Ενας χρόνος νεοφιλελεύθερης κοινωνικής λεηλασίας
και βίαιας ανακατανομής του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 11 ΜΑΗ
Η συμπλήρωση ενός χρόνου από την ένταξη της χώρας μας στο Μηχανισμό Στήριξης και την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου Μνημονίου με τις αλλεπάλληλες επικαιροποιήσεις του, βρίσκει το σύνολο του κόσμου της μισθωτής εργασίας, των συνταξιούχων, των νέων και της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, σε μια οδυνηρή και βίαιη φτωχοποίηση, χωρίς σταματημό.
Η οξεία κρίση δανεισμού της χώρας, το δυσβάσταχτο για τον ελληνικό λαό, δημόσιο χρέος που συνειδητά δημιούργησαν και διεύρυναν οι διαδοχικές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μαζί με τα δυσθεώρητα δημόσια ελλείμματα ως αποτέλεσμα της δικομματικής και διαχρονικής λεηλασίας του κράτους, δεν ήταν παρά μόνο η αφορμή για να δείξει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός το πραγματικό του πρόσωπο.
Ένα πρόσωπο αποκρουστικό, σκληρό και ταξικά ανάλγητο, που δεν διστάζει, μπροστά στην ανάγκη διασφάλισης και αναπαραγωγής της κερδοφορίας του Κεφαλαίου, να ρίξει βίαια τους εργαζόμενους και την κοινωνία στην φτώχεια, την ανέχεια και την περιθωριοποίηση.
Το σχέδιο της Τρόικα, όπως αποδείχθηκε, αποτέλεσε συνειδητή επιλογή της Κυβέρνησης εντασσόμενη στο πλαίσιο της πιο επιθετικής ανασυγκρότησης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών με την παράλληλη διάσωση των δανειστών της χώρας. Στην κυριολεξία παρέδωσε τα κλειδιά της οικονομίας και μαζί ολόκληρη την κοινωνία, μέσα από το ψευδεπίγραφο τρομοδίλλημα «Μνημόνιο ή Χρεοκοπία», που οδηγεί τελικά σε ένα συνεχές καταστροφικό αδιέξοδο.
Το Μνημόνιο, που παρουσιάστηκε ως φάρμακο, αποδείχτηκε θανατηφόρο δηλητήριο. Ο απολογισμός του ενός χρόνου από την εφαρμογή του, προκαλεί πραγματικά ίλιγγο.
Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε αντί να μειωθεί, και θα προσεγγίσει στο τέλος του 2011, το 153% του ΑΕΠ και είναι πια μη βιώσιμο
Η ύφεση στην οικονομία ξεπέρασε το 6,6% στο δ΄ τρίμηνο του 2010 και θα υπερβεί το 4% το 2011.
Η επίσημη ανεργία εξακοντίστηκε σε δυσβάσταχτα επίπεδα, με 756.800 ανέργους (15,1%), ενώ η πραγματική ανεργία (ολική και μερική) ξεπερνά τα 1.000.000 άτομα.
Και για να επιτευχθούν τα παραπάνω, θεσπίστηκαν μέτρα 38 δις Ευρώ, που όμως μείωσαν το έλλειμμα μόνο 12 δις €. Από αυτά, τα 8,5 δις κόπηκαν από μισθούς, συντάξεις και δημόσιες επενδύσεις.
Πρόκειται εμφανέστατα για την πιο μεγάλη και βίαια και συνοπτική αναδιανομή του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων, που υπήρξε ποτέ στη χώρα μας.
