Παναγιώτης Κούτρος
Το καλοκαίρι του '62 λοιπόν, η μεγάλη γαλλική εφημερίδα "Φιγκαρό" προκηρύσσει πανευρωπαϊκό διαγωνισμό κατασκευής κτισμάτων στην άμμο. Για την Ελλάδα, το διαγωνισμό αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν η εφημερίδα "Μεσημβρινή" και το περιοδικό "Επίκαιρα", σε συνεργασία με το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων. Οι δύο φίλοι αποφασίζουν να λάβουν μέρος. Ο Παναγιώτης είναι 13 ετών, ο Φώτης λίγο μεγαλύτερος. Πηγαίνουν μαζί στους προσκόπους, κάνοντας πολλές και ευχάριστες δραστηριότητες.
«Μην ξεχνάτε ότι ήταν άλλες εποχές τότε, το καλοκαίρι περιμέναμε πώς και πώς τέτοιους διαγωνισμούς, τα "Ανθεστήρια"... Δεν είχαμε άλλες διεξόδους», μας λέει ο κ. Κούτρος. «Πήγαμε λοιπόν στην παραλία, κάπου κοντά στην σημερινή ταβέρνα του "Ταμπάκη", και φτιάξαμε εγώ το θέατρο της Επιδαύρου και ο Φώτης τα ερείπια ενός φρουρίου. Είχαμε κάνει και κάποιες… πρόβες - και μάλιστα στο διαγωνισμό είχαν έρθει πολλοί συμμετέχοντες. Τελικά ξεχωρίσαμε οι δυο μας, λαμβάνοντας εγώ την πρώτη και ο Φώτης τη 2η θέση. Μαζί μας προκρίθηκαν ο Νίκος Χρονόπουλος και ο Γιάννης Γεωργαντάς«, διηγείται.
Στην κριτική επιτροπή ήταν ο έφορος των προσκόπων Βασίλης Παπασαραντόπουλος, ο μηχανικός Θάνος Κουμούτσος, ο ζωγράφος Γιάννης Μανωλακάκης, ο δημοσιογράφος Σωκράτης Λεκέας και η Αναστασία Ζόμπολα.
Η συνέχεια της ιστορίας φάνταζε… μαγική στα μάτια των δύο εφήβων νικητών του διαγωνισμού! Η ομάδα τους ταξίδεψε ως την Αθήνα:
«Από τις αλάνες των Ταξιαρχών, βρεθήκαμε στα σαλόνια ενός μεγάλου ξενοδοχείου! Μας πήγαν στην Ακρόπολη, σε άλλα αξιοθέατα και τελικά στα "Αστέρια" της Γλυφάδας για να χτίσουμε στην άμμο. Για εμάς αυτό το ταξίδι ήταν το κάτι άλλο… Δεν είχαμε ξαναπάει διακοπές, η Αθήνα ήταν κάτι πολύ μακρινό. Μάλιστα, όταν φτιάχναμε τα κάστρα μας, επειδή επρόκειτο για… κοσμικό γεγονός, δίπλα μας περνούσαν και χάζευαν τις κατασκευές μας η Αλίκη Βουγιουκλάκη με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ και ο Αλέξανδρος με τη Χριστίνα Ωνάση! Με αυτά τα παιδιά μάλιστα ήμασταν περίπου στην ίδια ηλικία! Εκτός αυτού, μας είχαν πάει στη σοκολατοποιία Παυλίδη και μας είπαν να φάμε όση σοκολάτα θέλουμε!» αναπολεί ο κ. Κούτρος. «Ως ομάδα πήγαμε τελικά πολύ καλά - και τελικά στο Παρίσι πήγε να εκπροσωπήσει τη χώρα ο Χρονόπουλος. Εγώ δυσκολεύτηκα, γιατί η άμμος ήταν πολύ στεγνή, αλλά τελικά κέρδισα... μία πορτοκαλάδα "Φιξ" για ένα χρόνο! Την επόμενη χρονιά, η Καλαμάτα κέρδισε το 1ο βραβείο, που αντιστοιχούσε σε 1 ταχύπλοο και μια εξωλέμβιο βάρκα, η οποία έμεινε στην τοπική μας ομάδα των προσκόπων, για να διασκεδάζουν όλα τα παιδιά μαζί».
Ο κ. Κούτρος συγκινείται όταν σκέφτεται εκείνα τα δύσκολα χρόνια, που τα παιδιά μεγάλωναν χωρίς ανέσεις και ευκολίες. Θυμάται με αγάπη τον παιδικό του φίλο, τον καλό μαθητή Φώτη Κουβέλη, στον οποίο εύχεται από καρδιάς «τα όνειρά του και τα οράματά του στην πολιτική και την κοινωνία, να είναι σταθερά και μόνιμα, σε αντίθεση με τα κάστρα που φτιάχναμε παιδιά. Τον παρακολουθώ με αγάπη και χαίρομαι για εκεί που έφτασε. Είμαι σίγουρος πως θυμάται την Καλαμάτα και τους παιδικούς του φίλους. Η τελευταία φορά που τον συνάντησα από κοντά, μάλιστα, ήταν... στα εγκαίνια της "Ε"!» καταλήγει.
