Δεν υπάρχει κάποιος που να μην διαπιστώνει ότι το δημόσιο σύστημα υγείας στη χώρα έχει σοβαρά προβλήματα. Όλο το πολιτικό σύστημα υπόσχεται αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, έτσι ώστε να παρέχονται ποιοτικές υπηρεσίες υγείας στους πολίτες. Οι υποσχέσεις παραμένουν όμως κενές περιεχομένου και περιορίζονται σε μικροδιευθετήσεις που δεν επιφέρουν καμία ουσιαστική βελτίωση. Αντίθετα, τα πράγματα χρόνο με το χρόνο γίνονται χειρότερα, με τους πολίτες να ταλαιπωρούνται και να πληρώνουν διπλά αυτά που θα έπρεπε να παρέχονται δωρεάν.

Το πρώτο και σημαντικό που χρειάζεται να αλλάξει στο δημόσιο σύστημα υγείας είναι οι αμοιβές του προσωπικού. Οι γιατροί του δημόσιου συστήματος σωστά απεργούσαν τις προηγούμενες ημέρες ζητώντας αύξηση χρηματοδότησης. Τις αμοιβές τις ορίζει η αγορά και το δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας έχει μείνει χωρίς προσωπικό γιατί υπάρχουν καλύτερες αμοιβές και συνθήκες εργασίας στον ιδιωτικό τομέα αλλά κυρίως σε χώρες της Ε.Ε. Τα κενά προκηρύσσονται και δεν καλύπτονται, ενώ πολλοί φοβούνται ότι το δημόσιο σύστημα θα γεμίσει με ό,τι περισσεύει από τον ανταγωνισμό με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτσι η άμεση προσαρμογή σε μισθούς και συνθήκες εργασίας είναι το πρώτο που απαιτείται με την εισαγωγή ταυτόχρονα διαρκούς αξιολόγησης με μετρήσιμα κριτήρια. Όταν πληρώνεις έχεις απαιτήσεις και πρέπει να αξιολογείς.

Η αύξηση των μισθών από μόνη της προφανώς και δεν αρκεί. Θα πρέπει να συνδυαστεί με ένα γενικότερο μάζεμα των διάσπαρτων δομών και βέβαια με τον έλεγχο των δαπανών. Με τον τρόπο αυτό και το συνολικό κόστος θα μαζευτεί και καλύτερα θα οργανωθεί το σύστημα με δομές που θα προσφέρουν κανονικές υπηρεσίες υγείας και δεν θα υπάρχουν απλώς για να γράφουν φάρμακα. Το να μαζέψεις δομές και να οργανώσεις το σύστημα με βάση τα νέα δημογραφικά δεδομένα έχει πολιτικό κόστος, γι’ αυτό και αναβάλλεται διαρκώς η λήψη της σχετικής απόφασης. Ο περιορισμός της σπατάλης περνά μέσα από διοικήσεις χωρίς εξαρτήσεις από πολιτικούς φίλους και συμφέροντα. Αν όλα αυτά συμβούν, υπάρχει ελπίδα, διαφορετικά θα συνεχίσουμε να διαπιστώνουμε τη διαρκή απαξίωση του δημόσιου συστήματος υγείας.