Οι μισοί από τους πολιτικούς που έλεγαν ότι υπάρχουν χρήματα κι ότι θα ακολουθήσουν δρόμο διαφορετικό από αυτόν που προτείνουν οι δανειστές, αναγκάστηκαν να κάνουν… κωλοτούμπα και να ακολουθήσουν τελικώς το δρόμο της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Οι υπόλοιποι εξακολουθούν εν πολλοίς να υπόσχονται ζωή χαρισάμενη, περιμένοντας με τη σειρά τους να κάνουν κωλοτούμπα όταν θα πιάσουν κυβερνητικό στασίδι. Η πλειοψηφία των πολιτών βεβαίως, παρά την ανεργία και τις τόσες περικοπές στους μισθούς, εξακολουθεί να πιστεύει τους πολιτικούς που υποστηρίζουν ότι... υπάρχουν χρήματα κι ότι δεν χρειάζεται να απολυθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος.
Ομως πέρα από τις αυταπάτες των πολιτών και τα ψέματα των πολιτικών, υπάρχει η σκληρή οικονομική πραγματικότητα και η αμείλικτη αλήθεια των αριθμών, που δείχνουν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για πάρτι. Αυτή τη σκληρή πραγματικότητα βέβαια δεν την έχει περιγράψει κανένας στους πολίτες - καθώς τα κόμματα προτιμούν να μιλούν για ανώδυνες συνταγές εξόδου από την κρίση και για επικοινωνιακά success story. Δυστυχώς για όλους μας όμως, δεν υπάρχουν ανώδυνες συνταγές εξόδου από την κρίση. Και πολύ χειρότερα, δεν υπάρχει μέχρι τώρα κανένα success story. Αντιθέτως το σκοτάδι εξακολουθεί να είναι πολύ βαθύ, κι όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο λέει ψέματα, είτε γιατί προσπαθεί να γαντζωθεί στην εξουσία είτε γιατί θέλει να κατακτήσει την εξουσία.
Αν οι πολιτικοί ήθελαν να πουν την αλήθεια στο λαό, θα ξεκινούσαν την κουβέντα λέγοντας ότι η πίτα που παράγουμε δε φτάνει για να μας θρέψει όλους κι ότι πρέπει να κάνουμε οτιδήποτε περνάει από το χέρι μας για να μεγαλώσουμε την πίτα. Αντί όμως να ξεκινήσουν έτσι τη συζήτηση, αρχίζουν τα… μοιρολόγια για τη δανεική πίτα που τρώγαμε στο παρελθόν και που δεν την τρώμε πλέον. Αντί να συζητήσουμε πώς θα μεγαλώσουμε την πίτα, συζητάμε για το αν είναι… επώδυνες οι απολύσεις και δυσάρεστη η μείωση του εισοδήματος - λες και θα μπορούσε να είναι ευχάριστη.
Αυτό δεν γίνεται τυχαία. Απλώς οι λαϊκιστές πολιτικοί κουβεντιάζουν γύρω από το αυτονόητο προκειμένου να αποφύγουν την ουσιαστική συζήτηση. Σε κάθε περίπτωση όλοι συμφωνούμε ότι η περικοπή των μισθών είναι επώδυνη. Συμφωνούμε επίσης ότι η ανεργία είναι μια τεράστια κοινωνική πληγή κι ότι οι απολύσεις είναι απάνθρωπο μέτρο. Ζητούμενο όμως δεν είναι να συμφωνήσουμε στα αυτονόητα. Ζητούμενο είναι να βρούμε χρήματα για να συνεχίσουμε το πάρτι που μας άρεσε.
Κατά την ταπεινή μου άποψη και σύμφωνα με την οικονομική επιστήμη, δύο δρόμοι υπάρχουν για να βρούμε χρήματα: Είτε θα ζητήσουμε νέα δανεικά υπογράφοντας νέο μνημόνιο, είτε θα μεγαλώσουμε την πίτα εντάσσοντας τους μέχρι τώρα αδρανείς παραγωγικούς συντελεστές στην παραγωγική διαδικασία. Οποιος γνωρίζει κάποιον άλλο τρόπο, ευχαρίστως να τον συζητήσουμε - αλλά μέχρι τώρα δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάποια άλλη επιστημονική πρόταση. Οφείλω βεβαίως να διευκρινίσω ότι ορισμένοι προτείνουν, ανοιχτά ή καλυμμένα, να γίνουμε… Αίγυπτος ή Αλβανία του Εμβέρ Χότζα. Θεωρώ αυτές τις προτάσεις εξ ορισμού αντιεπιστημονικές και ηλίθιες, αλλά δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να υιοθετηθούν από την πλειοψηφία των Ελλήνων. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, σε αντίστοιχη περίοδο οικονομικής ύφεσης, οι Γερμανοί πολίτες υιοθέτησαν τις εθνικοσοσιαλιστικές θεωρίες του Χίτλερ, με συνέπεια το αιματοκύλισμα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.
Ανεξάρτητα πάντως από το τι απόψεις θα υιοθετήσει η πληγωμένη περηφάνια των Ελλήνων, οφείλουμε να δούμε ότι τελικώς η μόνη λύση για να βρεθούν χρήματα είναι ή αύξηση της παραγωγής, ώστε να αντιστοιχεί στον καθένα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα. Ομως η αύξηση της παραγωγής δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν στον δημόσιο τομέα εργάζονται και χιλιάδες υπάλληλοι που δεν παράγουν τίποτα. Η αύξηση της παραγωγής δεν μπορεί επίσης να επιτευχθεί όταν χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κύριο πελάτη το Ελληνικό Δημόσιο, στο οποίο πουλάνε υπερτιμολογημένα προϊόντα και υπηρεσίες.
Το ΑΕΠ, δηλαδή η πίτα, θα αυξηθεί μόνο όταν αξιοποιηθούν πλήρως και αποδοτικά οι παραγωγικοί συντελεστές που σήμερα... κάθονται επειδή τρέφονται ανέξοδα από το κρατικό ταμείο. Τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα και βεβιασμένες κινήσεις πολιτικών που θέλουν να παραμένει αλώβητο το πελατειακό κράτος, για να μη χάσουν την εκλογική τους πελατεία.
Γι' αυτό δεν θα μου προκαλέσει καμία εντύπωση αν μετά από 2-3 χρόνια κινητικότητας και διαθεσιμότητας τελικώς θα εργάζονται στο Δημόσιο... περισσότεροι υπάλληλοι από όσους εργάζονται σήμερα. Ούτε θα μου προκαλέσει καμία εντύπωση αν μετά από 2-3 χρόνια τα κόμματα συνεχίσουν να συζητούν για το αν είναι επώδυνες οι περικοπές και οι απολύσεις, προκειμένου να μη συζητήσουν για το πώς θα μεγαλώσει η πίτα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η πίτα δεν μεγαλώνει με πολιτικά ψέματα. Αντιθέτως, όσο οι πολίτες συνεχίζουν να πιστεύουν τις λαϊκίστικες ψευτιές εκατέρωθεν, τόσο η πίτα θα μικραίνει με συνέπεια να γινόμαστε όλοι ολοένα και πιο φτωχοί.
