Ο Ταρκόφσκι, ο Μπέλα Τάρ, ο Αγγελόπουλος, ο Ινιαρίτου έχουν ταυτιστεί με τη δημιουργία θρυλικών μονόπλανων, ενώ οι ευρηματικές τεχνικές του πρωτοπόρου Ορσον Ουέλς διδάσκονται ακόμα και σήμερα στις σχολές κινηματογράφου.
Η λήψη σε ένα μόνο πλάνο «Long take ή one shot» είναι ένα από τα πιο δύσκολα κινηματογραφικά επιτεύγματα. Ο σκηνοθέτης ουσιαστικά αναμετράται με την τέχνη του, αφού δε συγχωρείται το παραμικρό λάθος. Απαιτείται εξαιρετική τεχνική και δεξιοτεχνία, που συχνά φτάνει στα όρια της ακροβασίας προκειμένου να εξασφαλιστεί η αδιάλειπτη κίνηση της κάμερας.
Με τα μονόπλανα επιτυγχάνεται η ενδοσκοπική μελέτη μια προσωπικότητας ή μιας κατάστασης. Δίνεται έμφαση στη λεπτομέρεια, επικεντρώνεται με ρεαλισμό στην εντός κάδρου κίνηση και τοποθετεί το θεατή στη θέση των πρωταγωνιστών. Και το αποτέλεσμα είναι μοναδική ατμόσφαιρα που υπνωτίζει και γοητεύει τον θεατή, τον παρασύρει εκεί που θέλει ο σκηνοθέτης.
Αυτό ακριβώς επιχειρεί και ο Ούγγρος Λάζλο Νέμες με την πολυσυζητημένη ταινία του «Ο γιος του Σαούλ» (10 Μαρτίου). Με μια κάμερα άκρως επιβλητική και υποβλητική, με εξαιρετικά δομημένα μονόπλανα πετυχαίνει την απόλυτη ταύτιση του θεατή με τον πρωταγωνιστή, φέρνοντας στο πρόσωπό του τη μυρωδιά του πολέμου.
Δεν θα ήταν δυνατόν να απουσιάζει από το αφιέρωμα αυτό, η ταινία – ορισμός του μονόπλανου, του Ρώσου Αλεξάντερ Σουκούροφ «Ρωσική κιβωτός» (17 Μαρτίου), μια ταινία που κυριολεκτικά εξερευνά τα όρια του κινηματογράφου. Γυρισμένη εξολοκλήρου σ' ένα μονοπλάνο με ψηφιακή κάμερα, ο Σουκούροφ με φόντο το Ερμιτάζ άφησε στην ιστορία του σινεμά ένα πραγματικό κομψοτέχνημα.
Στον αντίποδα της γλαφυρότητας και της χλιδής του Σουκούροφ, έρχεται το «Επάγγελμα ρεπόρτερ» του Αντονιόνι (24 Μαρτίου), ένα μοναχικό ταξίδι απόδρασης και υπαρξιακής αναζήτησης με αποκορύφωμα το εμβληματικό 7λεπτο μονόπλανο στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Ενα αληθινό κινηματογραφικό επίτευγμα απαράμιλλης ομορφιάς και δεξιοτεχνίας που αφηγείται τη μετάβαση από τη ζωή στο θάνατο.
Επίλογος της ενότητας αυτής το «Soy Cyba» του Μιχαήλ Καλαζότοφ (31 Mαρτίου), μια ταινία με ρωσική τεχνική και κουβανέζικη ψυχή. Χαρακτηρίζεται από μακρόσυρτα μονόπλανα εκπληκτικής αισθητικής, όπου η κάμερα στην κυριολεξία αιωρείται από χέρι σε χέρι χωρίς τη βοήθεια κανενός τεχνικού μέσου. Μια ταινία βαθιά λυρική και ποιητική, που αξίζει να τη δει κανείς.
Οι προβολές γίνονται στο Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας στις 9.15 μ.μ. τις Πέμπτες. Την Κυριακή 20 Μαρτίου θα γίνει τιμητική παράλληλη εκδήλωση με τις ταινίες "Ο δράκος" του Νίκου Κούνδουρου και "Η Αθήνα του '50" του Γιάννη Σολδάτου" στο Εργατικό Κέντρο στις 8 μ.μ. με είσοδο ελεύθερη.
