Ο Μητροπολίτης Μελέτιος Καραμπίνης παραιτήθηκε το 1988 από την ποιμαντορία της Μητροπόλεως Γαλλίας και το 2018 συμπληρώνονται 30 έτη από τότε. Εκοιμήθη στις 19 Απριλίου 1993, 25 έτη πριν από σήμερα. Στο κάτωθι κείμενο θα καταγραφούν σημαντικές στιγμές από τον βίο του μέχρι τη χειροτονία του ως Επισκόπου Ρηγίου.
Ο Μελέτιος Καραμπίνης (κατά το κοσμικόν Ιωάννης) γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1914. Το 1937 ολοκληρώνει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1938, αφού πρώτα έγινε μοναχός στην Μονή Πεντέλης, όπου Ηγούμενος ήταν ο πνευματικός του πατέρας Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Δασκαλάκης, μετέπειτα Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου και μετά ταύτα Μεσσηνίας. Πρεσβύτερος χειροτονείται το 1940.
Αρχικά εφημερεύει στην Μητρόπολη Ξάνθης, αργότερα και κατά την περίοδο του πολέμου υπηρετεί ως στρατιωτικός ιερεύς και από το 1941 μέχρι το 1944 ως Ιεροκήρυκας των Μητροπόλεων Μονεμβασίας και Σπάρτης και Γυθείου και Οιτύλου. Μέχρι το 1946 που θα φύγει για την Γαλλία υπηρετεί και πάλι ως στρατιωτικός ιερεύς. Συμφώνως με ατεκμηρίωτες καταγραφές ο Μητροπολίτης Γυθείου Χρυσόστομος Δασκαλάκης, μαζί με τον τότε Αρχιμανδρίτη και ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως Γυθείου Μελέτιο Καραμπίνη, είχαν ενταχθεί στο Ε.Α.Μ., τους χρόνους της χιτλερικής σκλαβιάς, αλλά ο Χρυσόστομος αποχώρησε αργότερα κατόπιν πιέσεων από πρόσωπα αντιθέτων πολιτικών χώρων και ο Μελέτιος έφυγε για την Γαλλία. (http://lakonizein.blogspot.com/2009_01_01_archive.html )
Οπως αναφέρουν μαρτυρίες προσώπων του περιβάλλοντος Δασκαλάκη ο Χρυσόστομος ήταν αυτός που τον προέτρεψε και επέμενε μάλιστα, να φύγει ο Μελέτιος στην Γαλλία, λέγοντάς του ότι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα θα γίνει πολύ δύσκολη και ότι θα τον καταδιώξουν οι έχοντες τις κυρίαρχες πολιτικές πεποιθήσεις.
Στην Γαλλία διορίζεται Εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Στεφάνου Παρισίων. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνωρίζοντας την προσφορά του στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Γαλλίας και λαμβάνοντας υπόψη τις ποιμαντικές ανάγκες των πιστών των Παρισίων και των λοιπών κοινοτήτων της Ευρώπης, κατόπιν προτάσεως του Αρχιεπισκόπου Θυατείρων Αθηναγόρα Καββάδα, τον εκλέγει το 1953 βοηθό του Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας με το τίτλο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Ρηγίου.
Στις 28 Ιουνίου 1953 στον Ιερό Ναό του Αγίου Στεφάνου τής Ελληνικής παροικίας Παρισίων χειροτονείται Επίσκοπος με την συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Αθηναγόρα, των Μητροπολιτών Ειρηνουπόλεως Κωνσταντίνου και Χαλδίας Κυρίλλου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, Αττικής καί Μεγαρίδος Ιάκωβου, Μεσσηνίας Χρυσόστομου, του και πνευματικού Πατρός τού εψηφισμένου από την Εκκλησία της Ελλάδος και του Επισκόπου Μεσσήνης Σίλβεστρου των Ρώσων της διασποράς. Είναι η πρώτη φορά που τελείται στην Ευρώπη χειροτονία Ελληνα Ορθοδόξου Αρχιερέως.
Πλήθος πιστών συμμετείχε στην χειροτονία και μεταξύ αυτών η πριγκίπισσα της Ελλάδος Ευγενία, ο πρέσβυς της Ελλάδος, ο γενικός πρόξενος και αντιπρόσωποι όλων των ξένων Εκκλησιών. Προ του μυστηρίου της χειροτονίας μίλησε ο θεοφιλέστατος Μελέτιος και ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων. Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος Χ. Σταυρόπουλος δώρισε στον Επίσκοπο Ρηγίου ποιμαντορική ράβδο και η πριγκίπισσα Ευγενία βαρύτιμο εγκόλπιο.
