Η κινητοποίηση αυτή δεν είχε τοπικά χαρακτηριστικά, αλλά ήταν πανελλαδική, μετά από απόφαση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος. Η ανάγνωση της συγκεκριμένης είδησης προκαλεί έκπληξη, και στην αρχή σκέφτεσαι μήπως υπάρχει κάπου λάθος. Κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος θεωρεί ότι δεν μπορεί, σε αυτές τις συνθήκες, να γίνεται φασαρία για 10 λεπτά στην αποχώρηση των νηπίων. Κι όμως, τα 10 λεπτά είναι το βασικό θέμα, το οποίο συνοδεύεται με τη… γαρνιτούρα των πάγιων αιτημάτων του κλάδου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι συνδικαλιστές των εκπαιδευτικών αποδεικνύουν ότι τους χωρίζει τεράστια απόσταση από την κοινωνία. Το να σηκώνεις τη σημαία της αντίστασης στις παρούσες συνθήκες για 10 λεπτά είναι απολύτως ενδεικτικό της απόστασης που σε χωρίζει από την πραγματικότητα. Ακόμα κι αν έχεις χίλια δίκαια δεν προτάσεις ένα τέτοιο ζήτημα, γιατί είναι βέβαιο ότι θα λοιδορηθείς. Όταν δεν κατανοείς αυτό το τόσο απλό, δεν δίνεις μόνο τον λάθος αγώνα τη λάθος στιγμή, αλλά είσαι επιζήμιος για τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπείς.
Η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών έδωσε αυτή την περίοδο τον καλύτερο εαυτό της σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες, και έρχεται η συνδικαλιστική ηγεσία να τους απαξιώσει μέσα σε 10 λεπτά.  Αυτό συμβαίνει όταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες βρίσκονται σε ένα παράλληλο σύμπαν, ιδεολογικό και πολιτικό. Είναι προφανές πλέον ότι λένε σε όλα «όχι» και τελικώς νομιμοποιούν με τη στάση τους τη λήψη των πιο αντιδραστικών μέτρων. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας υπουργός δεν τους παίρνει στα σοβαρά, ούτε καν θέλει να συζητά μαζί τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εκπαιδευτικοί είναι οι χαμηλότερα αμειβόμενοι στον δημόσιο τομέα. Είναι πραγματικά τεράστιο επίτευγμα να νομίζεις ότι κάνεις «αγώνα» κυνηγώντας 10 λεπτά, όταν έχεις χάσεις μέρες και χρόνια με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.