Τότε, πάνω στον ανέμελο ελληνικό Τιτανικό κανένας δεν έβλεπε το παγόβουνο που ερχόταν, αφού όλοι προσπαθούσαν να μπουν στα σαλόνια της πρώτης θέσης για να απολαύσουν την ξέγνοιαστη ζωή των δανεικών. Ετσι λοιπόν και οι νέοι που έπαιρναν μισθό 700 ευρώ διαμαρτύρονταν γιατί αναγκάζονταν να δουλέψουν στο… μηχανοστάσιο, ενώ στο σαλόνι γινόταν πάρτι.
Με άλλα λόγια: Οι νέοι των 700 ευρώ με τα μεταπτυχιακά, τις ξένες γλώσσες και τις γνώσεις πληροφορικής έκαναν τη "βρώμικη δουλειά", ενώ οι προϊστάμενοί τους με λιγότερα προσόντα από αυτούς δεν έκαναν τίποτα κι έπαιρναν από 1.500 έως και 5.000 ευρώ.
Τα μόνα προσόντα που είχαν οι προϊστάμενοι της γενιάς των 700 ευρώ ήταν ότι προσλήφθηκαν… νωρίτερα και ότι προστατεύονταν από ένα πλέγμα ρυθμίσεων που είχαν δημιουργήσει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, για να εξασφαλίζουν την εκλογική πελατεία που θα τους οδηγούσε στην καρέκλα του υπουργού Εργασίας. Μέσα από αυτή τη διαδρομή είδαμε συνδικαλιστές της ΟΤΟΕ να γίνονται υπουργοί Εργασίας, κάνοντας τα στραβά μάτια για τις συνθήκες εργασίας που επικρατούσαν στα "παραμάγαζα" που είχαν στήσει οι τράπεζες για τις κάρτες και τις χρηματιστηριακές συναλλαγές. Στα "παραμάγαζα" αυτά οι άνθρωποι δούλευαν και δουλεύουν 14 ώρες το εικοσιτετράωρο, ενώ στις τράπεζες η ΟΤΟΕ προστάτευε τυπικώς τουλάχιστον το οκτάωρο. Στα "παραμάγαζα" ο μισθός ήταν 700 ευρώ, ενώ στην τράπεζα οι αγράμματοι πελάτες του... υποψήφιου υπουργού έπαιρναν τα διπλάσια.
Εννοείται βεβαίως ότι, πίσω από τη βιτρίνα της δανειακής ευημερίας, εργασιακός μεσαίωνας δεν υπήρχε μόνο στις τράπεζες. Κάθε άλλο. Ο εργασιακός μεσαίωνας ήταν κυρίαρχος παντού, πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση - και απλώς μετατράπηκε σε… κόλαση όταν επιδεινώθηκαν οι οικονομικοί δείκτες.
Ετσι λοιπόν πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση χιλιάδες εργαζόμενοι δούλευαν τυπικώς τετράωρο, ενώ στην πραγματικότητα δούλευαν οκτάωρο. Ετσι λοιπόν χιλιάδες εργαζόμενοι δεν πήραν και δεν φυσικά δεν παίρνουν ούτε 1 ευρώ υπερωρία, ενώ δούλευαν και δουλεύουν μέχρι 12 και 14 ώρες ημερησίως. Ετσι λοιπόν χιλιάδες εργαζόμενοι "χάρισαν" και "χαρίζουν" τα ρεπό τους στις επιχειρήσεις όπου δουλεύουν, για να να μη χάσουν τη δουλειά τους. Και σε όλα αυτά κι άλλα πολλά, οι περισσότεροι συνδικαλιστές έκαναν απλώς τα στραβά μάτια για να γίνουν δημοτικοί σύμβουλοι, δήμαρχοι, βουλευτές και υπουργοί.
Ουσιαστικά οι περισσότεροι συνδικαλιστές "πούλησαν" στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα χιλιάδες εργαζόμενους με αντάλλαγμα μια... καρέκλα. Αλλοι συνδικαλιστές πάλι ακολουθούσαν πρακτικές μαφίας, ξεσηκώνοντας τον κόσμο όταν απολυόταν ένα μέλος της δικής τους οργάνωσής, ενώ έκλειναν τα μάτια όταν απολύονταν δεκάδες ή εκατοντάδες αλλού.
Τα παραπάνω ίσχυαν κυρίως στη… γαλέρα του ιδιωτικού τομέα. Στη γαλέρα του δημόσιου τομέα η κόλαση είχε και έχει διαφορετικό όνομα: Εκεί τραβούν κουπί νυχθημερόν οι… έκτακτοι όμηροι που θέλουν να γίνουν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι έκτακτοι είναι όμηροι των τοπικών αρχόντων και των πολιτικών κι εργάζονται είτε ως εποχικοί είτε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου που ανανεώνονταν λίγους μήνες μετά τη λήξη τους, ώστε να μη θεωρήσει η "τυφλή δικαιοσύνη" ότι εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση έγραφα εδώ στην "Ε", με αφορμή τη γενιά των 700 ευρώ:
«Το ελληνικό όνειρο ξεκινάει από το ταμείο ανεργίας του ΟΑΕΔ. Αν είσαι τυχερός και κυρίως αν περνάς από βουλευτικά γραφεία, θα αποκτήσεις εργασιακή εμπειρία στον δημόσιο τομέα μέσω του προγράμματος "Stage". Μετά από 5 -6 χρόνια εργασιακής εμπειρίας θα μονιμοποιηθείς στο Δημόσιο και πλέον θα αποκτήσεις χρόνο να κάνεις και... δεύτερη εργασία. Αν βάλεις στην άκρη τα λεφτά από τη δεύτερη εργασία, σε 5-6 χρόνια θα ανοίξεις καφετέρια για να απασχολείς νέους που θέλουν να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία και θα τους πληρώνεις με... 600 ευρώ.
Αν όλα πάνε καλά θα αποκτήσεις και 2η και 3η καφετέρια, θα παραιτηθείς (όχι αναγκαστικά) από το Δημόσιο και θα αποκτήσεις αυτοκίνητο πολυτελείας αξίας 100.000 ευρώ. Οσοι σε δουν μετά από 20 χρόνια θα αναρωτιούνται πού βρήκες τα λεφτά να αγοράσεις το αυτοκίνητο. Αν δεν πάνε όλα καλά, το ελληνικό όνειρο απλώς θα γίνει... εφιάλτης και θα σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κάθε φορά που θα ακούς πολιτικούς να μιλούν για τη γενιά των 700 ευρώ».
Τελικώς δεν πήγε τίποτα καλά, και το όνειρο έγινε εφιάλτης.
Θανάσης Λαγός