Στο δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ, οι εργαζόμενοι πρώτοι κλήθηκαν να πληρώσουν τα σπασμένα με αλλεπάλληλες νομοθετικές περικοπές μισθών και επιδομάτων, ενώ τα δώρα και τα επιδόματα αδείας ψαλιδίστηκαν στα όρια βοηθήματος. Παράλληλα, η συνέχιση της πολιτικής του Μνημονίου φέρνει νέες βίαιες περικοπές σε δημόσιο και ΔΕΚΟ, μέσα από τη θεσμοθέτηση άμεσα του νέου «μισθολογίου» και την αύξηση των ωρών εργασίας, ενώ προ των πυλών είναι και η γενίκευση όλων των μορφών της ευέλικτης απασχόλησης. Σε συνδυασμό με την πολιτική προσλήψεων 1 προς 5 (αναλογία που θα ανατραπεί και αυτή) και την συνειδητή εξώθηση για συνταξιοδότηση, η δημόσια διοίκηση αποψιλώνεται από το ανθρώπινο δυναμικό. Η Παιδεία, η Υγεία και η Κοινωνική Πρόνοια μαζί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση μπήκαν στο προκρούστειο κρεβάτι του μνημονιακού Καλλικράτη, και υποβαθμίζονται σε βαθμό διάλυσης το κοινωνικό κράτος.
Στον ιδιωτικό τομέα, και στο όνομα της βελτίωσης της «ανταγωνιστικότητας» ανατράπηκε το σύνολο σχεδόν του ατομικού και συλλογικού εργατικού δικαίου και ικανοποιήθηκαν όλα τα εργοδοτικά αιτήματα των τελευταίων 20 ετών. Διευκολύνθηκαν οι απολύσεις με την καταβολή της μισής αποζημίωσης ή και καθόλου αποζημίωσης για εργασία έως και 12 μήνες, θεσμοθετήθηκε η εκβιαστική υποχρεωτική μερική απασχόληση και η εκ περιτροπής εργασία, επιτράπηκε η σύναψη ειδικών επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων με όρους χειρότερους από τις κλαδικές, αλλοιώθηκε σε βαθμό αγνώριστο ο ρόλος της Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), έσπασε η ΕΓΣΣΕ για τους νέους, επεκτάθηκε ο δανεισμός των εργαζομένων έως και 3 χρόνια. Με άλλα λόγια, εφαρμόστηκαν κατά γράμμα οι οδηγίες της Τρόικας για θεσμοθέτηση της απόλυτης μισθολογικής και εργασιακής ευελιξίας, η οποία σε συνδυασμό με την ύφεση και την απειλή της απόλυσης έχει οδηγήσει σε πραγματικό πετσόκομμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, μέσα από την εκβιαστική εφαρμογή ατομικών συμβάσεων εργασίας και τη μείωση των ημερών εργασίας.
Στο μέτωπο του ασφαλιστικού και των συντάξεων, η Τρόικα και η Κυβέρνηση φρόντισαν να αυξήσουν δραματικά τα όρια ηλικίας και τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, θεσμοθέτησαν νέο ΛΑΦΚΑ (έως και 14%) και πετσόκοψαν τις συντάξεις μαζί με την 13η και 14η σύνταξη. Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης αυξήθηκαν και στο δημόσιο (ειδικά για τις γυναίκες), ενώ ο νέος τρόπος υπολογισμού είναι επαχθέστερος. Ο νέος γύρος προβλέπει την δραματική μείωση των επικουρικών συντάξεων και την ουσιαστική κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών.
Στο μέτωπο των δημόσιων κοινωνικών αγαθών και των κοινωφελών επιχειρήσεων (αρχής γενομένης από τον σιδηρόδρομο και τις αστικές συγκοινωνίες), το Μνημόνιο έφερε μέτρα που οδηγούν στην στοχοποίηση, απαξίωση, συρρίκνωση και εν τέλει σε σύντομο χρονικό διάστημα την εκχώρηση τους σε ιδιώτες. Οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ διαπομπεύονται και ενοχοποιούνται για τις καταστροφικές πολιτικές των κυβερνήσεων που τις γέμισαν με ελλείμματα και τις διοίκησαν με πελατειακές σχέσεις. Το κράτος, εκχωρεί ακόμα και αυτό το ύστατο και μοναδικό εργαλείο, μιας πιο δίκαιας αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου.
Η δημόσια περιουσία, οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, η ενέργεια και η ύδρευση αλλά και η δημόσια γη, είναι έτοιμα να ξεπουληθούν, εντασσόμενα στο βίαιο σχέδιο της είσπραξης των 50 δις Ευρώ για την ικανοποίηση των δανειστών της χώρας.
