Ολα αυτά που έβλεπα μου φαίνονταν καταπληκτικά. Μου προκάλεσαν την περιέργεια γατί ήθελα να ζήσω και εγώ μια εμπειρία σαν και αυτές που έβλεπα. Η δράση και η περιπέτεια μέσα στη φύση ήταν κάτι που ήθελα να κάνω. Ετσι πήρα την απόφαση να πάω στον Ορειβατικό Σύλλογο και να δηλώσω συμμετοχή στην 75η πανελλήνια συνάντηση ορειβατικών συλλογών (Π.Ο.Σ.) στον Πάρνωνα και στη συνέχεια στην ανάβαση στον Ταΰγετο στις 20 Ιουλίου στη γιορτή του Προφήτη Ηλία.
Το Σάββατο το μεσημέρι αναχωρήσαμε από τα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας με προορισμό το καταφύγιο του Πάρνωνα. Πριν φτάσουμε στο καταφύγιο κάναμε μια στάση σε ένα πανέμορφο χωριό, τις Καρυές. Μάλιστα, κατά την αρχαιότητα υπήρχε η φήμη ότι τα κορίτσια της περιοχής ήταν ιδιαίτερα καλλίγραμμα σε σημείο που να αποτελούν το πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς της εποχής. Πρόκειται για τις περίφημες Καρυάτιδες με την πιο γνωστή τους απεικόνιση να σώζεται σήμερα στο μνημείο του Ερεχθείου στην Ακρόπολη των Αθηνών. Στις Καρυές, σε λόφο σε περίοπτη θέση έχει δημιουργηθεί σήμερα, με χορηγία ομογενών, αντίγραφο του διάσημου μνημείου. Κάναμε στάση στην πλατεία του χωριού για έναν καφέ κάτω από τον υπεραιωνόβιο πλάτανο με την υπέροχη σκιά του.
Μετά από τις Καρυές φτάσαμε στο καταφύγιο. Στο σημείο εκείνο είχαν μαζευτεί πολλοί ορειβάτες από όλες τις περιοχές της Ελλάδας, ακόμη και από την Κρήτη και τη Δράμα. Υστερα ξεφορτώσαμε τα λεωφορεία και αρχίσαμε να στήνουμε τις σκηνές όπου θα κοιμόμασταν το βράδυ. Αφού τα ετοιμάσαμε όλα, κατά τις 8 πήγαμε να φάμε και μετά το γεύμα όταν είχε νυχτώσει τελείως μαζευτήκαμε σε έναν ανοιχτό χώρο όπου εκεί είχαν έρθει δύο αστρονόμοι για να μας δείξουν με λέιζερ τα αστέρια. Μας είπαν την ονομασία τους, μας εξήγησαν γιατί κάποια είναι πιο φωτεινά και άλλα όχι. Ενας από αυτούς μάλιστα μας έδειξε ένα κομμάτι από μετεωρίτη που είχε. Μου έκανε εντύπωση το βάρος του που ήταν από σίδηρο. Υστερα από αυτό πήγαμε όλοι στις σκηνές μας να ξεκουραστούμε γιατί μας περίμενε μια δύσκολη μέρα.
Την επόμενη μέρα το πρωί σηκωθήκαμε στις 5.30 τα ξημερώματα για να πάμε στο ψηλότερο μέρος του βουνού, στην κορυφή που ονομαζόταν «Ανω Τούρλα» και είχε υψόμετρο 1.934 μέτρα. Η ανάβαση για την κορυφή είναι 2,5 ώρες διαδρομή. Το μονοπάτι που ακολουθήσαμε ήταν ομαλό μέχρι το οροπέδιο του βουνού. Από εκεί και μετά η ανάβαση ήταν αρκετά δύσκολη λόγω της έντονης κλίσης και του δυνατού αέρα. Δεν υπήρχε δρόμος, ούτε μονοπάτι. Περπατούσαμε πάνω στις πέτρες χωρίς να υπάρχει άλλη βλάστηση εξαιτίας του ότι ήμασταν σε μεγάλο υψόμετρο. Οταν φτάσαμε στην κορυφή της «Ανω Τούρλας» αντικρίσαμε ένα μαγευτικό θέαμα το οποίο μας αντάμειψε για τον κόπο μας. Από εκεί βλέπαμε σχεδόν όλη την Πελοπόννησο. Ξεχώριζα το Ναύπλιο στο βάθος και δυτικά το Αιγαίο, ενώ από την άλλη πλευρά εντυπωσίαζε ο επιβλητικός Ταΰγετος. Παντού το βλέμμα σου αντίκριζε κορυφές βουνών και στο βάθος θάλασσα. Στην κορυφή είχε εξαιρετικά δυνατούς ανέμους που φτάνανε μέχρι και τα 9 Μποφόρ. Μετά από λίγο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς το οροπέδιο όπου και θα γινόταν η επίσημη συνάντηση της Π.Ο.Σ. και οι χαιρετισμοί. Εδώ οι επικεφαλής των συλλογών έδωσαν τα εύσημα στον ΕΟΣ Σπάρτης για την επιτυχημένη διοργάνωση. Υστερα από εκεί κατευθυνθήκαμε προς το καταφύγιο. Οταν φτάσαμε μαζέψαμε τις σκηνές μας και τα πράγματά μας και αναχωρήσαμε για τον Ταΰγετο. Κάναμε μια στάση για ξεκούραση σε ένα γραφικό χωριό έξω από τη Σπάρτη που ονομαζόταν Βρέσθενα. Εκεί μας έδωσε πληροφορίες για το χωριό ένας ντόπιος κάτοικος που ήξερε καλά την ιστορία του τόπου. Στη συνέχεια αναχωρήσαμε με προορισμό τη θέση «Μαγκανιάρη» μια περιοχή με φυσικές πηγές λίγο πριν το καταφύγιο του Ταϋγέτου. Εκεί κάναμε μια μεγάλη στάση για φαγητό και ξεκούραση και στη συνέχεια ξεκινήσαμε για το καταφύγιο του Ταϋγέτου στην περιοχή «Βαρβάρα». Μόλις φτάσαμε στήσαμε τις σκηνές και σύντομα πέσαμε για ύπνο γιατί έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς το πρωί.
Κατά τις 3 το πρωί, νύχτα, σηκωθήκαμε, ντυθήκαμε πάλι με ζεστά ρούχα γιατί έκανε αρκετό κρύο και έπρεπε να προστατευτούμε. Φάγαμε κάτι ελαφρύ, μαζέψαμε τα πράγματά μας και αναχωρήσαμε για την κορυφή του Ταϋγέτου, τον Προφήτη Ηλία.
Η διαδρομή ήταν αρκετά δύσκολη. Επρεπε μέσα στο σκοτάδι με φακούς να πηγαίνουμε σε μικρά μονοπάτια με επικίνδυνους γκρεμούς και βράχια. Από ένα σημείο και μετά δεν είχε καθόλου βλάστηση. Στη διαδρομή συναντήσαμε και άλλους ορειβάτες που πήγαιναν και αυτοί στην εκκλησία για να προσευχηθούν και να δουν την υπέροχη ανατολή του ηλίου. Μετά από 2,5 ώρες φτάσαμε στην κορυφή. Προσκυνήσαμε στο εκκλησάκι και περιμέναμε για την ανατολή του ηλίου που θα μας χάριζε ένα μυστήριο φαινόμενο, την πυραμίδα του Ταϋγέτου. Την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος σχηματίζεται μέσα στο Μεσσηνιακό Κόλπο μία σκιά με σχήμα ισόπλευρης πυραμίδας του Ταϋγέτου. Η κατάβαση ήταν πιο γρήγορη αλλά πιο δύσκολη εξαιτίας του ότι ήταν κακοτράχαλη. Φτάσαμε στο καταφύγιο, ετοιμαστήκαμε, επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Η επίσκεψή μου στον Πάρνωνα και τον Ταΰγετο ήταν μοναδική εμπειρία. Φυσικά και θέλω να ξαναπάω για να το ξαναζήσω. Με την ορειβασία μού δόθηκε η ευκαιρία να πάω σε μέρη που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσα να πάω. Είδα μοναδικά τοπία και γνώρισα κόσμο και μέρη εξαιρετικά.
Στάθης Αλεξανδρόπουλος,
Μαθητής λυκείου
