Με αφορμή το πρόσφατο “Charity street food” που οργάνωσαν επιχειρήσεις της πόλης, ο εμπνευσμένος αυτός ιερέας μοιράζεται απλόχερα κάποιες από τις σκέψεις του, οι οποίες έχουν πάντα ενδιαφέρον.
- Είστε ευχαριστημένος με την πορεία της δομής στην Καλαμάτα μέχρι τώρα; Πώς βλέπετε την αποδοχή της τοπικής κοινωνίας;
Από το ξεκίνημα της λειτουργίας της “Κιβωτού του κόσμου - Κωνσταντίνος Ι. Καρέλιας” εδώ στην Καλαμάτα, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική. Από τις πρώτες κιόλας μέρες της εγκατάστασής μας εδώ, δεν σταματούσαν να χτυπούν τα τηλέφωνα από ανθρώπους που επιθυμούσαν να δηλώσουν τον εθελοντισμό και τη συμπαράστασή τους. Αντί να προσπαθούμε να βρούμε εμείς τους εθελοντές μας, μας βρήκαν εκείνοι! Η αποδοχή του κόσμου εδώ είναι πραγματικά συγκλονιστική και νιώθω πως θα γίνει ακόμα εντονότερη, όσο ο καιρός περνάει και όλο και περισσότερος κόσμος γνωρίζει το έργο μας από κοντά.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσκαλέσω ακόμη περισσότερους υποστηρικτές να έρθουν κοντά μας και να γίνουν αρωγοί στο δύσκολο έργο που έχουμε αναλάβει, καθώς οι ανάγκες μας είναι μεγάλες. Οπως γνωρίζετε, είμαστε το μοναδικό κέντρο παιδικής προστασίας στην πόλη. Οι απαιτήσεις στις οποίες καλούμαστε να ανταποκριθούμε ολοένα και μεγαλώνουν, τα παιδιά μας πληθαίνουν και έχουμε ανάγκη να βρούμε τους συνοδοιπόρους που θα συνδράμουν ουσιαστικά στα υπέρογκα έξοδα της λειτουργίας της δομής μας. Το σπίτι των παιδιών μας εδώ έχει βρει πλέον τη σειρά του. Τα προγράμματά μας αναπτύσσονται διαρκώς, καθώς εκτός από τα παιδιά που μεγαλώνουν κοντά μας, υπάρχει μέριμνα και για πολλά άλλα παιδιά στις καλαματιανές οικογένειες που στηρίζουμε. Οικογένειες με σοβαρές αδυναμίες, κυρίως μονογονεϊκές, όπου η κοινωνική μας υπηρεσία συνδράμει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, ώστε να κρατήσουμε τη μητέρα στη ζωή των παιδιών και να εξασφαλίσουμε τις σωστές συνθήκες διαβίωσης για όλη την οικογένεια.
- Υπάρχουν φορές στο τέλος της ημέρας που νιώθετε ότι δεν έχετε κάνει αρκετά; Ποια είναι η αμέσως επόμενη σκέψη σας;
Τώρα μου περιγράφετε την καθημερινότητά μου! Ειλικρινά είναι αμέτρητες οι στιγμές που έχω πει πως δεν μας φθάνει το 24ωρο εδώ στην “Κιβωτό”! Οι ανάγκες των παιδιών μας, των οικογενειών που στηρίζουμε, ο εργασίες στα γραφεία των κοινωνικών υπηρεσιών μας, τα γεωργικά μας σχολεία… είναι τόσο πολλά τα θέματα που πρέπει να φροντίσω και να φροντίσουμε καθημερινά όλοι εδώ στην “Κιβωτό” μας, που ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός. Κάθε βράδυ το μυαλό μου εργάζεται πυρετωδώς, ώστε να οργανώσει τις υποχρεώσεις της επόμενης ημέρας. Και κάθε καινούργια μέρα που ξεκινάει πορευόμαστε με πίστη, χαμόγελο, ελπίδα και αγάπη για συλλογική προσπάθεια, με στόχο πάντα το ύψιστο συμφέρον των παιδιών μας.