Το Σύμφωνο για το Ευρώ, που αποφάσισε η Ε.Ε. και αποδέχτηκε ασμένως η ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι παρά η μονιμοποίηση του Μνημονίου και της διαχρονικής σκληρής ταξικής λιτότητας.
Είναι ολοφάνερο, ότι τίποτε δεν είναι όπως ένα χρόνο πριν.
Το διάστημα αυτό, παρά την ανοχή, την αφωνία και την ακινησία της πλειοψηφικής ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ), παρά τη συνειδητή περιχαράκωση και τον απομονωτισμό του ΠΑΜΕ και παρά τις προσπάθειες εκφοβισμού και τρομοκράτησης εκ μέρους της Κυβέρνησης και των ΜΜΕ, αναπτύχθηκαν σημαντικοί εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες με τρεις μαζικές απεργίες, αναδείχθηκαν νέα μαχητικά κοινωνικά κινήματα, ενώ και άλλα κοινωνικά στρώματα που χτυπήθηκαν από το Μνημόνιο εντάχθηκαν σε μια λογική συνολικής πολιτικής ανατροπής του.
Οι υπαρκτές παθογένειες του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και οι πολιτικές κομματικές σκοπιμότητες στο εσωτερικό του, λειτούργησαν και λειτουργούν αρνητικά στην οικοδόμηση μιας λογικής που θα συγκεντρώνει τις μέγιστες δυνατές κοινωνικές δυνάμεις, θα εκφράζει και θα συνενώνει την διαμορφούμενη και συνεχώς διευρυνόμενη πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία των χαμένων του Μνημονίου (εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, νέοι, μετανάστες, μικροί και μεσαίοι επαγγελματίες) και μέσα από τους αγώνες θα δώσει πολιτική διέξοδο στο οικονομικό νεοφιλελεύθερο και καταστροφικό αδιέξοδο.
Η υπέρβαση των δυσκολιών αυτών είναι επιτακτική ανάγκη. Η κοινωνία είναι ώριμη και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα υπό προϋποθέσεις μπορεί. Η ταχύτητα, η πυκνότητα και η βιαιότητα των ανατροπών, είναι τέτοια που είναι ώρα πια, και το εργατικό κίνημα αλλά και τα επιμέρους κοινωνικά κινήματα να αφήσουν εκτός όλα όσα τους χωρίζουν και να υπηρετήσουν το κοινό στόχο.
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα μπορεί και πρέπει να γίνει σημείο αναφοράς και συσπείρωσης ευρύτατων κοινωνικών δυνάμεων με πολιτικά αιτήματα και χαρακτηριστικά.
Να ηγηθεί του αγώνα για απεμπλοκή της χώρας από το καταστροφικό Μνημόνιο, δημιουργώντας τις πολιτικές προϋποθέσεις για μια άλλη πορεία της χώρας.
Να δείξει και να παλέψει τις αιτίες που μας οδήγησαν ως εδώ.
Να απαιτήσει την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους με στόχο τη διαγραφή ενός πολύ μεγάλου μέρους του και την αναπτυξιακή παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με ριζική αναδιανομή εισοδημάτων προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.
Οι εργαζόμενοι δεν χρωστούν τίποτα σ' αυτούς που λεηλάτησαν και λεηλατούν τη χώρα.
ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΚΑΙ Η ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 11 ΜΑΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ.
Διαφορετική στην οργάνωση, το συντονισμό, το περιεχόμενο και τους στόχους της, Πρέπει και μπορεί να δώσει το μήνυμα μιας καθολικής κοινωνικής αντίστασης και διαφορετικής πολιτικής και οικονομικής προοπτικής για τον τόπο και τους εργαζόμενους.
11 ΜΑΗ: ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ, ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Γ.Γ. Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΡΑΤΤΗΣ
Μέλος Δ.Σ. Ν.Τ. Μεσσηνίας της ΑΔΕΔΥ
