Οταν το κόμμα κάνει τις επιλογές του, οφείλεις να πειθαρχείς, να ακολουθείς. Αν διαφωνείς, παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις, με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια. Και υπηρετείς την ανεξάρτητη και ακηδεμόνευτη αυτοδιοίκηση, παραμένεις στο πλευρό... του αναμορφωτή, αποδεχόμενος το τίμημα και αναγνωρίζοντας τις συνέπειες.

Περισσεύει η υποκρισία και η υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών που έχουν και μνήμη και κρίση, με όσα ακούγονται τις τελευταίες μέρες. Δεν γίνεται να ήσουν πρωτοκλασάτο κομματικό στέλεχος και να υπηρετούσες την ακηδεμόνευτη αυτοδιοίκηση. Οταν, μάλιστα, μετείχες σε αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια που ήταν κομματικά, που είχαν πάρει τη στήριξη του κόμματος και με τη νίκη τους βάφονταν στα κομματικά χρώματα το βράδυ των εκλογών ο νομός ή η περιφέρεια, στις τηλεοπτικές οθόνες. Δεν ήταν ακηδεμόνευτη, αλλά κομματική η αυτοδιοίκηση και ο κόσμος δεν το ξεχνά.

Δεν είναι αλά καρτ, κατά πώς μας βολεύει, η κομματική λειτουργία και πειθαρχία και η κομματική - “ακηδεμόνευτη” αυτοδιοίκηση. Ετσι ήταν παλιά, τη δεκαετία του ‘90 και του 2000 η πολιτική πραγματικότητα, η σχέση κόμματος και (νομαρχιακής) αυτοδιοίκησης. Κομματικός ήταν ο νομάρχης που εκλεγόταν. Κομματικός ήταν και ο περιφερειάρχης στη συνέχεια, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ ο Τατούλης το 2010 και Ν.Δ. το 2014. Γι’ αυτό και οι νεοδημοκράτες ήταν με τον Δράκο το 2010. Εκείνοι που ήταν με τον Τατούλη τότε, είχαν πάει κόντρα στις επιλογές του κόμματος. Γιατί δεν τους διέγραψε τότε η Ν.Δ., το γνωρίζουν καλά, καλύτερα οι ίδιοι.

Είναι υποκριτικό και προκλητικό να κάνεις πως το ξεχνάς αυτό και να εγκαλείς το κόμμα σου ότι δήθεν σε αναγκάζει να πας για πρώτη φορά απέναντί του. Οι πολίτες έχουν και μνήμη και κρίση. Και είναι αυτοί που θα μιλήσουν και θα αποφασίσουν είτε κομματικά, είτε προσωπικά, είτε με ό,τι γουστάρουν και με όποιο κριτήριο έχουν στο μυαλό και την καρδιά τους. Και για την ώρα δεν έχουν δώσει εντολή σε κανέναν να τους εκπροσωπήσει, να τους ερμηνεύσει. Θα έρθει η ώρα τους.