Η ίδια γεννήθηκε στην Αθήνα, στον Αγιο Νικόλαο, από μαμά Καλαματιανή και μπαμπά Κωνσταντινουπολίτη. Θεωρεί πως οι (προσφυγικές) της ρίζες "φταίνε" και για τον μεγάλο της έρωτα, τα ταξίδια! Σπούδασε Δημοσιογραφία στο Πάντειο και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό στα Digital Media και την επικοινωνία στο Μιλάνο. Τα 3 αντικείμενα που δεν αποχωρίζεται ποτέ είναι: η γκρι βαλίτσα με το χάρτη του κόσμου, το κινητό και το σημειωματάριό της.
- Πώς ξεκίνησε το ταξιδιωτικό μπλογκ σου;
"Το blog γεννήθηκε στην Ιταλία τον Αύγουστο του 2012 και συγκεκριμένα πάνω σε ένα τρένο με προορισμό το Μιλάνο. Βρισκόμουν σε κάποιο βαγόνι - όπως κάθε ημέρα άλλωστε - γιατί πήγαινα στο γραφείο (2 ώρες διαδρομή). Μου άρεσε να κρυφακούω και να παρακολουθώ τους γύρω μου. Τα έγραφα όλα σε ένα τετράδιο, σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα και απλά μια μέρα αποφάσισα πως ήταν καλή στιγμή να τα συγκεντρώσω όλα online. Ηταν λοιπόν η φυσική εξέλιξη, από το χαρτί στο blog. Βγήκε on air ως "Τrainstoriesfromyworld" με ιστορίες που αφορούσαν στους επιβάτες γύρω μου και όταν επέστρεψα στην Ελλάδα ο τίτλος άλλαξε σε "Travelstoriesfromyworld" και ξεκίνησα πλέον να γράφω ιστορίες από τις χώρες που επισκεπτόμουν και επισκέπτομαι".
- Ποια από τις δύο ρίζες σου είναι αυτή που σε έκανε … πιο ταξιδιάρα ψυχή;
"Μάλλον ο συνδυασμός αυτών. Η Κωνσταντινούπολη (η πόλη όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου) με θέα το Βόσπορο, την ιστορία της και τη συνύπαρξη τόσο διαφορετικών πολιτισμών, είναι μια πόλη που αποπνέει ταξίδι. Τα ταξίδια που κάναμε οικογενειακώς για να επισκεφθούμε τους παππούδες μου εκεί σίγουρα βοήθησαν στο να «καλλιεργηθεί» το μικρόβιο του ταξιδιού. Η Καλαμάτα πάλι, αν και εξίσου κοσμοπολίτισσα μου προσέφερε κάτι διαφορετικό. Στο χωριό της μητέρας μου στο Αχλαδοχώρι Πεταλιδίου, είχαμε για πολλά χρόνια γείτονες μια οικογένεια Γερμανών. Τα καλοκαίρια λοιπόν που τα περνούσα εκεί μαζί τους, ένιωθα την περιέργεια να μάθω περισσότερα για εκείνους τους ανθρώπους που αν και δε μιλούσαν την ίδια γλώσσα με τη δική μου, τους ένιωθα οικογένειά μου. Ηταν το ερέθισμα για να ξεκινήσω Γερμανικά αλλά και όλες τις υπόλοιπες ξένες γλώσσες που έμαθα στην πορεία. Η ανάγκη μου δηλαδή για επικοινωνία με άλλους λαούς μπορείς να πεις πως ξεκίνησε εκεί, σε ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας. Στο ίδιο χωριό ξεκίνησα να ονειρεύομαι τα πρώτα ταξίδια μου εκτός Ελλάδας. Αρα νομίζω πως και οι 2 μου ρίζες «φρόντισαν» να με κάνουν να αγαπήσω τα ταξίδια, τη διαφορετικότητα και καλλιέργησαν μέσα μου την ανάγκη να γνωρίσω τον κόσμο ταξιδεύοντας σε κάθε γωνιά του".
- Πώς μπορείς και συνδυάζεις τη δουλειά σου με τα ταξίδια;
"Οταν το ταξίδι δεν είναι απλά 7 ημέρες διακοπών, αλλά μια ανάγκη να γνωρίσεις εις βάθος ένα πολιτισμό, ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, να αλληλεπιδράσεις με τους ντόπιους και πολλές φορές να ζήσεις για λίγο δίπλα τους για μεγαλύτερο διάστημα από αυτό των 7-8 ημερών, το να δουλεύεις full time σε μια εταιρεία έχοντας στη διάθεσή σου μόλις 22 ημέρες άδειας το χρόνο, δε βοηθάει πολύ. Και παρόλο που τα 2 τελευταία χρόνια πάντα κάπως τα κατάφερνα (να’ ναι καλά ο διευθυντής μου), πριν περίπου ένα μήνα αποφάσισα να παραιτηθώ και πλέον δουλεύω κυρίως ως εξωτερική συνεργάτης/ freelancer από το σπίτι μου καθώς η δουλειά που κάνω μου επιτρέπει να δουλεύω από οπουδήποτε. Μοναδική προϋπόθεση: να έχω πάντα ίντερνετ. Και αυτό είναι και το όνειρό μου, να μπορώ να ταξιδεύω και να δουλεύω από οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου, να γίνω δηλαδή ένας «digital nomad». Στο εξωτερικό, υπάρχει αυτός ο όρος και το στιλ ζωής εδώ και αρκετά χρόνια".
