Την Κυριακή στις 5/2/2012 το πρόγραμμα του ΕΟΣ Καλαμάτας προέβλεπε χειμερινή ανάβαση στον Ολίγυρτο.
Ξεκινήσαμε με καιρικές συνθήκες χειμωνιάτικες για το μακρινό σε μας βουνό της Πελοποννήσου. Αρχικά ήμασταν14 άτομα, που γίναμε 16 στη συνέχεια με την προσθήκη 2 ακόμα συνορειβατών από την Αθήνα. Ο Ολίγυρτος βρίσκεται στο σημείο που ενώνονται οι νομοί Αργολίδας, Κορινθίας και Αρκαδίας. Στα βόρεια ενώνεται με την Κυλλήνη, στα ανατολικά με το Μαίναλο και στα νότια με το Τραχύ.
Δεσπόζει απέναντι από την οροσειρά της Ζήρειας και του Χελμού και πάνω από τη μυθική και μοναδική ορεινή λίμνη της Πελοποννήσου Στυμφαλία. Ο Ολίγυρτος και η Στυμφαλία είναι δύο σημαντικοί βιότοποι της περιοχής. Ο ορεινός όγκος του Ολίγυρτου καταλαμβάνει γεωγραφικά κομβική θέση μεταξύ των οροπεδίων της Στυμφαλίας, Φενεού και Κανδήλας, που είναι οι πιο σημαντικές υδρολογικές λεκάνες της Β. Πελοποννήσου.
Πρόκειται για  ένα βουνό μεγάλων σχετικά υψομέτρων (Σκίπιζα 1935 μ., Γκριμπίνι 1831μ., Σκίαθις 1777μ. και Μαυροβούνι 1694μ.). Η περιοχή του Ολίγυρτου εντάσσεται στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο Natura 2000.
Η πανίδα του Ολίγυρτου είναι πολύ πλούσια (24 είδη), ενώ στην ορνιθοπανίδα υπάρχουν αρκετά είδη τρυποκάρυδων, ακόμη και ο χρυσαετός. Από την πλούσια και σπάνια χλωρίδα πρέπει να αναφέρουμε την ενδημική viola  oligyrtea.
Η ορειβατική διαδρομή ξεκίνησε υπό βροχή, απ’ την πλατεία της Λαύκας. Το χωριό είναι κτισμένο στο ρέμα του Αγ. Σωτήρα. Έγινε γνωστό την δεκαετία του ’70  όταν εκεί, έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας «Αστραπόγιαννος». Στην πλατεία δίπλα στον πλάτανο γυρίστηκε η σκηνή του μαχαιρώματος «κολίγου Κούρκουλου» από τον «προδότη» Σπύρο Καλογήρου.
Ακολουθήσαμε το μονοπάτι με τα κόκκινα σημάδια το οποίο σε πολλά σημεία διασταυρώνεται με το χωματόδρομο. Συνεχίσαμε παράλληλα με το ρέμα και μετά από 2 περίπου ώρες φτάσαμε, σε χιονισμένο πλέον τοπίο, στη θέση Αγ. Σωτήρα (1232 μ. υψ.), με τη μοναδική δροσερή πηγή. Προχωρήσαμε στο δάσος της Κεφαλληνιακής Ελάτης, στην αρχή σε χωματόδρομο μέχρι που συναντήσαμε το ανηφορικό μονοπάτι με προβληματική σήμανση και πρόσβαση, καθώς υπήρχαν σημεία που το χιόνι γλιστρούσε με κίνδυνο ατυχήματος.
Μετά από έντονη ανηφοριά φτάσαμε στην περιοχή Γούπατα σε υψόμετρο περίπου 1500μ.. Σ’ αυτό το σημείο 6-7 άτομα αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω ενώ οι υπόλοιποι συνέχισαν την πορεία προς την κορυφή. Περάσαμε πλέον σε αλπικό τοπίο, με γυμνές από δέντρα πλαγιές, αλλά σκεπασμένες από μαλακό χιόνι 30-40 εκ.. Εδώ η ανάβαση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς έπρεπε να ανοίγουμε βήματα στο χιόνι. Ο καιρός άνοιγε και έκλεινε κατά διαστήματα, ενώ η βροχή είχε σταματήσει.
Στο βάθος πίσω μας, διακρίναμε την χιονισμένη Ζήρεια. Συνεχίσαμε πλέον ανοδική δύσκολη πορεία σ’ ένα τοπίο κατάλευκο με πλήρη άπνοια. Περάσαμε το διάσελο και μπροστά μας ξεπρόβαλλε ένας ξύλινος σταυρός, που βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει ότι στο σημείο αυτό πριν από 10 περίπου χρόνια έχασαν την ζωή τους 2 ορειβάτες.
Μετά από αρκετή ώρα ανάβασης με ανατολική κατεύθυνση, φτάσαμε επιτέλους στην κορυφή Σκίπιζα (φωλιά αετού). Ο αέρας εκεί φυσούσε δαιμονισμένα, ενώ ο καιρός παρουσίαζε κάπου κάπου ανοίγματα, δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε περισκοπικά την ωραιότερη θέα… της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας ταυτόχρονα.
Η επιστροφή έγινε από τον ίδιο δρόμο της ανάβασης, φτάνοντας πίσω στην πλατεία της Λαύκας μετά από 7 ώρες συνολικά.
Αφήνοντας πίσω μας τον Ολίγυρτο όλοι ήμαστε ικανοποιημένοι και πλουσιότεροι σε εμπειρίες και συναισθήματα… σκεπτόμενοι τους στόχους για τα επόμενα βουνά!!!
Β.Λ.