- Ενώ οι συνθήκες της ζωής δυσκολεύουν, ένα μεγάλο μέρος συνανθρώπων μας αποστασιοποιείται από την Εκκλησία – ή από την πίστη γενικότερα, αν θέλετε. Τι εξήγηση δίνετε εσείς;
Καταρχήν θα ήθελα να σας πω, πως όσοι είμαστε βαπτισμένοι αποτελούμε την Εκκλησία, άρα δεν μπορεί κάποιος να αποστασιοποιηθεί από τον εαυτό του. Εκκλησία δεν είναι μόνο το ιερατείο, είναι και ο λαός – και η σύναξη κλήρου και λαού αποτελούμε την Εκκλησία! Ούτε κληρικός μπορεί να κάνει μυστήριο χωρίς ποίμνιο, ούτε ο λαϊκός μπορεί να συμμετάσχει σε μυστήριο χωρίς τον ιερέα. Ανάλογα με τα βιώματα του καθενός είναι και η στάση του απέναντι προς το ιερατείο, θα έλεγα, και όχι τόσο ως προς την πίστη.
Αν κάποιος δεν έχει δυνατά βιώματα πίστης, μπορεί εύκολα να παρασυρθεί από το συναίσθημα της απογοήτευσης και να θεωρήσει μια ατυχή στιγμή ενός κληρικού ή και τις δύσκολες συνθήκες ως αφορμή για να δικαιολογήσει ίσως τη δική του αδυναμία γύρω από την πίστη. Εάν έχει όμως βιώματα πίστης τέτοια, που να μην επηρεάζεται από συμπεριφορές ανθρώπων που εκπροσωπούν ως θεσμό την Εκκλησία, ούτε και από τις δυσκολίες της ζωής, δεν θα κλονίζεται η πίστη του, γιατί γνωρίζει πως η πίστη είναι προσωπικό βίωμα και δεν επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες.
Αρα η αιτία βρίσκεται στο πόσο δυνατά είναι τα βιώματα του κάθε ανθρώπου γύρω από την πίστη. Αν ο ίδιος ο Χριστός έλαβε την ανθρώπινη σάρκα και βίωσε κάθε μορφής κακουχία μέχρι και θάνατο για να μας σώσει, τότε και ο χριστιανός γνωρίζει πως μέσα από τη δυσκολία έρχεται η Σωτηρία! «Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Αφού περάσουμε μέσα από τη δυσκολία καταλαβαίνουμε τη σημασία της χαράς στη ζωή μας και εκτιμάμε τα καθημερινά απλά και όμορφα πράγματα. “Αγάπα αυτό που έχεις” λέω στα παιδιά. Μέσα από τα βιώματα προσπαθούμε να δείξουμε στα παιδιά τι σημαίνει πίστη.
Στην Ορθοδοξία έχουμε την έννοια της χαρμολύπης. Χαρά μέσα από τη λύπη. Ναι, να λυπάμαι για τις αμαρτίες ή τις δυσκολίες μου, όχι όμως με απογοήτευση, αλλά με ελπίδα γιατί ο Αρχηγός της ζωής, ο Χριστός, ήλθε για να με σώσει και όχι να με κρίνει. Οπότε αν έχω την πίστη μου και την ελπίδα μου σ’ Αυτόν, θα σηκώνομαι κάθε φορά που πέφτω και δεν θα μένω πεσμένος κάτω, μίζερος, κατηγορώντας τους άλλους για τα δικά μου σφάλματα. Να έχουμε όλοι μας τη χαρμολύπη και την πίστη μας στον Χριστό και δεν θα το βάζουμε ποτέ κάτω, αλλά με θάρρος και την χάρη Του θα αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής.
