Σχετικά με τη συζήτηση που διεξάγεται τελευταία με αφορμή τη διαβούλευση για τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στον θεσμό του «Καλλικράτη» και μετά την επιστολή των 41 χωρικών αντιπεριφερειαρχών προς την Επιτροπή Διαβούλευσης, η οποία εστάλη κατόπιν συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και στην οποία είχα λάβει μέρος, αλλά καθώς και μετά την επιστολή της συναδέλφου Ντίνας Νικολάκου, θέλω με την παρούσα ανακοίνωση να ξεκαθαρίσω και να διευκρινίσω τα εξής:
Ο «Καλλικράτης» υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις που συντελέστηκαν την τελευταία 20ετία και είναι ευχής έργον που υπάρχει, κυρίως τώρα, στην περίοδο της κρίσης.
Μετά από 7 χρόνια περίπου στην υπηρεσία του «Καλλικράτη» πιστεύω ακράδαντα -για το καλό του τόπου και των πολιτών και χωρίς να βλέπω κοντόφθαλμα και για προσωπικό όφελος τα πράγματα- πως πρέπει να διατηρηθεί ο θεσμός του τοπικού αντιπεριφερειάρχη, προκειμένου να υπάρχει εγγύτητα προς τους πολίτες και καλύτερη επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας. Επιπλέον θεωρώ σκόπιμο οι χωρικοί αντιπεριφερειάρχες να τίθενται στην κρίση των πολιτών και να υπάρχει σταυρός προτίμησης για την εκλογή τους. Αλλωστε οι αντιπεριφερειάρχες δεν φαλκιδεύουν τη δημοκρατία αλλά αποτελούν αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο της.
Και η πράξη αποδεικνύει πως τουλάχιστον στην Αρκαδία, την οποία έχω την τύχη να υπηρετώ, έχουμε να επιδείξουμε ένα μοναδικό έργο, που ποτέ στο παρελθόν και μάλιστα σε εποχές «παχιών αγελάδων» δεν είχε υλοποιηθεί και αυτό οφείλεται, εκτός από τις άοκνες προσπάθειες του περιφερειάρχη Πέτρου Τατούλη, εν πολλοίς στην ύπαρξη του θεσμού του τοπικού αντιπεριφερειάρχη.
Θεωρώ δε, πως όσο ικανός και άξιος και αν είναι ένας περιφερειάρχης και όσο και αν το επιθυμεί, είναι πρακτικά δύσκολο να ανταποκριθεί στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών μίας ολόκληρης περιφέρειας, αλλά και να παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς την πορεία υλοποίησης των έργων.
Οι τοπικοί αντιπεριφερειάρχες έχουν καλύτερη εικόνα της περιοχής ευθύνης τους, γιατί άλλωστε αυτός είναι ο ρόλος τους και η κατάργησή τους θα φέρει δυσλειτουργία στις αιρετές περιφέρειες, αλλά και γιγάντωση των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών, που έχουν βρει «ένα αποκούμπι» στο θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης β’ βαθμού.