Μετά την Απόλυση ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος μίλησε προς το εκκλησίασμα και εξέφρασε τις ευχαριστίες για την στοργή μετά της οποίας «περιέβαλλον τον θεοφιλέστατον οι Ελληνες χριστιανοί της Κοινότητος των Παρισίων και μετέφερεν τον χαιρετισμό της πόλεως της Καλαμάτας, της οποίας γέννημα και θρέμμα τυγχάνει ο θεοφιλέστατος ευχηθείς ίνα μετά της αυτής και μεγαλυτέρας δραστηριότητος συνεχίση το μέγα Εθνικόν και Εκκλησιαστικόν έργον του».
Μετά την διανομή του αντιδώρου που διήρκεσε επί δίωρο, ο Επίσκοπος Μελέτιος δεξιώθηκε τον λαό σε μία από τις μεγαλύτερες αίθουσες της πόλεως των Παρισίων όπου υπεβλήθησαν προς αυτόν τα συγχαρητήρια των χιλιάδων Ελλήνων και ξένων, οι οποίοι βαθύτατα εκτιμούσαν αυτόν λόγω του πολυσχιδούς έργου του.
Ο λόγος του Μελετίου Καραμπίνη κατά την χειροτονίαν του εις Επίσκοπον Ρηγίου:
«Καταπνίγων πάσαν ορμήν συγκινήσεως και φόβου την στιγμήν ταύτην, Πολυσέβαστέ μοι Πάτερ και Γέροντα Αγιε Θυατείρων, προβαίνω πλήρης πίστεως, θάρρους και αποφαστικότητος προ του αοράτου θρόνου του Υψίστου, ίνα λάβω την θείαν Χάριν, την μόνην καθιστώσαν Επίσκοπον διά των τιμίων σου χειρών και των περί υμάς Ιερωτάτων Αρχιερέων, ως και διά ευχών του χριστεπωνύμου πληρώματος.
Μεγαλύνω εν τη ψυχή μου τον Κύριον και ταπεινούμαι ενώπιον του θρόνου της μεγαλωσύνης Αυτού, επικαλούμενος το άπειρον έλεος και παντοδύναμον ενίσχυσίν Του, ώστε ευσυνειδήτως και επωφελώς να επιτελέσω διά την Αγίαν Του Εκκλησίαν τα πολλαπλά έργα, τα οποία το υψηλόν αξίωμα του Επισκόπου μοί επιβάλη εις την περαιτέρω ζωήν μου.
Ευγνωμονώ από καρδίας την Α.Θ. Παναγιότητα τον Οικουμενικόν Πατριάρχην και την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον τού Οικουμενικού Θρόνου. Ιδιαιτέρως ευγνωμονώ υμάς, Σεβασμιώτατε διότι τη προτάσει υμών ψήφω δε και επινεύσει εκείνων, η Εκκλησία μοι ενεπιστεύθη το αξίωμα και την ευθύνην του Βοηθού Επισκόπου της Ιεράς Μητροπόλεως Θυατείρων.
Μετά συγκινήσεως, κατά την ιεράν ταύτην δι’ εμέ στιγμήν, στρέφω την σκέψιν μου εις τους πτωχούς, σεβαστούς και αγαπητούς μου γονείς, οίτινες μετά μυρίων στερήσεων μ' εμεγάλωσαν. Στρέφω επίσης τον νουν μου εις τους διδασκάλους μου, παρά των οποίων έλαβον την μόρφωσιν και εις εκείνους, οίτινες με εβοήθησαν εις τας σπουδάς μου. Αναπολώ μετά δακρύων την αγίαν μορφήν του αειμνήστου Μητροπολίτου Μελετίου Σακελλαροπούλου και εκφράζω άπαξ την ευγνωμοσύνην και τας ευχαριστίας μου εις τον σεβαστόν και αγαπητόν μου Γέροντα Μητροπολίτην Μεσσηνίας και εις τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Αττικής, δι’ όσα γενναίως μοι επιδαψίλευσαν κατά την διάρκειαν των σπουδών μου εν Αθήναις. Ευχαριστώ τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας Ειρηνουπόλεως, Χαλδίας ως και τον Θεοφ. Επίσκοπον Μεσσήνης διά την πρόθυμον και ευγενή συμμετοχήν των εις την χειροτονίαν μου.
