Τελέστηκε τρισάγιο για την ανάπαυση των ψυχών των θυμάτων των σεισμών της 13ης και της 15ης Σεπτεμβρίου 1986, ενώ στη συνέχεια ο δήμαρχος Θανάσης Βασιλόπουλος απέθεσε λίγα λουλούδια στο μνημείο και τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή.

Μιλώντας για τα τραγικά γεγονότα, ο δήμαρχος έκανε μία σύντομη ιστορική αναδρομή στα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου 1986, επισημαίνοντας ότι ο δήμος συνεχίζει στην κατεύθυνση της θωράκισης έναντι των φυσικών καταστροφών με έργα υποδομής, αλλά και μηχανισμούς αντιμετώπισης.

“Σήμερα βρισκόμαστε εδώ όχι από υποχρέωση, αλλά γιατί οφείλουμε να θυμόμαστε αυτές τις δύσκολες στιγμές και να μην ξεχνάμε ότι ο σεισμός είναι ένα φυσικό φαινόμενο για το οποίο πάντα πρέπει να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι”, παρατήρησε, μεταξύ άλλων, ο δήμαρχος.

Στην εκδήλωση μνήμης παρέστη και η τότε 14χρονη Δήμητρα Μασουρίδη, που είχε διασωθεί από τους πυροσβέστες από τα ερείπια κτηρίου επί της οδού Κολοκοτρώνη στο κέντρο της πόλης.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1986, ημέρα Σάββατο, η πόλη και μεγάλο μέρος της περιοχής της Καλαμάτας επλήγησαν από καταστροφικό σεισμό, στις 8.22 το βράδυ (την ώρα εκείνη στο λιμάνι γινόταν πανηγυρική εκδήλωση για την ακτοπλοϊκή σύνδεση της Καλαμάτας με την Κρήτη, με το πλοίο “Πάρος”), ενώ οι ζημιές πολλαπλασιάστηκαν από τον - μικρότερου μεγέθους, αλλά επίσης πολύ ισχυρό – σεισμό της Δευτέρας 15 του μήνα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΣΠ, “ο σεισμός (Μ=6,0) που έπληξε την Μεσσηνία στις 13 Σεπτεμβρίου 1986 ήταν ιδιαίτερα καταστροφικός. 20 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 80 τραυματίστηκαν. Στην πόλη της Καλαμάτας κατέρρευσαν 4 πολυκατοικίες. Από τα 9.124 κτήρια της Καλαμάτας το 20% κρίθηκαν κατεδαφιστέα, το 16% έπαθαν σοβαρές βλάβες, το 36% έπαθαν ελαφρές βλάβες και μόνο το 28% δεν έπαθαν βλάβες. Το χωριό Ελαιοχώρι καταστράφηκε, ενώ τα χωριά Βέργα, Πολιανή, Άρις, Αρτεμισία και Νέδουσα έπαθαν σοβαρές ζημιές. Παρατηρήθηκαν πτώσεις βράχων από τον Ταΰγετο και διακόπηκε η κυκλοφορία στον οδικό άξονα Σπάρτης - Καλαμάτας για 24 ώρες. Ο μεγαλύτερος μετασεισμός (Μ=5,4) έγινε στις 15 Σεπτεμβρίου”