Το περιστατικό σε λίγες μέρες ξεχνιέται και μένει ο πόνος και ο θρήνος στην οικογένεια του άτυχου που χάθηκε άδικα. Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια για την οδική ασφάλεια, για την εκπαίδευση των οδηγών, για την κατάσταση του οδικού δικτύου, για τα μέτρα ασφαλείας που δεν λαμβάνουμε όλοι μας. Τι να πούμε άραγε ξανά, ότι πρέπει να φοράμε ζώνη ασφαλείας και μέσα στην πόλη; Οτι όποιος καβαλάει μηχανάκι χωρίς κράνος κάνει απόπειρα αυτοκτονίας; Οτι δεν μπορείς να έχεις μικρό παιδί στο μπροστινό κάθισμα; Οτι... ότι... ότι... Ακούει κανείς; Καταλαβαίνει; Μαθαίνει έστω από το δράμα της διπλανής πόρτας;

Η επανάληψη πανομοιότυπων τροχαίων δείχνει ότι δυστυχώς ακόμα δεν έχουμε μάθει. Οταν ο άλλος “πετάει” το παιδί στο φροντιστήριο, που όντως είναι 200 μέτρα από το σπίτι του, χωρίς να φοράει κράνος ούτε αυτός ούτε το παιδί του, φλερτάρει με το “πέταγμα” στον άλλο κόσμο. Οσο αυτό δεν το καταλαβαίνει θα συνεχίζουμε να ψάχνουμε για την κακή στιγμή και την ατυχία. Υπάρχει κι αυτό, αλλά όταν κάνεις αυτό που πρέπει, περιορίζεις τις πιθανότητες. Η αλλαγή βιωματικών συμπεριφορών είναι δύσκολη, αλλά αν δεν προσπαθήσουμε θα συνεχίσουμε να θρηνούμε και να μετράμε δράματα και άτυχες στιγμές.