- Οταν ξεκινούσατε την πρώτη “Κιβωτό” φανταζόσασταν ότι η “οικογένειά της” θα μεγάλωνε τόσο πολύ, ότι θα έφτανε και σε άλλες πόλεις εκτός από την Αθήνα;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Οταν ξεκίνησα δεν είχα κάποιο σχέδιο. Οταν ξεκίνησα την ιερατική μου δράση στον Αγιο Γεώργιο της Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό, και ήρθα αντιμέτωπος με την εγκληματικότητα και την παραβατικότητα που επικρατούσε στην περιοχή και κυρίως ανάμεσα σε νέους και παιδιά, αισθάνθηκα την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση ταυτόχρονα, να κάνω κάτι για αυτό. Κάτι έπρεπε να γίνει, αλλά κανείς δεν αναλάμβανε, σαν ένα μεγάλο φίδι που καραδοκούσε και κανείς δεν αναλάμβανε να το βγάλει από την τρύπα. Προσπάθησα λοιπόν να καλύψω τις ανάγκες των παιδιών. Ηταν κάποιο παιδί άρρωστο, θεωρήσαμε ότι πέρα από τον γιατρό που προσέφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες του, έπρεπε να υπάρχει μαγειρευτό φαγητό – κι έτσι διαμορφώθηκε μια γωνιά όπου η πρεσβυτέρα ή γυναίκες από τη γειτονιά ετοίμαζαν φαγητό. Σε μια άλλη γωνιά κάναμε μαθήματα στα παιδιά. Μετά ήρθαν οι άστεγοι, βάλαμε κρεβάτια. Μετά βάλαμε λουτρά για να πλένονται τα παιδιά. Ο αριθμός των παιδιών αυξανόταν και νοικιάσαμε ένα παλιό καφενείο. Αργότερα ήρθαν οι κλήσεις από την Εισαγγελία και δημιουργήθηκαν σιγά σιγά τα σπίτια φιλοξενίας. Κάπως έτσι, το ένα έφερε το άλλο και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους, με τη μία ανάγκη να γεννά την επόμενη. Κάπως έτσι μας κάλεσαν και σε άλλες πόλεις, μετρήσαμε τις δυνάμεις μας κι είπαμε μπορούμε… Κι έτσι βρισκόμαστε τώρα στην Αθήνα με 3 δομές και μία 4η σε εξέλιξη, σε Χίο, Πωγωνιανή, Κόνιτσα, Βόλο και προσφάτως Καλαμάτα.
- Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της “Κιβωτού” όσον αφορά την εξέλιξη των παιδιών της;
Το μεγαλύτερο επίτευγμά μας θεωρώ πως είναι το ότι καταφέρνουμε τα παιδιά αυτά να ενταχθούν στην κοινωνία ως ενεργοί πολίτες, θεραπευμένα πλέον, που νοιάζονται για τον συνάνθρωπο. Η επιτυχία η δική μας είναι να τα βλέπουμε να παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους, έχοντας καταφέρει να νικήσουν τους φόβους τους και να κάνουν μια ασυνέχεια από το πρότερο γονεϊκό περιβάλλον.
- Δεδομένων των δύσκολων περιστατικών με τα οποία έρχεστε σε επαφή κάθε μέρα, νιώθετε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το αύριο;
Είναι δύσκολα παιδιά, αλλά δεν παύουν να είναι παιδιά. Και η πορεία μου όλα αυτά τα χρόνια μού έχει διδάξει ότι τα παιδιά θέλουν τον τρόπο τους. Δεν τα προσεγγίζω σαν δύσκολα παιδιά, αλλά σαν παιδιά που έχουν την ανάγκη από κάποιον να τους δώσει ελπίδα. Να τους πει “εγώ είμαι εδώ για εσένα τώρα. Ηρέμησε”. Να τους καλύψει δηλαδή την ανάγκη να εμπιστευτούν. Μετά, να αγαπήσουν και να καταφέρουν να ξεπεράσουν το παρελθόν. Είναι προσωπικό στοίχημα για εμένα να τα βλέπω να ανθίζουν και να εξελίσσονται. Και αυτό είναι που μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω. Τα χαμόγελα αυτών των παιδιών. Οπως βλέπετε, είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος.
