Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σε συνέντευξη Τύπου την Τρίτη στην Κοζάνη απαντώντας σε ερώτηση για τη στελέχωση του Νοσοκομείου της περιοχής με ιατρικό προσωπικό, υποστήριξε ότι «αυτό είναι ίσως το πιο κρίσιμο ζήτημα το οποίο αντιμετωπίζει σήμερα το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Έχουμε ένα μεγάλο ζήτημα προσέλκυσης γιατρών σε συγκεκριμένες ειδικότητες, κυρίως σε περιφερειακά νοσοκομεία. Είναι μια πραγματικότητα αυτή και θέλω να είμαι πολύ ειλικρινής, κάνοντας και τη δική μας αυτοκριτική. Τα κίνητρα τα οποία μέχρι στιγμής έχουμε σκεφτεί και έχουμε δρομολογήσει, σίγουρα δεν φαίνεται να επαρκούν για να μπορούμε να πείσουμε γιατρούς να έρθουν στα περιφερειακά νοσοκομεία και να στελεχώσουν κρίσιμες θέσεις».

Το πρόβλημα λοιπόν είναι διαπιστωμένο και καταγεγραμμένο, το ζήτημα είναι η επίλυσή του. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ο πρωθυπουργός στην Κοζάνη υποστήριξε ότι «για εμάς το ζήτημα της στελέχωσης των περιφερειακών νοσοκομείων -και για μένα προσωπικά- είναι πρώτη προτεραιότητα και θα αποτελέσει και έναν από τους βασικούς πυλώνες του σχεδίου μας για το νέο ΕΣΥ της δεύτερης τετραετίας, εφόσον μας εμπιστευτούν οι Έλληνες πολίτες». Και κατέληξε με την απόλυτη ασάφεια της εξαγγελίας για «ολιστική προσέγγιση στην υγεία», προκειμένου να αντιμετωπιστούν όλα τα ζητήματα.

Την ώρα που ο πρωθυπουργός έλεγε αυτά στην Κοζάνη, στην Αθήνα ο υπουργός Υγείας απαντούσε με την ίδια ασάφεια στο αίτημα του δημάρχου Μεσσήνης για δημιουργία κέντρου υγείας στον Άγιο Ανδρέα. Στον μελλοντικό σχεδιασμό και στο πλαίσιο της «ολιστικής προσέγγισης» θα αντιμετωπιστεί προφανώς και το ζήτημα της υγειονομικής κάλυψης στην Ανατολική Πυλία. Μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό; Η αλήθεια είναι πως όχι. Το σύστημα υγείας της χώρας και της περιοχής χρειάζεται ολικό επανασχεδιασμό για να αντιμετωπιστούν αδυναμίες και προβλήματα. Το κακό είναι ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης μένουν σε γενικόλογες διακηρύξεις χωρίς κοστολογημένες και μετρήσιμες δράσεις ή μεταρρυθμίσεις. Χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών με βαρύγδουπες, κενές περιεχομένου, εξαγγελίες και απλώς σπρώχνουν τα πράγματα προς τα πίσω. Παιχνίδι με τον χρόνο, που έχει όμως κόστος για τους πολίτες και την οικονομία.