Το τηλεφώνημα για απειλή βόμβας στο Μέγαρο Χορού αποδείχθηκε φάρσα και έτσι μετά από κάποια σχετική καθυστέρηση, η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα έγινε κανονικά. Την κυβέρνηση εκπροσώπησαν ο Γιάννης Μπαλάφας υφυπουργός Εσωτερικών, ο Αλέξης Χαρίτσης υφυπουργός Δημοσίων Επενδύσεων, οι βουλευτές Πέτρος Κωνσταντινέας, Γιώτα Κοζομπόλη, ενώ το παρών έδωσε και η πρώην καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Βίκυ Μαραγκοπούλου.

Εύπλαστη, ευαίσθητη, ρευστή σαν μια σταγόνα νερού ήταν η χορεύτρια που βρέθηκε πρώτη στη σκηνή. Η μουσική – περίτεχνα μιξαρισμένη έδειξε στο κοινό πως το έργο που θα ακολουθήσει θα ήταν σίγουρα μέσα στην εποχή του, μοντέρνο και πρωτοποριακό. Τα πολύχρωμα κοστούμια τα οποία φόρεσαν οι χορευτές στο πρώτο κομμάτι του έργου, “Selon desir” (επιμέλεια Τάσος Σωφρονίου) έδωσαν μία πολύ αισιόδοξη αίσθηση και μία νεωτεριστική θεώρηση πάνω στις γνωστές μελωδίες των μεγάλων συνθετών της κλασικής μουσικής. Ως άλλα πολύχρωμα λουλούδια, οι θιασώτες του χορού παρουσίασαν ένα πολύ συγκινητικό αποτέλεσμα, το οποίο γινόταν άλλοτε πιο ρομαντικό, άλλοτε πιο κοφτό και αισθαντικό. Ομως απόλυτα εναρμονισμένο στις “προσταγές” της μουσικής, όλες τις στιγμές. Η μουσική γινόταν διαφορετική, από στιγμή σε στιγμή, με αποτέλεσμα το συναίσθημα του κοινού να γίνεται ολοένα και πιο έντονο. Ενα ερωτικό ντουέτο θα επαναφέρει στο έργο ένα πιο ταξιδιάρικο – ρομαντικό ύφος, μέχρι η παράσταση να φτάσει στο κρεσέντο της και να ανέβει στη σκηνή όλο το χορευτικό δυναμικό. Η δυνατή μουσική, σε συνδυασμό με τα χρώματα των ρούχων και την κίνηση, διέγειραν όλες τις αισθήσεις...

Απογειωτικός ο φωτισμός στο τέλος του πρώτου μέρους, καθηλωτικός στο δεύτερο, στο “Αir”. Σαφώς πιο αφαιρετική και μοντέρνα σύλληψη, με τους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη να αναδεικνύονται ”πρωταγωνιστές”. Πιο έντονο το δυαδικό στοιχείο στις χορογραφίες, πιο “σωματοποιημένα” τα κοστούμια. Μαγική η στιγμή της μετάβασης και της αλλαγής ύφους στην “Αρια στη χορδή του σολ”. Αργότερα, ο ήχος από το τσέμπαλο, αλλά και τα οι ερμηνείες των λυρικών κομματιών έδωσαν τον παλμό για μία χορογραφία δωρική, στακάτη, επιβλητική, αφυπνιστική. Το τελείωμα του έργου με διασκευή σε ηλεκτρική κιθάρα ήταν επίσης ένα στοιχείο που κράτησε το θεατή με αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος.

“Links”, το τελευταίο κομμάτι του έργου και η σκηνή γέμισε με τους χορευτές ντυμένους σε μαύρα κοστούμια. Εξόχως εντυπωσιακοί και εναρμονισμένοι οι φωτισμοί και σε αυτό το κομμάτι. Στο έργο αυτό οι χορευτές φτάνουν τις δυνατότητές τους στο “τέρμα”. Ομαδικές οι χορογραφίες σε πολλά τμήματα, γρήγορες, σχεδόν “επιθετικές”, τοποθετημένες ακόμα και μέσα στην “τάφρο” της σκηνής. Η μουσική του Χέντελ αναγνωρίσιμη και λυτρωτική, ειδικά η Σαραμπάντα του. Το κοινό ανταποκρίθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό στο τέλος του έργου.

Γ.Σαρ.