Είναι λάθος να προσπαθήσει κάποιος να βελτιώσει μερικώς το ένα ή το άλλο βάζοντας για παράδειγμα φραγμό στη διακύμανση των εκπτώσεων ή των αναθεωρήσεων στις μελέτες. Δεν φτάνει αυτό. Για να μην έχουμε παρεμβάσεις που θα οδηγούν σε οριακές βελτιώσεις με τον κίνδυνο να κάνουν τα πράγματα χειρότερα στο μέλλον, χρειάζεται ένα βασικό στοιχείο. Οι όποιες αλλαγές σε τεχνοκρατικό επίπεδο να μην μελετηθούν από το σύστημα των εργοληπτών και σε πολιτικό επίπεδο να μην προωθηθούν από τους εκπροσώπους της συγκεκριμένης συντεχνίας στην πολιτική.

Δεν μπορεί να προσδοκά κανείς ότι θα νομοθετήσει κάποιος κόντρα στα επαγγελματικά του συμφέροντα -του παρόντος και του μέλλοντος. Οσο στα κρίσιμα για τα δημόσια έργα υπουργεία έχουμε εργολήπτες -που είτε εισηγούνται είτε αποφασίζουν ή και τα δυο μαζί- το μόνο που μπορούμε να αναμένουμε είναι νόμους που θα προασπίζουν τα συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Για να σταματήσουν λοιπόν τα παράδοξα, πρέπει να λάβουν τις αποφάσεις άλλοι επιστημονικοί κλάδοι, για παράδειγμα οικονομολόγοι, και πολιτικοί που δεν θα προέρχονται από τη συγκριμένη ομάδα. Μέχρι να συμβεί αυτό, θα μετράμε τις παράλογες εκπτώσεις στα δημόσια έργα και τους εξωπραγματικούς χρόνους εκτέλεσής τους.