Υπήρξε παράλληλα ο διευθυντής του κινηματογράφου και ο άνθρωπος που έλυνε όλα τα ζητήματα που προέκυπταν. Γι' αυτό και όπως ο ίδιος έλεγε στους δικούς του ανθρώπους «τώρα που βγήκα σε σύνταξη θα μπορέσω να κάνω ένα ταξίδι, να δω ένα έργο χωρίς το άγχος και να ζήσω όσα δεν μπόρεσα». Ηξερε πως όταν είσαι αφιερωμένος σε ένα δύσκολο ρόλο, όπως η διεύθυνση και η εποπτεία ενός τόσο σημαντικού κινηματογράφου ποιοτικών ταινιών, η προσωπική ζωή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Γεννήθηκε κει μεγάλωσε στους Γαργαλιάνους και εκεί παρακολούθησε τις εγκύκλιες σπουδές του. Αργότερα ανέβηκε στην Αθήνα και εισήχθη στη Σιβιτανίδειο Σχολή, μετέπειτα Σε.λε.τε, όπου σπούδασε ηλεκτρολόγος. Ηταν ιδιαίτερα οξυδερκής και γνώστης κάθε τεχνικής πληροφορίας γι’ αυτό και έλυνε τα προβλήματα που ανέκυπταν αμέσως και με γνώση του αντικειμένου. Στον «Δαναό» ήταν από τότε που ο χώρος ήταν οικόπεδο. Ως γνήσιος Γαργαλιανιώτης επισκεπτόταν συνεχώς τους Γαργαλιάνους και έτρεφε μεγάλη αγάπη για την πατρίδα του. Με την πρώτη ευκαιρία επισκεπτόταν την πόλη που μεγάλωσε και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους συμπολίτες του. Είχε οικογενειακή ήρεμη ζωή και ένα γιο που αγαπούσε πολύ και σήμερα είναι παντρεμένος. Μαζί του εργαζόταν και ο πρώτος του ξάδελφος κι αυτός από τους Γαργαλιάνους ο οποίος σήμερα είναι σε σύνταξη, ο Λεωνίδας ο Καυκάς που υπήρξε η ψυχή του κυλικείου του «Δαναού». Η ιστορία βέβαια του ιστορικού κινηματογράφου ξεκινά ως εξής: Οι ιδιοκτήτες του «Δαναού» τα τρία αδέλφια Γεωργιόπουλοι από τους Γαργαλιάνους, είχαν μεταναστεύσει στη Βραζιλία. Ο Λεωνίδας ο μεγαλύτερος των αδελφών, επέστρεψε πρώτος στην Ελλάδα και δημιούργησε το «Δαναό» και το πολυκατάστημα με ρούχα στη λεωφόρο Μεσογείων με το ίδιο όνομα. Ο Σωτήρης, ο άλλος αδελφός που είχε φύγει μετανάστης και γύρισε επιχειρηματίας, ανέλαβε το «Δαναό» γιατί ήθελε να ασχοληθεί με κάτι καινούργιο, μιας και στη Βραζιλία είχε μεγάλη επιχείρηση με ρούχα και ο κινηματογράφος ήταν το μεράκι του. Το όνομα «Δαναός» επιλέχθηκε κι απ’ τα τρία αδέλφια όχι στην Ελλάδα αλλά στη Βραζιλία επειδή νοσταλγούσαν την πατρίδα τους.  

Ο Δαναός, βασιλιάς του Αργους είχε αφιερώσει τη ζωή του στη διδαχή των γραμμάτων εκπαιδεύοντας τους Αργείους και η επιλογή αυτού του ονόματος ήταν η καλύτερη. Ο ιδιοκτήτης Λεωνίδας υποστήριζε εξ αρχής πως ο «Δαναός» όφειλε να έχει ταυτότητα και προφίλ με εκπολιτιστική κατεύθυνση. Λάτρευε τη σινεφίλ ποιοτική κουλτούρα και αρνήθηκε πολλές φορές να φέρει ταινίες εμπορικές που δεν είχαν το ποιοτικό στοιχείο που εκείνος υποστήριζε. Εκλεισε την πόρτα του «Δαναού» σε έργα που έκοβαν χιλιάδες εισιτήρια προτιμώντας να χάσει χρήματα παρά να υποβαθμίσει το κύρος και το γόητρο του «Δαναού» ως ποιοτικού κινηματογράφου. Γι' αυτό και αρνήθηκε να παίξει την ταινία «Εμμανουέλα» που την εποχή που κυκλοφόρησε έκανε ρεκόρ εισιτηρίων. Οι τρεις ιδιοκτήτες, ο Λεωνίδας Καυκάς και ο προσφάτως αποθανών Λεωνίδας  Γεωργιόπουλος ήταν πρώτα εξαδέλφια, άπαντες απ’ τους Γαργαλιάνους.  Ο κόσμος όμως εκείνον που γνώρισε καλά, ήταν ο Λεωνίδας της εισόδου και της μηχανής. Και ο λόγος είναι απλός: Είχε επαφή διά ζώσης με το κοινό το οποίο τον εκτιμούσε για τις γνώσεις του και την ποιότητά του. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που αποκαλέστηκε ο κύριος Λεωνίδας "η ψυχή «Δαναού»". 

Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου