Προορισμός αυτή την φορά το δάσος της Σκυρίτιδας που βρίσκεται στα νότια του Νομού Αρκαδίας, 25 km από την γειτονική Τρίπολη και καταλαμβάνει μια έκταση 40.000 στρεμμάτων. Το υψόμετρο της έκτασης κυμαίνεται μεταξύ 650 μ. και 1.100 μ. Ψάχνοντας περισσότερες πληροφορίες στο Διαδίκτυο ανακαλύπτω ότι είναι ο πρώτος τεχνητός δρυμός της Ελλάδας, όνειρο ζωής επί 60 χρόνια του δασολόγου και συγγραφέα Τάσου Στεφάνου το οποίο πραγματοποίησε το 1976. Τότε έπεισε τους κατοίκους του χωριού Βλαχοκερασιά, όπου και ο τελικός προορισμός μας, καθώς και των γύρω χωριών, να ασχοληθούν με τη φύτευση πεύκων, ελάτων και καστανιών, δημιουργώντας ένα περιβάλλον απόλυτα φυσικό το οποίο τώρα καλούμαστε να ανακαλύψουμε! Ενδιαφέρον είναι ότι εκτός από μονοπάτια για πεζοπορία υπάρχουν και διαδρομές για ποδήλατο.
Φτάνοντας στο χωριό Βλαχοκερασιά, ο καιρός είναι άστατος, υπάρχει συννεφιά και ενδεχόμενο βροχής! Οι οποίοι δισταγμοί γρήγορα εγκαταλείπονται και μετά από τις τελευταίες οδηγίες ξεκινάμε! Η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε είναι κυκλική μέσα στο δάσος και τα 14 km στο σύνολο, ηχούν στα αυτιά μας πολλά, αλλά η διάθεση είναι πολύ ανεβασμένη.
Αντικρίζουμε ένα δάσος μαγικό, περιτριγυρισμένο από το Μαίναλο, τον Ταΰγετο και τον Πάρνωνα. Η έκτασή του φτάνει στις πηγές του Ευρώτα και συνεχίζει παράλληλα προς το ποτάμι. Δεν το πιστεύεις ότι είναι δημιούργημα του ανθρώπου! Το μονοπάτι ξετυλίγεται σαν κορδέλα γύρω από το ποτάμι! Η διαδρομή μες στην καρδιά του δάσους, με τα πανύψηλα δέντρα να μας προσφέρουν το οξυγόνο τους και την δροσερή σκιά τους είναι ιδιαίτερα αναζωογονητική ενώ τα πουλιά, οι πεταλούδες και κάθε μορφή ζωής μας συντροφεύουν.
Δημιουργός του καλά μελετημένου μονοπατιού κατά μήκος του ποταμιού που συνδυάζει την ιστορία και την ομορφιά είναι ο φυσιολάτρης Τάσος Μήτσιος με καταγωγή από την Βλαχοκερασιά. Το μονοπάτι είναι βατό αλλά παρουσιάζει ιδιαίτερες εκπλήξεις, νέες προκλήσεις που πρέπει να ξεπεραστούν πάντα με την βοήθεια και τις οδηγίες των εμπειρότερων! Η σήμανση του μονοπατιού είναι ευδιάκριτη. Μας υποδεικνύει τις πηγές και μας πληροφορεί για τους νερόμυλους που συναντάμε, μαρτυρώντας πως η ανθρώπινη παρουσία ήταν πάντα στην καρδιά του δάσους. Η ομορφιά του τοπίου κάποιες φορές σε παρασύρει και δεν είναι δύσκολο μέσα στο δάσος να χάσεις το μονοπάτι. Ευτυχώς που υπάρχουν οι έμπειροι συνοδοιπόροι που δείχνουν το σωστό δρόμο σε όλη την ομάδα. Πλησιάζοντας τις κορυφές του βουνού αφήνοντας το πυκνό δάσος προς το τέλος του μονοπατιού, βλέπουμε τις ανεμογεννήτριες. Στέκουν επιβλητικές παλεύοντας με τα στοιχεία της φύσης. Φύση και τεχνολογική εξέλιξη σε πλήρη συνεργασία για το όφελος του ανθρώπου της σύγχρονης εποχής. Ολοι στην διαδρομή ονειρεύονται τις κερασιές και λαχταρούν να γευτούν τους καρπούς τους, μιας και είναι η εποχή τους. Πριν το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Βλαχοκερασιά ξεπροβάλουν τα κτήματα με τις κερασιές. Είναι φορτωμένες, αλλά ο καρπός τους άγουρος ακόμα. Μια μικρή απογοήτευση που γρήγορα ξεχνάμε μιας και αποτελεί αφορμή για να επιστρέψουμε στο μέλλον.
Αφότου όλοι ολοκλήρωσαν την διαδρομή, σημείο συνάντησης ορίζεται το φιλόξενο καφενείο στην πλατεία του χωρίου για να ξαποστάσουμε, να σβήσουμε την δίψα μας και να συζητήσουμε τις εντυπώσεις μας! Δίπλα στο καφενείο βρίσκεται η μεγάλη πέτρινη εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και στο προαύλιο χώρο της ένα ιδιαίτερο μνημείο που μας τραβά την προσοχή. Πλησιάζοντας θα επιβεβαιώσουμε αυτό που φανερά δηλώνει! «Οι δρόμοι της ξενιτιάς και του νόστου» το μνημείο για τους απανταχού απόδημους Βλαχοκερασιώτες. Οι εποχές τις ξενιτιάς κύκλους κάνουν. Οπως και η διαδρομή μας σήμερα….
Μια αναμνηστική φωτογραφία από την καλλιτεχνική ψυχή του συλλόγου και έτοιμοι για την επιστροφή! Μια ακόμα όμορφη διαδρομή έφτασε στο τέλος της υπενθυμίζοντάς μας πως όταν το μυαλό και η ψυχή το επιθυμούν, το σώμα πρόθυμα ακολουθεί! Η επαφή με την φύση κάνει τους ανθρώπους καλύτερους και είναι ανεκτίμητη.
Αξίζει να την ζήσετε!
Μαρία-Δήμητρα Π.