Εκφράζω επίσης τας ευχαριστίας μου εις την Α.Β.Υ. την πριγκίπισσαν Ευγενίαν της Ελλάδος, εις την Α. Εξοχότητα τον πρεσβευτήν αυτής κ. Ραφαήλ, εις τας επισήμους αποστολάς, εις τους αντιπροσώπους των Ομοδόξων και Ετεροδόξων Εκκλησιών, εις ολόκληρον την Ορθόδοξον ελληνικήν παροικίαν των Παρισίων, τας αρχάς αυτής και εις πάντας υμάς οίτινες ενώνετε την στιγμήν ταύτην τας προσευχάς υπέρ εμού προς τον Κύριον.
Πλην όμως τα αισθήματα αυτά της χαράς και της ευγνωμοσύνης, τα οποία τώρα πλημμυρίζουν την καρδίαν μου, δεν μειώνουν ποσώς την συναίσθησιν της μεγάλης ευθύνης, την οποίαν επωμίζομαι διά του υψηλού αξιώματος του Επισκόπου.
Διατελέσας επί εξαετίαν ολόκληρον Εφημέριος και Προϊστάμενος της παροικίας ταύτης, τελευταίως δε υπό την πεπνυμένην και θεόσδοτον διοίκησίν σου, Σεβασμιώτατε, εγνώρισα και εκ του πλησίον τα μεγάλα εμπόδια, τα οποία πρέπει να υπερπηδά η Διοίκησις της Εκκλησίας, εν τη εκτελέσει των μεγάλων καθηκόντων αυτής. Είδα καλά τους υφάλους, οι οποίοι κρύπτονται υπό την φαινομενικήν γαληνιαίαν επιφάνειαν της θαλάσσης, την οποίαν απρόσκοπτα πρέπει να ουριοδρομή το σκάφος τής Εκκλησίας. Πολλάκις ησθάνθην να εγγίζη την καρδίαν μου η παγερά χειρ της απογοητεύσεως απειλούσα να σταματήση τους ευγενεστέρους παλμούς του ενθουσιασμού της. Αλλ' εις όλα ταύτα είχον πάντοτε ενώπιον μου το πατρικόν σου βλέμμα, το πλήρες στοργής, πλήρες αγάπης, πλήρες πίστεως, πλήρες ακάμπτου ψυχικής θελήσεως, πλήρες υπερόχου αποφασιστικότητος, αλλά και πλήρες αυταπαρνήσεως. Και με το βλέμμα αυτό, που τώρα η ελπίς μου εγιγαντώθη και η θέλησίς μου εχαλυβδώθη, έρχομαι να αντικρύσω με θάρρος το ύψος της Αρχιερωσύνης και της εξουσίας αυτής.
Ερχομαι με ζήλον ν’ αγκαλιάσω τας βαρυτάτας υποχρεώσεις και τας ευθύνας της, τας μεγάλας προσδοκίας της Εκκλησίας και του Γένους, αι οποίαι επί αιώνας συνοδεύουν την ιστορίαν και την παράδοσιν της Ορθοδόξου μας Ιεραρχίας, και ν' αναλάβω το βαρύ φορτίον των καθηκόντων μου προς το σύνολον, προς την φιλόξενον χώραν εις την οποίαν ζώμεν, και προς εν μέλλον, καλλίτερον από το χθες και το σήμερον.
Το θάρρος μου τούτο αντλώ, όχι ολιγώτερον, και από την στοργήν και αγάπην, την οποίαν μοί επέδειξεν η παροικία μας από την πρώτην ημέραν της εδώ αφίξεώς μου και η οποία βαθύτατα με συγκινεί με την αφαντάστου κάλλους σημερινήν έκδήλωσιν αυτής.
Οθεν με το θάρρος τούτο προσέρχομαι λέγων:
Εκτέλεσε, Αγιε Πάτερ, τα του Κυρίου κελεύσματα και εύχου πάντοτε υπέρ εμού του ταπεινού και αναξίου δούλου Αυτού».
Στις 22 Οκτωβρίου 1963 εξελέγη πρώτος Μητροπολίτης της νεοσύστατης Μητροπόλεως Γαλλίας. Από την θέση αυτή βοήθησε πολλούς Ελληνες να σπουδάσουν στη Γαλλία καθώς επίσης πολλούς πολιτικούς εξορίστους από την Ελλάδα κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών. Παραιτήθηκε για λόγους υγείας στις 9 Ιουνίου 1988.
Ο Μητροπολίτης Γαλλίας Μελέτιος Καραμπίνης μετέσχε με κάθε τρόπο στις προσπάθειες ενότητος των Εκκλησιών, κατανοώντας ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι πολλαπλώς χωρισμένη.
