Ο κόσμος είχε αρχίσει να έρχεται από νωρίς, ενώ την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Μεσσήνιος αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Αλέξης Χαρίτσης. Το "παρών" έδωσαν ακόμη οι βουλευτές Γιώτα Κοζομπόλη, Πέτρος Κωνσταντινέας, Εύη Χριστοφιλοπούλου, ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου Πέτρος Τατούλης, η αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας Ελένη Αλειφέρη, οι δήμαρχοι Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας, Μεσσήνης Γιώργος Τσώνης και Οιχαλίας Αριστείδης Σταθόπουλος, οι πρώην δήμαρχοι Καλαμάτας Χρήστος Μαλαπάνης, Παναγής Κουμάντος και Γιώργος Κουτσούλης, η επιχειρηματίας και πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων Καλαμάτας Βίκυ Καρέλια, ο πρόεδρος του Μανιατακείου Ιδρύματος Δημήτρης Μανιατάκης, ο πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Σάκης Θεοδωρόπουλος, ο γ.γ. Υποδομών Γιώργος Δέδες και ο πρώην εκτελεστικός διευθυντής του Γραφείου Υποψηφιότητας για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα Kalamata:21 Εκτωρ Τσατσούλης. Τον μητροπολίτη Μεσσηνίας εκπροσώπησε ο αρχιμανδρίτης Φίλιππος Χαμαργιάς.
Η διοργάνωση άνοιξε με το έργο “Rose - variaton” της Ματίλντ Μονιέ. Μια παραλλαγή του παλιότερου έργου “Rose”. Ενας ντυμένος στα ροζ πιανίστας, με ένα ροζ πιάνο στη σκηνή, θα ερμηνεύσει γνωστά κομμάτια της κλασικής μουσικής, ενώ σιγά σιγά οι χορευτές - επίσης ντυμένοι στις παλέτες του ροζ - θα κατακλύσουν τη σκηνή. Η παράσταση βάζει το χορευτή σε ένα χρωματιστό ταξίδι στο χρόνο και την ιστορία του κλασικού χορού, μέχρι το σήμερα. Φόρος τιμής στο κλασικό μπαλέτο, στην απαρχή όλων, που όμως έφτασε ως το σήμερα και το σύγχρονο χορό. Επαναλαμβανόμενες κινήσεις, χορευτικές λούπες θα δώσουν την αίσθηση της ομαδικότητας, της ταύτισης των χορευτών με τη μουσική, μέσα στη μαγική, δική τους ροζ ατμόσφαιρα. Οι καλλιτέχνες θα κληθούν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους και ως μαριονέτες, με τις μικρές, απότομες κινήσεις να αποδεικνύουν πως το ταλέντο τους αποτελεί ένα “όργανο” στις υποδείξεις αυτής της τεράστιας τέχνης, που έχουν κληθεί να υπηρετήσουν. Σαφώς πιο φορτισμένα τα βουβά τμήματα του έργου, όταν το πάθος των χορευτών αποκαλυπτόταν πολύ πιο έντονα.
Ακολούθησε το “Opal loop/cloud installation #72503” της Τρίσα Μπράουν. Ενα μεγάλο όνομα πίσω από μια χορογραφία, η οποία είχε ως “μουσική” βάση μόνο τον ήχο του νερού, το οποίο έβγαινε με τη μορφή αέρα - στο πίσω μέρος της σκηνής. Ενα καθηλωτικό σκηνικό από πλευράς σύλληψης και φωτισμού, που αναδεικνύει τους 4 χορευτές σε κομμάτια μιας μυστηριώδους, αλλιώτικης, απόκοσμης πραγματικότητας. Αυτής του χορού. Είναι όνειρο ή φαντασία αυτό που βλέπουμε; Αυτό που ζούμε ίσως; Πόσο καθαρά τα βλέπουμε όλα, μέχρι να τα σκεπάσει η ομίχλη; Και οι άνθρωποι, πώς μπορούν να διατηρήσουν τη θέση τους μέσα σε αυτό; Ο κόσμος θα συνεχίσει να κινείται και ο χορευτής θα συνεχίσει να χορεύει, όσο μάταιο και εφήμερο και αν είναι αυτό.
Κρεσέντο. Από το πιο ήπιο ύφος της πρώτης παράστασης, στο δροσερό “ξύπνημα” της δεύτερης, στο “Sounddance” του Κάνινγκχαμ. Αυτό το έργο πέτυχε να ξεσηκώσει τους θεατές, να τους “ξεβολέψει” από την ηρεμία και την “ονειρικότητα” που τους είχαν βάλει τα δύο προηγούμενα.
Ο “πολυγραφότατος” Κάνινγκχαμ, αυτός ο μετρ του χορού. Στο σκηνικό έχει μπει ένα έντονο γήινο χρώμα, όπως και στα ρούχα των χορευτών. H φύση είναι ο χορός και ο χορός η φύση. Οι χορευτές είναι δέντρα, είναι πουλιά, οι ήχοι είναι της φύσης, έντονοι, δυνατοί, τρομακτικοί σε σημεία. Ο χορός είναι γρήγορος, έντονος, η σκηνή δε μένει λεπτό άδεια. Η χορογραφία είναι σαρωτική, κρύβει δυνάμεις μυστηριακές, όπως και η φύση. Στη φύση παρεισφρύουν και στοιχεία της σύχγρονης, αστικής ζωής, όμως αυτή δε χάνει την ορμή της. Είναι όπως ο χορός, βρίσκει τρόπους να ξεπεταχτεί και να ξαφνιάσει. Με ένα τέτοιο ξάφνιασμα, οι χορευτές θα χαθούν από τη σκηνή πίσω από τη χρυσή κουρτίνα, σχεδόν “διωγμένοι”, από τις δυνάμεις αυτές, που τους ορίζουν. Του χορού, της φύσης, της ύπαρξης.
