Η πανάμωμη Μαρία, δεν προήλθε από τον ουρανό, ήταν πλάσμα γήινο από το γένος των ανθρώπων. Η Παναγία από όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών αντιστάθηκε σε κάθε κακία και: «Απέδωσε έτσι στο Θεό αμόλυντη την ωραιότητα που χάρισε στη φύση μας και χρησιμοποίησε, αυτή μόνη, όλα τα όπλα καί ὅλη τη δύναμη πού έβαλε μέσα μας. Με τον έρωτα που είχε για τον Θεό, με τη ρωμαλεότητα της σκέψεώς της, την ευθύτητα της θελήσεως και τη μεγαλειώδη σωφροσύνη της έτρεψε σε φυγή κάθε αμαρτία κι έστησε τρόπαιο νίκης τέτοιο, που δεν μπορεί με τίποτε να συγκριθή. Με όλα αυτά φανέρωσε τον άνθρωπο τέτοιον που αληθινά δημιουργήθηκε, φανέρωσε δε και τον Θεό, την άφατη σοφία και την απέραντη φιλανθρωπία του». (Νικολάου Καβάσιλα, Θεομήτωρ, μετάφραση Παναγιώτης Νέλλας, Β΄ έκδοση, Αθήναι 1974, σελ. 65 καί 67). Χάρη στην άφραστη και υπέρλογη ένωση τού Θεού με τον άνθρωπο, η οποία πραγματοποιήθηκε στη μήτρα της Θεοτόκου, ο άνθρωπος, όχι μόνο γλύτωσε από το ζυγό του θανάτου και έγινε ικανός να ζήσει, ως μέτοχος της θείας φύσεως και της βασιλείας της αγάπης.
Η φανέρωση του όντως ανθρώπου από την Παναγία έγινε, γιατί σε όλη τη της ζωή έφερε στα χείλη της και ποιούσε στη ζωή της το «γένοιτο» στο σχέδιο της αγάπης του Θεού. Ας γίνει δηλαδή το θέλημα του Υιού της και Θεού της. Από την Σύλληψη, τη Γέννηση, τη Σταύρωση την Ανάσταση, την Πεντηκοστή.
Το θέλημα της ήταν θέλημα υπηρετικό στο έργο του Χριστού. Ήταν εξαρτημένη απο τον Θεό και προσανατολισμένη προς Αυτόν χωρίς να καταλύεται το της ελευθερίας υπαρξιακό γεγονός, αφού ελευθερία και Χριστός για αυτήν ταυτίζονταν, όπως για τους χριστιανούς μάρτυρες αργότερα και για όλα τα μέλη της Εκκλησίας μέχρι σήμερα.
Η Παναγία δεν αρνήθηκε τίποτα σε Αυτόν, που αγάπησε τους ανθρώπους και προσέφερε τον εαυτό του θυσία εξαιτίας της υπερβολικής ερωτικής του αγαθότητας. Αυτόν που δημιούργησε την Εκκλησία και είναι η Εκκλησία και που τα μέλη της καλούνται να κάνουν πράξη στην κοινωνία αυτην αγαθότητα, αυτόν τον έρωτα. Να αγωνίζονται να βελτιωθεί η κοινωνία σύμφωνα με το πνεύμα της Εκκλησίας, που είναι βίωμα δικαιοσύνης, αλληλεγγύης, αγάπης. Να βιώνουν ως υποχρέωση και καθήκον να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής, που δυναστεύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Με το «γένοιτο» της στον Χριστό η Παναγία προτείνει έναν τροπο ζωής χωρίς δικαιώματα, έναν τροπο υπηρετικό του ανθρώπου προς τον αδελφό του.
Σήμερα ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος διακονίας και αλληλεγγύης όταν προσφέρει τον εαυτό του με κάθε τρόπο για το μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, την πανδημία του κορονοιού και προσφορά σημαίνει αποδοχή των πορισμάτων της ιατρικής επιστήμης και του τρόπου αντιμετώπισης της πανδημίας, που είναι ο εμβολιασμός. Αυτή η προσφορά είναι το «γένοιτο» του κάθε ανθρώπου, «γένοιτο» θυσιαστικό όπως ήταν και το «γένοιτο» της Θεοτόκου. Κάθε πράξη θυσίας είναι υποχρεωτική για τον χριστιανό, η οποία θυσία όπως και το ναι της Θεοτόκου και όλη της η ζωή είναι θυσία, για να ζήσει αιώνια ο άνθρωπος κοινωνώντας με τους συνανθρώπους του.
Οπως η Παναγία συνεργεί στη δωρεά του Θεού, την ενανθρώπισή Του και γίνεται η πρώτη που χαρίζει αυτή τη δωρεά και στους άλλους ανθρώπους ομοίως σήμερα ο κάθε χριστιανός δέχεται το δώρο της επιστήμης, που είναι το εμβόλιο κατά του Covid 19, και με αυτό τον τρόπο αντιδωρίζει και αυτός ζωή στους συνάνθρωπούς του μιμούμενος την Θεοτόκο.