Ηδη ως Αρχιμανδρίτης στο Παρίσι, στις 29-8-1948, περιγράφοντας σε άρθρο του την χριστιανική κίνηση στην Γαλλία επαινεί την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για την επιτυχία της στο έργο της λεγομένης «Λειτουργικής κινήσεως», αλλά και την Προτεσταντική Εκκλησία για την συστηματική εργασία και δράση της σε εκκλησιαστικά και κοινωνικά ζητήματα.
Στο ίδιο άρθρο θεωρεί γεγονός αξιοσημείωτο ότι: «η Ενωσις των Εκκλησιών, υπό την μορφήν του κοινού αγώνος διά την αντιμετώπισιν του ρεύματος του υλισμού και της αθεΐας, απασχολή ζωηρώς τους εκκλησιαστικούς κύκλους της Γαλλίας όλων των δογμάτων και αποχρώσεων και συχνά παρατηρούνται ιδιωτικαί επαφαί και συσκέψεις μεταξύ Καθολικών, Προτεσταντών και Ορθοδόξων, προς πραγματοποίησιν του σχεδίου αυτού». Και καταλήγει ευχόμενος: «εντός ολίγου θα σημειωθή η οριστική πλέον στροφή προς τον Χριστόν όχι μόνον της χώρας αυτής, αλλά και ολοκλήρου της Ευρώπης». (ΔΙΔΑΧΗ, Σεπτέμβριος 1948, σελ. 187)
Σε άλλο άρθρο του το έτος 1949 επαινεί δύο σπουδαίους Ιεροκήρυκες, έναν Ρωμαιοκαθολικό και έναν Προτεστάντη, ξεπερνώντας έτσι τα στεγανά που κάποιοι θέλουν να θέτουν ανάμεσα στις χριστιανικές Εκκλησίες, αναγνωρίζοντας ότι την χριστιανική αλήθεια μπορεί να την διδάξουν Κληρικοί κάθε Εκκλησίας. Αναφέρει σε δημοσίευμά του: «Αι ομιλίαι αύται δεν ομοιάζουν με τις συνήθεις, έχουν κάτι το ξεχωριστόν, το ιδιαίτερον. Περιστρέφονται κυρίως εις κοινωνικά θέματα και εκφράζουν τρόπον τινα την επίσημον γνώμην της Εκκλησίας επί κοινωνικών προβλημάτων και κατευθύνσεων. Δι' αυτόν δε ακριβώς τον λόγον αποδίδεται μεγάλη σημασία εις αυτάς και οι χριστιανοί τας αναμένουν πάντοτε μετ’ εξαιρετικού ενδιαφέροντος.
Κατά την περίοδον αυτήν εις το Παρίσι, δύο μεγάλοι ιεροκήρυκες με τας ομιλίας των έχουν προσελκύση το ενδιαφέρον και την προσοχήν των Παρισινών. Ο πρώτος είναι ο Καθολικός ιερεύς Ρικέ, εκ του τάγματος των Φραγκισκανών αδελφών, ιεροκήρυξ εις την Παναγίαν των Παρισίων. Ο δεύτερος είναι ο διαμαρτυρόμενος Παστέρ Μπεγκνέρ προϊστάμενος της εν Γαλλία Προτεσταντικής Εκκλησίας και είς εκ των τεσσάρων προέδρων της Οικουμενικής κινήσεως». (ΔΙΔΑΧΗ Ιανουάριος 1949 τεύχ. 28, σελ.22-23)
Από το ανωτέρω απόσπασμα καταδεικνύεται ότι ο Μελέτιος ως αληθινός πιστός του Ευαγγελίου του Χριστού ξεπερνά τις όποιες συμβατότητες και επιδιώκει την συνεργασία, τον διάλογο και την ενότητα.
Ο Μελέτιος Καραμπίνης υπήρξε Επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού με αυξημένα ποιμαντικά προσόντα, πλούσια ψυχικά και διανοητικά εφόδια, με ικανότητα διαποιμάνσεως των Ορθοδόξων της Ευρώπης. Υπήρξε φωτισμένη προσωπικότητα με ιερό ενθουσιασμό, με ευρύτατο ορίζοντα σκέψεως, αγνότητα και ειλικρίνεια στις επιδιώξεις του. Ικανός να παραμερίζει στον δρόμο της ιερατικής του διακονίας τα εμπόδια και πλήρης πίστεως, θάρρους και συνέσεως, υπηρέτησε την Εκκλησία σε δύσκολες εποχές στην αθεϊστική Ευρώπη και το όνομά του κατεγράφη στις δέλτους της εκκλησιαστικής ιστορίας με χρυσά γράμματα.