- Ποιος είναι ο προορισμός στον οποίο δεν έχεις καταφέρει να πας ακόμα;
"Θα μπορούσα να σου απαριθμήσω πάνω από 10 προορισμούς, αλλά ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό και ομολογώ πως με κρατάει πολλές φορές ξύπνια τα βράδια είναι το Περού και συγκεκριμένα το Μάτσου Πίτσου στη Λατινική Αμερική".
- Ποια είναι η καλύτερη και η χειρότερη ανάμνησή σου από ταξίδι που έκανες;
"Η καλύτερη ανάμνηση είναι μακράν η στιγμή που πάτησα το πόδι μου στον Υπερσιβηρικό, το τρένο που διασχίζει ολόκληρη τη Ρωσία και τη Σιβηρία. Ηταν το μεγάλο μου όνειρο και παράλληλα η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου, καθώς είχα αποφασίσει να ταξιδέψω μόνη μου. Η χειρότερη ήταν ένα βράδυ στη Βαρκελώνη. Είχα χάσει το τελευταίο τρένο για αεροδρόμιο, ήμουν μόνη μου, με ελάχιστα λεφτά στην τσέπη και δεν περνούσε ούτε λεωφορείο ούτε ταξί. Κινδύνεψα να χάσω το αεροπλάνο μου αλλά ευτυχώς τελευταία στιγμή πέρασε ένα ταξί και με πήγε στο αεροδρόμιο. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως επειδή ο οδηγός κατάλαβε πως είχα αγχωθεί, για να με κάνει να ηρεμήσω και να χαμογελάσω, έβαλε "Ζορμπά" στη διαπασών"!
- Τι αντικείμενα δεν ξεχνάς ποτέ να πακετάρεις μαζί σου σε ένα ταξίδι;
"Πέρα από το διαβατήριο και μερικές φωτοτυπίες του, έχω πάντα μαζί μου ένα τσαντάκι μέσης το οποίο μπαίνει κάτω από τη μπλούζα και δε φαίνεται. Εκεί φιλάω πάντα λεφτά και έγγραφα. Μερικά σνάκ, το tablet μου με offline οδηγούς και χάρτες των πόλεων που επισκέπτομαι, ένα σημειωματάριο, τη φωτογραφική μου, σαμπουάν και αφρόλουτρα κάτω των 100 ml και υγρά μαντιλάκια. Με έχουν σώσει άπειρες φορές στα ταξίδια μου. Τέλος ένα καλό βιβλίο για να με συντροφεύει και μια εσάρπα πολλών χρήσεων την οποία χρησιμοποιώ σαν κασκόλ, σαν κουβερτούλα, κουκούλα και παρεό ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής".
- Στο μπλογκ σου υπάρχει και ένα πιο προσωπικό άρθρο, για τους πρόσφυγες. Ποιες είναι οι σκέψεις σου για το θέμα αυτό;
"Λόγω της ρίζας μου ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας, το έχει ζήσει η οικογένειά μου όπως επίσης εγώ ξέρω πολύ καλά πώς είναι να είσαι μετανάστης σε μια ξένη χώρα. Εχω ζήσει 3 χρόνια εκτός Ελλάδας. Δύο διαφορετικές έννοιες βέβαια καθώς στη μία περίπτωση αναγκάζεσαι να φύγεις γιατί κινδυνεύει η ζωή σου ενώ στην άλλη περίπτωση επιλέγεις να φύγεις από το μέρος που γεννήθηκες για να ζήσεις μια καλύτερη ζωή κάπου άλλου. Παρακολουθώντας για μήνες την αύξηση των προσφύγων στη χώρα μας και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν για να φτάσουν μέχρι εδώ έχοντας αφήσει πίσω τους όλη τους τη ζωή, μια ζωή που θα μπορούσε να είναι η δική μου, η δική σου, συνειδητοποίησα πως δε γίνεται να κάθομαι απλά στον καναπέ μου και να κλαίω για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου χωρίς να κάνω τίποτα. Συνειδητοποίησα επίσης πως δε γίνεται να «παίρνω» πάντα κάτι από τα ταξίδια μου (εικόνες, όμορφες στιγμές) αλλά θα πρέπει κάπου κάπου και να «δίνω». Ετσι αποφάσισα να πάω για λίγες μέρες στη Λέσβο και να βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορώ διευκολύνοντας το ταξίδι των προσφύγων στη χώρα μου. Δε θεωρώ πως έκανα κάτι σημαντικό, υπάρχουν εθελοντές που βρίσκονται στα νησιά μας μήνες ολόκληρους και βοηθούν αλλά έστω και σε ένα άνθρωπο να προσφέρεις το ελάχιστο, είτε αυτό είναι λίγο φαγητό, μια κουβέρτα ή μια αγκαλιά, η μικρή σου αυτή πράξη θα είναι πολύ σημαντική για αυτόν που τη δέχεται. Αλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ζούμε όλοι μας κάτω από τον ίδιο ουρανό και αυτό που συμβαίνει στο διπλανό μας θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς γιατί πολύ απλά είμαστε ίδιοι, ό,τι χρώμα δέρματος και να έχουμε όποια γλώσσα και να μιλάμε. Ιδιοι και ίσοι. Τόσο απλά".
