Τι φταίει; Για ακόμη μια φορά η τοπική κοινωνία της Κυπαρισσίας και όχι μόνο βρίσκεται σοκαρισμένη αλλά και σε θλίψη για ένα ακόμη σοβαρό τροχαίο δυστύχημα που δύο νέα παιδιά έχασαν τη ζωή τους. Μια σκηνή που επαναλαμβάνεται στη περιοχή και μάλιστα θα έλεγε κανείς στο ίδιο μοτίβο. Ίδιος δρόμος , ίδιες περίπου ηλικίες , ίδιοι περίπου παράγοντες.
Δεν μπορεί όμως αυτό να γίνεται κατ’ επανάληψη κάτι φταίει, κάτι δεν πάει καλά.
Σίγουρα η αιτία δεν είναι μονοσήμαντη, αλλά έχει πολλές πηγές και προελεύσεις. Έχει να κάνει με το οδικό δίκτυο, έχει να κάνει με την οδική συμπεριφορά, έχει να κάνει με την αστυνόμευση. Τελικά έχει να κάνει με τη δομή της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Η οποία έχει αφήσει χώρο να δημιουργηθούν όλοι αυτοί οι παράγοντες που έχουν αυτά τα αποτελέσματα.
Η ίδια η κοινωνία, και όλοι μας ευθυνόμαστε, όταν επιτρέπουμε και ανεχόμαστε να έχουμε οδικά δίκτυα σε άθλια κατάσταση και επικίνδυνα. Και ας πιάσουμε το δρόμο Κυπαρισσία – Φιλιατρά, που αποτελεί κομμάτι του εθνικού δικτύου της χώρας. Ένας δρόμος στον οποίο έχουν καταγραφεί δεκάδες τροχαία ατυχήματα από τότε που κατασκευάστηκε, πολλά από τα οποία θανατηφόρα με θύματα και νέα παιδιά. Δανειζόμενοι μια πρόσφατη ανάρτηση που έκανε ο περιφερειακός σύμβουλος Δημήτρης Κουτσούλης που κατάγεται από τη περιοχή, με αφορμή το τελευταίο τραγικό δυστύχημα μιλά για 11 νεκρούς σε 8 χρόνια. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Για μια ακόμα φορά θρηνούμε δυο νέα παιδιά της πόλης μας στο δρόμο καρμανιόλα Κυπαρισσίας ~ Φιλιατρών. Συνολικά 11 θύματα τα τελευταία 8 χρόνια. Επιτέλους κάντε κάτι !!!». Δεκάδες αναφορές υπάρχουν για τις κακοτεχνίες του, που όμως παρόλα αυτά η ίδια η πολιτεία , εμείς δηλαδή, επιτρέψαμε να τον αποδεχθούμε έτσι όπως είναι και από εκεί και πέρα να γίνονται παρεμβάσεις για να βελτιωθεί και να μαζευτεί. Ένας δρόμος που διαπλατύνθηκε κατά πολύ , σε σχέση με τον προηγούμενο, και έγινε ευθύς με αποτέλεσμα να δημιουργεί τις συνθήκες να αναπτυχθούν μεγάλες ταχύτητες , χωρίς όμως η υποδομή του να παρέχει ασφάλεια σε κάτι τέτοιο. Δηλαδή ούτε το οδόστρωμα είναι κατάλληλο, αφού παρουσιάζει πολλά επικίνδυνα σημεία :είτε με λακκούβες , είτε με κλίσεις, είτε με φθαρμένο τάπητα. Αλλά ούτε και οι δεκάδες διασταυρώσεις που έχει με εισόδους σε επαρχιακούς δρόμους σε αγροτόδρομους και κτήματα, εξασφαλίζουν ασφάλεια.
Από εκεί και πέρα είναι και θέμα οδικής συμπεριφοράς, την οποία συναντάμε σε κάθε ηλικία. Όπου δυστυχώς στις πιο μικρές αυτή παρουσιάζει μεγαλύτερη ελαστικότητα, λόγω του νεαρού της ηλικίας που πάντα η ταχύτητα είναι πιο συναρπαστική. Σύμφωνα με όσα αναφέρει και ο γνωστός σε όλους Ιαβέρης στη σελίδα του «Ιαβέρης σχολή οδικής συμπεριφοράς», «πρώτη αιτία θανάτου στις ηλικίες 18-44 ετών είναι τα τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα». Η Πολιτεία λοιπόν πρέπει να κάνει το χρέος της να διαμορφώσει την σωστή οδική συμπεριφορά , με τρόπο συστηματικό και όχι αποσπασματικό και πρόσκαιρο. Στη περιοχή της Τριφυλίας γιατί να μην υπάρχει ένα πάρκο οδικής κυκλοφορίας; Αλλά και με αφορμή τα τόσα τραγικά δυστυχήματα που γίνονται στη περιοχή με θύματα νεαρά παιδιά, ποιες στοχευμένες ενέργειες έγιναν ή γίνονται.
Τέλος χρειάζεται και η αστυνόμευση , τόσο η προληπτική όσο και η τιμωρητική, αλλά να είναι συστηματική. Πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Σίγουρα το ξέρουν οι ειδικοί για αυτά τα θέματα. Πρέπει να το οργανώσουν και να το υλοποιήσουν καλύτερα. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν τα τελευταία χρόνια καταργήθηκε το μοναδικό Τμήμα Τροχαίας που υπήρχε στη περιοχή. Όταν τα εναπομείναντα αστυνομικά τμήματα που έμειναν στη περιοχή, δύο για όλη τη Τριφυλία, μια τεράστια γεωγραφική έκταση και με μεγάλο εθνικό και επαρχιακό δίκτυο, όχι μόνο δεν ενισχύθηκαν, αλλά συνεχώς αποδυναμώνονται. Μπορεί βέβαια κάποιος να πει ότι και παλιά γινόταν ατυχήματα, αλλά το ζητούμενο είναι να πάμε ένα βήμα μπροστά, να ζητήσουμε και να απαιτήσουμε κάτι καλύτερο.
Πρέπει σαν κοινωνία , αλλά και σαν άτομο ο καθένας , να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε και όχι μόνο σήμερα που τα γεγονότα είναι νωπά στο μυαλό μας και στο ψυχικό μας κόσμο , αλλά και αύριο και κάθε μέρα. Να το κάνουμε σαν μια υπόσχεση , σαν ένα χρέος , προς τα νέα παιδιά που χάνονται στο τόπο μας όλα αυτά τα χρόνια.
