη συναίνεση. Η οίηση και η αλαζονεία δεν οδηγούν πουθενά. Καλό θα ήταν τέλος, οι τρεις συριζαϊκής απόχρωσης παρατάξεις στο Περιφερειακό Συμβούλιο να συνενωθούν και τυπικά και να σταματήσουν να παριστάνουν τις ξεχωριστές όταν των δυο ανεπίσημων οι εκλογικοί επικεφαλής συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Η αξιοπιστία ας ξεκινήσει από τα βασικά, μόνο έτσι θα επέλθει ανατροπή.