Ετσι, δίπλα στο “ακριβό” δημόσιο σύστημα υγείας υπάρχει ένα πανάκριβο ιδιωτικό. Τα δύο συστήματα, πάρα την κρίση και τη μείωση ιδιωτικών εισοδημάτων και δημοσίων δαπανών, συνεχίζουν να υπάρχουν... παράλληλα. Οπότε οι πολίτες, για να απολαύσουν αυτονόητες υπηρεσίες, πληρώνουν τελικά και το δημόσιο και το ιδιωτικό σύστημα. Στον τομέα της φροντίδας των ηλικιωμένων μάλιστα, το δημόσιο σύστημα είναι ανύπαρκτο.

Οι περισσότεροι πληρώνουν “μαύρα” μετανάστες από Βουλγαρία, Γεωργία και λοιπούς κουμουνιστικούς παραδείσους του παρελθόντος, για να φροντίζουν τους γέρους τους. Οι ανύπαρκτες σοβαρές δημόσιες αλλά και ιδιωτικές δομές φιλοξενίας ηλικιωμένων, και βέβαια η κοινωνική αντίληψη που θεωρεί τους οίκους ευγηρίας ως “πέταμα”, έχουν δημιουργήσει ένα απίστευτο σύστημα εκμετάλλευσης. Πολλές οικογένειες κυριολεκτικά αιμορραγούν οικονομικά, τρέφοντας κυκλώματα κι απολαμβάνοντας αντί για υπηρεσίες περιπέτειες, που αρκετές φορές φτάνουν σε αστυνομικά τμήματα και αίθουσες δικαστηρίων. Το χειρότερο όμως είναι ότι, απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική πρόταση. Μόνο συνθήματα για διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης - να πληρώνονται δηλαδή διπλά οι ίδιες υπηρεσίες. Κατά τα λοιπά, με ποια σύμβαση εργασίας πληρώνονται οι μετανάστριες που κάνουν τελικά τη δύσκολη δουλειά;